Κήρυγμα π.Γεωργίου Γιαννόπουλου
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή σε σχέση με αυτή της προηγουμένης Κυριακής έχει μια χρονική ανακολουθία καθώς μας ξαναγυρνάει στο κενό μνημείο του Αναστάντος Κυρίου. Και εκει έχουμε δυο αξιοσημείωτα γεγονότα τα οποία ουδόλως πρέπει να διαφύγουν της προσοχής μας.
- Αφενός την παρουσία των γυναικών εκείνων της Μαρίας της Μαγδαληνής, της Μαρίας του Ιακώβου και της Σαλώμης να πορεύονται πρός το μνημείο του Κυρίου.
- Αφετέρου το ανυπέρβλητο θάρρος και την τόλμη την οποία επέδειξαν για να τολμήσουν να προσεγγίσουν το μνημείο
Δεν ξεχνούμε βέβαι ούτε τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία ούτε τον Νικόδημο και τον ρόλο που έπαιξαν στην Ταφή του Κυρίου αλλά θέλω σήμερα να μου επιτρέψετε να σταθούμε στις μυροφόρες αυτές γυναίκες.
Και είναι φυσικό να αναρωτιέστε γιατί το κάνω αυτό. Δείτε όμως τι έχω στο μυαλό μου.
Έχουμε τον Κύριο ο οποίος δεν είναι πια στο μνημείο και τον περιμένουμε να κάνει την εμφάνιση του. Και ενώ το πιο λογικό θα ήταν να πρωτοεμφανιστεί στους μαθητές του που τόσο αγάπησε αυτός πάει και εμφανίζεται στις Μυροφόρες γυναίκες. Τι λέτε τυχαίο ήταν? Δεν έβρισκε τους κρυμμένους από τον φόβο των Ιουδαίων μαθητές και είπε αφού βρήκα τις γυναίκες άς εμφανιστώ σε αυτές? Έχουμε πεί πάμπολλες φορές ότι στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη τίποτα από όσα αφορούν τον Κύριο δεν είναι τυχαίο. Παράδοξο ίσως! Τυχαίο ποτέ! Αλλά και πάλι παράδοξο για ποιόν για τον Θεό? Ασφαλώς όχι! Η παραδοξότητα είναι ανθρώπινη κατάσταση ουδεμία σχέση έχουσα με την θεική χάρη. Αυτής λοιπόν της θείας χάριτος να αξιωθούν από τον Κύριο να τον πρωτοδούν μετά την Ανάσταση του κοινωνοί γίνονται οι αγίες Μυροφόρες γυναίκες.
Εξακολουθεί και παραμένει το ερώτημα όμως γιατί αυτές και όχι άλλος. Οι πατέρες της εκκλησίας και κυρίως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος δίνουν την πιο πειστική εξήγηση. Απλά πράγματα. Ποιός είναι υπεύθυνος για την αμαρτία και το κακό στους ανθρώπους? Η πτώση των πρωτοπλάστων! Ποιός ευθύνεται για την πτώση? Η Εύα την οποία εξαπάτησε ο όφις και η οποία με την σειρά της παρέσυρε τον Αδάμ. Άρα υπεύθυνος όλων αυτών είναι μια γυναίκα. Με τον σκεπτικισμό αυτόν έζησαν επί αιώνες οι Ιουδαίοι και οι Εβραίοι. Και ο σκεπτικισμός αυτός διαλύεται στην κυριολεξία πότε? Μα τότε που γεννήθηκε ο Ιησούς ή πιο συγκεκριμένα όταν ο άγγελος έδωσε σε μια γυναίκα το μήνυμα ότι θα αποτελέσει το θείο σκεύος εκείνο με το οποίο θα έλθει στον κόσμο ο Υιός του Θεού. Από ποιόν έλαβε ο άνθρωπος το μήνυμα της πτώσης ? Δεν το έλαβε από την Εύα? Από ποιόν έλαβε ο άνθρωπος το μήνυμα της ελπίδας?Δεν το έλαβε από την Παρθένο Μαρία? Και στις δυο περιπτώσεις μια ΓΥΝΑΙΚΑ. Και ερχόμαστε στο ευαγγέλιο μας. Από ποιόν έλαβε ο άνθρωπος το μήνυμα της σωτηρίας και της νίκης κατά του θανάτου. Δεν το έλαβε από τις μυροφόρες? Πάλι η ΓΥΝΑΙΚΑ
Και μάλιστα όχι η γυναίκα κατά την βιολογική της έννοια μόνο αλλά η γυναίκα στην ύψιστη στιγμή της ψυχοσωματικής της μεγαλωσύνης και αγιότητος. Σε αυτή την κατάσταση πρέπει να θεωρήσουμε εμείς σήμερα με τα μάτια του νού και της καρδιάς μας τις αγίες εκείνες γυναίκες τις οποίες επέλεξε ο Κύριος
- αφενός μέν για να φέρουν το μήνυμα της σωτηρίας
- αφετέρου δε για να διαλύσει κάθε μύθο γύρω από τον πρωταίτιο της πτώσεως των ανθρώπων.
Πείτε μου τώρα εσείς, γιατί εγώ αδυνατώ, σε ποιό σημείο της ανθρώπινης ανα τους αιώνας ιστορίας
- εξυψώθηκε η γυναίκα πιο πολύ από την αγνή εκείνη και άσημη παιδούλα την Παρθένο Μαρία
και σε ποιό σημείο της ανθρωπίνης ανα τους αιώνας ιστορίας
- ακούστηκε από τα χείλη γυναικός λόγος ή άγγελμα γεγονότος τέτοιου που λύτρωσε, ανακούφισε, παραμύθισε και τελικά έσωσε όλους τους ανθρώπους.Να σας πω λοιπόν ότι δεν θα βρείτε πουθενά τέτοια όχι καταξίωση αλλά στην πραγματικότητα μετουσίωση της γυναικείας βιολογικής ύπαρξης από απλό κτίσμα σε πηγή ζωής, πηγή έμπνευσης, πηγή ελπίδος, πηγή σωτηρίας. Θέλουν κάποιες κυρίες σήμερα κατά τα άλλα συμπαθέστατες να ομιλούν περί φεμινιστικού ιδεώδους και περί δικαιωμάτων των γυναικών ιδιαιτέρως δε περί της χειραφετήσεως των μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Εγώ θα σταθώ δίπλα τους, η Εκκλησία θα σταθεί αρωγός σε κάθε υγιές αίτημα τους αλλά θα τις καλέσω σε κάθε διεκδίκηση τους να εμνευστούν όχι από την σύγχρονη κοινωνία αλλά από την των Μυροφόρων γυναικών πολιτεία.
Γιατί άν εμπνευστούν από εκεί θα δούν κάποιες ίδιες ίσως με αυτές γυναίκες για κείνες τις μυροφόρες μιλάω
- να υπερβαίνουν την οριογραμμή της γυναικείας τόλμης
- Να ξεπερνούν παρασάγγας την ανδρική γενναιότητα
- Να υποβιβάζουν την λογική μπροστά στον ψυχικό πόθο να ξαναδούν τον Κύριο τους
- Και τελικά να εξαγιάζουν την ίδια τους την φύση χάριν και των προθέσεων αλλά και του σκοπού τους.
Υπερβάλλω ? Ίσως και να υπερβάλλω! Το μέτρο όμως της δικής μου υπερβολής μην το αναζητήσετε στα όσα λέω.
- Άναζητήστε το στο υπερώο εκείνου του σπιτιού όπου ήταν κρυμμένοι οι πιο αγαπημένοι από τους ανθρώπους μαθητές του Κυρίου δια τον φόβο των Ιουδαίων.
- Ψάξτε να το βρείτε στο σκληρό πρόσωπο και στις ορειχάλκινες πανοπλίες των 16 στρατιωτών της κουστωδίας που φύλαγε τον τάφο με εντολή να σκοτώσουν όποιον πλησίαζε.
- Ψηλαφίστε το στις απορίες των μυροφόρων γυναικών εκείνων που δεν ανησυχούσαν μήπως τις σκοτώσουν αλλά απορούσαν ποιός θα αποκυλίσει τον λίθον εκ του μνημείου.
Άν σε όλα αυτά δεν ανακαλύψετε κάποια υπερβολή ε τότε ούτε και τα δικά μου λεγόμενα όχι απλά δεν έχουν υπερβολή αλλά ίσως και να είναι κατώτερα αυτής της επιχειρούμενης προσωπογραφίας των μυροφόρων γυναικών .
Θέλω με όλα αυτά όχι βέβαια να κάνω την Μαρία την Μαγδαληνή, την Μαρία του Ιακώβου και την Σαλώμη σύγχρονα είδωλα αλλά αντίθετα θέλω να προτρέψω τις σύγχρονες γυναίκες να γίνουν μυροφόρες όχι του Κυρίου – δεν έχει ανάγκη ο Κύριο μύρα πλέον - αλλά της κοινωνίας της ίδιας της ζωής. Μιας κοινωνίας και μιας ζωής που μας παρέχει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα αλλά μας αποστερεί το πιο αναγκαίο καύσιμο για το μέλλον. Την ελπίδα. Ποιός τολμά να κοιτάξει πρός το μέλλον χωρίς να ελπίζει ότι αυτό θα είναι καλύτερο από το ανούσιο ή και κακό ακόμα παρόν που βιώνει. Ασφαλώς κανείς. Κανείς δεν θα ήθελε να δεί ότι κακό θα συμβεί στο μέλλον. Και εδώ είναι το μεγάλο μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου. Το μεγάλο μήνυμα που δεν κλείνεται ούτε σε χρόνο ούτε σε τόπο ούτε σε συνθήκες ούτε σε όποιες καταστάσεις. Είναι το μήνυμα της νίκης της ζωής κατά του θανάτου. Μιάς νίκης που μόνο εν Χριστώ μπορεί να επιτευχθεί.
Αυτού του μηνύματος την σημασία και την αποστολή ανέλαβαν τότε οι μυροφόρες να φέρουν σε γνώση των μαθητών και διαυτών όλου του κόσμου. ‘Ας αποτελέσουν οι μυροφόρες αυτές
- το άγγιγμα της ψυχής των σημερινών γυναικών,
- την δύναμη να στηρίζουν σπίτια και οικογένειες
- μα πάνω από όλα την ελπίδα που πρέπει να αντανακλά το πρόσωπο τους ώστε κοιτώντας τες να μην φοβάται κανείς να ατενίσει το μέλλον
- Αφενός την παρουσία των γυναικών εκείνων της Μαρίας της Μαγδαληνής, της Μαρίας του Ιακώβου και της Σαλώμης να πορεύονται πρός το μνημείο του Κυρίου.
- Αφετέρου το ανυπέρβλητο θάρρος και την τόλμη την οποία επέδειξαν για να τολμήσουν να προσεγγίσουν το μνημείο
Δεν ξεχνούμε βέβαι ούτε τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία ούτε τον Νικόδημο και τον ρόλο που έπαιξαν στην Ταφή του Κυρίου αλλά θέλω σήμερα να μου επιτρέψετε να σταθούμε στις μυροφόρες αυτές γυναίκες.
Και είναι φυσικό να αναρωτιέστε γιατί το κάνω αυτό. Δείτε όμως τι έχω στο μυαλό μου.
Έχουμε τον Κύριο ο οποίος δεν είναι πια στο μνημείο και τον περιμένουμε να κάνει την εμφάνιση του. Και ενώ το πιο λογικό θα ήταν να πρωτοεμφανιστεί στους μαθητές του που τόσο αγάπησε αυτός πάει και εμφανίζεται στις Μυροφόρες γυναίκες. Τι λέτε τυχαίο ήταν? Δεν έβρισκε τους κρυμμένους από τον φόβο των Ιουδαίων μαθητές και είπε αφού βρήκα τις γυναίκες άς εμφανιστώ σε αυτές? Έχουμε πεί πάμπολλες φορές ότι στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη τίποτα από όσα αφορούν τον Κύριο δεν είναι τυχαίο. Παράδοξο ίσως! Τυχαίο ποτέ! Αλλά και πάλι παράδοξο για ποιόν για τον Θεό? Ασφαλώς όχι! Η παραδοξότητα είναι ανθρώπινη κατάσταση ουδεμία σχέση έχουσα με την θεική χάρη. Αυτής λοιπόν της θείας χάριτος να αξιωθούν από τον Κύριο να τον πρωτοδούν μετά την Ανάσταση του κοινωνοί γίνονται οι αγίες Μυροφόρες γυναίκες.
Και μάλιστα όχι η γυναίκα κατά την βιολογική της έννοια μόνο αλλά η γυναίκα στην ύψιστη στιγμή της ψυχοσωματικής της μεγαλωσύνης και αγιότητος. Σε αυτή την κατάσταση πρέπει να θεωρήσουμε εμείς σήμερα με τα μάτια του νού και της καρδιάς μας τις αγίες εκείνες γυναίκες τις οποίες επέλεξε ο Κύριος
- αφενός μέν για να φέρουν το μήνυμα της σωτηρίας
- αφετέρου δε για να διαλύσει κάθε μύθο γύρω από τον πρωταίτιο της πτώσεως των ανθρώπων.
Πείτε μου τώρα εσείς, γιατί εγώ αδυνατώ, σε ποιό σημείο της ανθρώπινης ανα τους αιώνας ιστορίας
- εξυψώθηκε η γυναίκα πιο πολύ από την αγνή εκείνη και άσημη παιδούλα την Παρθένο Μαρία
και σε ποιό σημείο της ανθρωπίνης ανα τους αιώνας ιστορίας
- ακούστηκε από τα χείλη γυναικός λόγος ή άγγελμα γεγονότος τέτοιου που λύτρωσε, ανακούφισε, παραμύθισε και τελικά έσωσε όλους τους ανθρώπους.Να σας πω λοιπόν ότι δεν θα βρείτε πουθενά τέτοια όχι καταξίωση αλλά στην πραγματικότητα μετουσίωση της γυναικείας βιολογικής ύπαρξης από απλό κτίσμα σε πηγή ζωής, πηγή έμπνευσης, πηγή ελπίδος, πηγή σωτηρίας. Θέλουν κάποιες κυρίες σήμερα κατά τα άλλα συμπαθέστατες να ομιλούν περί φεμινιστικού ιδεώδους και περί δικαιωμάτων των γυναικών ιδιαιτέρως δε περί της χειραφετήσεως των μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Εγώ θα σταθώ δίπλα τους, η Εκκλησία θα σταθεί αρωγός σε κάθε υγιές αίτημα τους αλλά θα τις καλέσω σε κάθε διεκδίκηση τους να εμνευστούν όχι από την σύγχρονη κοινωνία αλλά από την των Μυροφόρων γυναικών πολιτεία.
Γιατί άν εμπνευστούν από εκεί θα δούν κάποιες ίδιες ίσως με αυτές γυναίκες για κείνες τις μυροφόρες μιλάω
- να υπερβαίνουν την οριογραμμή της γυναικείας τόλμης
- Να ξεπερνούν παρασάγγας την ανδρική γενναιότητα
- Να υποβιβάζουν την λογική μπροστά στον ψυχικό πόθο να ξαναδούν τον Κύριο τους
- Και τελικά να εξαγιάζουν την ίδια τους την φύση χάριν και των προθέσεων αλλά και του σκοπού τους.
Υπερβάλλω ? Ίσως και να υπερβάλλω! Το μέτρο όμως της δικής μου υπερβολής μην το αναζητήσετε στα όσα λέω.
- Άναζητήστε το στο υπερώο εκείνου του σπιτιού όπου ήταν κρυμμένοι οι πιο αγαπημένοι από τους ανθρώπους μαθητές του Κυρίου δια τον φόβο των Ιουδαίων.
- Ψάξτε να το βρείτε στο σκληρό πρόσωπο και στις ορειχάλκινες πανοπλίες των 16 στρατιωτών της κουστωδίας που φύλαγε τον τάφο με εντολή να σκοτώσουν όποιον πλησίαζε.
- Ψηλαφίστε το στις απορίες των μυροφόρων γυναικών εκείνων που δεν ανησυχούσαν μήπως τις σκοτώσουν αλλά απορούσαν ποιός θα αποκυλίσει τον λίθον εκ του μνημείου.
Άν σε όλα αυτά δεν ανακαλύψετε κάποια υπερβολή ε τότε ούτε και τα δικά μου λεγόμενα όχι απλά δεν έχουν υπερβολή αλλά ίσως και να είναι κατώτερα αυτής της επιχειρούμενης προσωπογραφίας των μυροφόρων γυναικών .
Θέλω με όλα αυτά όχι βέβαια να κάνω την Μαρία την Μαγδαληνή, την Μαρία του Ιακώβου και την Σαλώμη σύγχρονα είδωλα αλλά αντίθετα θέλω να προτρέψω τις σύγχρονες γυναίκες να γίνουν μυροφόρες όχι του Κυρίου – δεν έχει ανάγκη ο Κύριο μύρα πλέον - αλλά της κοινωνίας της ίδιας της ζωής. Μιας κοινωνίας και μιας ζωής που μας παρέχει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα αλλά μας αποστερεί το πιο αναγκαίο καύσιμο για το μέλλον. Την ελπίδα. Ποιός τολμά να κοιτάξει πρός το μέλλον χωρίς να ελπίζει ότι αυτό θα είναι καλύτερο από το ανούσιο ή και κακό ακόμα παρόν που βιώνει. Ασφαλώς κανείς. Κανείς δεν θα ήθελε να δεί ότι κακό θα συμβεί στο μέλλον. Και εδώ είναι το μεγάλο μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου. Το μεγάλο μήνυμα που δεν κλείνεται ούτε σε χρόνο ούτε σε τόπο ούτε σε συνθήκες ούτε σε όποιες καταστάσεις. Είναι το μήνυμα της νίκης της ζωής κατά του θανάτου. Μιάς νίκης που μόνο εν Χριστώ μπορεί να επιτευχθεί.
Αυτού του μηνύματος την σημασία και την αποστολή ανέλαβαν τότε οι μυροφόρες να φέρουν σε γνώση των μαθητών και διαυτών όλου του κόσμου. ‘Ας αποτελέσουν οι μυροφόρες αυτές
- το άγγιγμα της ψυχής των σημερινών γυναικών,
- την δύναμη να στηρίζουν σπίτια και οικογένειες
- μα πάνω από όλα την ελπίδα που πρέπει να αντανακλά το πρόσωπο τους ώστε κοιτώντας τες να μην φοβάται κανείς να ατενίσει το μέλλον
