ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ ΣΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΟΝ

Την διακονίαν σου πληροφόρησον.........(Τιμ.β,4)
Σας ευχαριστούμε που επισκεφθήκατε την ιστοσελίδα του Ναού μας και σας ευχόμαστε καλή πλοήγηση

25 Δεκεμβρίου 2012

ΜΗΝΥΜΑ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ

Το Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του Μακαριωτάτου
Πέμπτη, 20 Δεκέμβριος 2012 13:53
new_arch«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε». «Ἰδών ὁ Κτίστης ὀλλύμενον, τόν ἄνθρωπον χερσίν, ὅν ἐποίησε, κλίνας οὐρανούς κατέρχεται»!

Ἀδελφοί μου καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Χριστός γεννᾶται, - χαρά στόν κόσμο» τραγουδᾶ τέτοιες μέρες, ἐδῶ καί αἰῶνες ὁ λαός μας, ἀκόμα καί σέ περιόδους θλιβερές καί δύσκολες στό διάβα τῆς Ἱστορίας.

«Χριστός γεννᾶται», καί λάμπει πάλι τό φῶς πού προσανατολίζει τά βήματά μας γιά νά συναντήσουμε τήν ἐλπίδα καί νά ἀποκτήσουν οἱ προσδοκίες μας ὑπόσταση, νόημα καί σκοπό.

«Χριστός γεννᾶται» σημαίνει πώς ἄμεσα καί ψηλαφητά γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος καί βαδίζει τόν δρόμο τῆς ταπεινώσεως καί τῆς θυσίας, γιά νά βρεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν ἀφετηρία μίας νέας ζωῆς. Γιά νά βρεῖ ὁ καθένας τόν τρόπο, τό δικαίωμα καί τή δυνατότητα νά ἀλλάξει τόν ἑαυτό του καί τόν κόσμο γύρω του. Ὁ δρόμος πού ἀνοίγει μπροστά μας ὁ Χριστός εἶναι ὁδός σωτηρίας, ἐλπίδας καί θετικῆς προσδοκίας. Καί, συνάμα, πρόσκληση ἐνεργοποιήσεως τῶν συνειδήσεων γιά νά γίνουν ἡ ζωή μας, ὁ κόσμος καί τό αὔριο καλύτερα καί φωτεινότερα.

Ἡ πατρίδα μας βιώνει κρίσιμες καί ὀδυνηρές στιγμές ἀγωνίας καί ἀβεβαιότητας γιά τόν ἐπιούσιο τοῦ λαοῦ της καί γιά τό αὔριο. Οἱ ὧρες πού ζοῦμε εἶναι ὧρες δοκιμασίας τῆς πίστης, τῶν χριστιανικῶν μας ἀξιῶν καί αἰσθημάτων, ἀλλά καί τῆς μέχρι τώρα βιοτῆς μας.

Καλούμαστε ὅλοι, ὁ καθένας μέ τίς γνώσεις, τίς ἱκανότητες καί τά χαρίσματά του, νά συμβάλουμε στή σωτηρία τοῦ τόπου μας καί νά σταθοῦμε στό πλευρό τοῦ δοκιμαζόμενου συνανθρώπου μας στή γειτονιά, στόν τόπο ἐργασίας του ἤ στόν δρόμο. Καί πρώτιστα καλούμαστε νά στηρίξουμε ἐκεῖνον πού δέν ἔχει ἐργασία καί στέγη. Ἐκεῖνον πού χρειάζεται ζεστασιά καί φαγητό. Σήμερα, ὅσο ποτέ στό πρόσφατο παρελθόν, εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νά συνεχίσουμε νά δείχνουμε γενναιοφροσύνη, ἀλληλεγγύη καί ἐθελοντική προσφορά. Ἤδη, μέ τίς φιλότιμες προσπάθειες ὅλων μας, ἡ ἀλληλεγγύη καί ἡ ἀλληλοϋποστήριξη παίρνουν σάρκα καί ὀστά μέ ἐντυπωσιακά ἀποτελέσματα, ἀναβιώνοντας τό πρωτοχριστιανικό βίωμα τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης. Εἶναι καιρός νά ξαναανακαλύψουμε τήν Ἐκκλησία ὡς κοινωνία προσώπων πού ζοῦν μέ τήν ἀγάπη ὡς τρόπο ζωῆς.


«Χριστός γεννᾶται» ἀνάμεσά μας. Σέ ἕναν κόσμο πού μοιάζει νά καταρρέει καί ἀναζητᾶ ἕνα φῶς, ὅπως τοῦ ἀστέρα τῆς Βηθλεέμ, γιά νά τοῦ δείξει πῶς νά κάμει νέα ἀρχή καί πρός τά ποῦ νά πορευτεῖ. Ὁ λαός μας γνωρίζει νά ἐπιβιώνει σέ δύσκολους καιρούς καί ἔχει τήν ἱκανότητα νά ἀξιοποιεῖ τίς δυνατότητές του καί τόν πλοῦτο πού κρύβουν ἡ εὐλογημένη μας γῆ καί θάλασσα. Γνωρίζει νά συνθέτει καί νά γονιμοποιεῖ ἀποτελεσματικά τόν κόπο τῶν ἐργαζομένων, τή σοφία τῶν λογίων καί τή γνώση τῶν ἀνωτάτων ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων καί ἐρευνητικῶν κέντρων μέ τρόπο ἐναρμόνιο καί καρποφόρο. Ἀρκεῖ νά ὑποστηριχτεῖ στόν ἀγώνα του καί νά ἔχει ὅραμα καί ἐλπίδα.

Καί αὐτό τό γνωρίζει καλά ἡ Ἐκκλησία μας. Γι αὐτό στήριξε καί θά στηρίζει πνευματικά καί ἔμπρακτα τήν προσπάθεια τοῦ λαοῦ μας γιά μιά νέα ἀρχή καί θά σταθεῖ ἀρωγός ὅπου μπορεῖ νά ἐνισχύσει τόν λαό μας. Εἶναι καιρός νά ἀρθοῦν τά ἐμπόδια, ὥστε αὐτή ἡ λίγη περιουσία πού ἀπέμεινε στήν Ἐκκλησία νά τῆς ἐπιτραπεῖ νά τήν ἀξιοποιήσει πρός ὄφελος τοῦ λαοῦ μας. Καί ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά ἐργαστεῖ στήν ἑλληνική γῆ, συμβάλλοντας στή διατροφική ἐπάρκεια τῆς χώρας καί στήν ἀνάπτυξη σύγχρονων ἐξαγώγιμων προϊόντων καλλιέργειας καί βοσκῆς, ἄς γνωρίζει ὅτι, ὅση λίγη γῆ ἀνήκει ἀκόμα στήν Ἐκκλησία, θά εἶναι στή διάθεσή του.

«Χριστός γεννᾶται» καί τό νόημα τῶν Χριστουγέννων μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά παρακαλέσουμε τό Ἑλληνικό κράτος νά σκύψει πάνω ἀπό τούς συνανθρώπους μας καί σέ αὐτές τίς δύσκολες ὧρες πού διέρχεται ὁ τόπος νά ἀφήσουμε πίσω πολιτικές ἐπιλογές πού στηρίζουν τούς λίγους σέ βάρος τῶν πολλῶν. Μᾶς δίνει, ἐπίσης, τό δικαίωμα νά καλέσουμε ὅσους διαθέτουν πλοῦτο νά τόν θέσουν στήν ὑπηρεσία τῶν συνανθρώπων μας. Χρειάζεται ἐπειγόντως νά δείξουμε ὅλοι ἀλληλεγγύη, ἀνθρωπιά, ἀγάπη καί εὐαισθησία καί εἶναι ζωτικῆς σημασίας νά στηριχθοῦν μέ κάθε τρόπο ἡ περίθαλψη, ἡ μόρφωση καί ἡ ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων.

Τό λοιπόν, «δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός» καί ἄς γίνουν τά φετινά Χριστούγεννα ἀφετηρία μίας νέας ἀρχῆς καί μίας πορείας ἀνοδικῆς γιά τόν τόπο μας καί γιά τόν καθένα προσωπικά. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι «μέθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» καί παλαιότερα καί τώρα καί πάντοτε.
Καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

24 Δεκεμβρίου 2012

Kήρυγμα π.Γεωργίου


ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


              Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού Υιού Δαυίδ. Έτσι ξεκινάει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Και φαντάζομαι ότι όλοι λίγο πολύ χωρίς ιδιαίτερες επεξηγήσεις θα καταλάβατε το βαθύτερο νόημα του. Για να δούμε μαζί κάποια πράγματα που ίσως φαίνονται εύκολα αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο εύκολα. Ακούγοντας τον όρο βίβλος γενέσεως περιμένουμε - λογικό είναι - να ακούσουμε το γενεαολογικό δένδρο του Ιησού αρχίζοντας από τον πρώτο του πρόγονο. Ακολουθεί όμως όπως παρατηρήσατε η φράση Υιού Δαυίδ και στην συνέχεια ακολουθεί η απαρίθμηση όλων των άλλων ονομάτων.

Τι λέτε έκανε λάθος ο ευαγγελιστής Ματθαίος εδώ, του ξέφυγε η σειρά ή κάποιος άλλος εσώτερος λόγος βρίσκεται πίσω από την κίνηση του αυτή?
Και είναι λογική μια τέτοια απορία αφού είναι απολύτως βέβαιο ότι ο Δαυίδ ο οποίος αναφέρεται πρώτος δεν είναι και ο αρχικός προπάτωρ ο πρώτος πρόγονος του Ιησού Χριστού αφού οι ακολουθούντες Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και οι λοιποί είναι στην σωστή γενεαολογική τους σειρά και ο Δαυίδ επομένως έπεται αυτών.
Γιατί λοιπόν ο Ματθαίος ξεκινά με τον Δαυίδ ως πρώτο στην σειρά?
Η απάντηση βρίσκεται στην ερώτηση σε ποιούς απευθύνεται ο Ματθαίος εδω.
Απευθύνεται στους Έλληνες της εποχής?
Απευθύνεται στους Ρωμαίους επικυρίαρχους της πατρίδος του?Απευθύνεται μήπως στους Αιγύπτιους ή τους Φοίνικες ή δεν ξέρω εγω ποιούς άλλους από τα σημαντικά έθνη της εποχής?

Ασφαλώς όχι δεν απευθύνεται σε κανένα από αυτούς ή όποιους άλλους θελήσετε εσείς να υποθέσετε.Απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους Ιουδαίους στο έθνος των Εβραίων και τούτο διότι σε πρώτη φάση το ευαγγέλιο της σωτηρίας εκεί κηρύχθηκε και εκεί ενεσπάρη ο πρώτος σπόρος της διάδοσης της χριστιανικής πίστεως. Το δύσκολο αυτό λοιπόν κοινό με την πλούσια θρησκευτική και λατρευτική παράδοση και ιστορία θα ήταν ασφαλώς πιο ευσυγκίνητο και θα έτεινε πιο εύκολα ους ευήκοον όταν θα άκουγε ότι ο Ιησούς αντλούσε τις ρίζες του από τον Δαυίδ για τον οποίο έτρεφε το Ιουδαικό έθνος έναν απέριγραπτο θαυμασμό. Άς μην λησμονούμε την πολλάκις επαναλαμβανομένη στην Κ.Δ. επίκληση πρός τον Ιησού από βασανισμένους ανθρώπους « Υιέ Δαυίδ ελέησον με ».
Και αφού προσπεράσουμε αυτή την δυσκολία αφηνόμαστε στην ακρόαση μιας σειράς ονομάτων τα οποία δεν είναι φανταστικά αλλά πραγματικά, αλλά παρ΄όλα αυτά δεν παύουν η πλήθύς τους να μας προκαλεί μια κάποια μονοτονία και κούραση.
Κι όμως τυχαία λέτε ο Ματθαίος μας τα αναφέρει όλα αυτα τα ονόματα για να μας κουράσει?
Τι λέτε εσείς να είχε στο μυαλό του?
Λέτε να είχε την πρόθεση να διασώσει ιστορικά την ύπαρξη αυτών των προσώπων ή να εξιλεώσει κάποια από αυτά για όσα λάθη έκαναν συνδέοντας τα με το πρόσωπο του Θεανθρώπου?
Έχει ασφαλώς τον σκοπό του που το κάνει αυτό και αυτός ο σκοπός δεν είναι άλλος από το να καταδείξει ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας του κόσμου μόνο για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι αξίζουν να αναφερθούν ως πρόγονοι του, αλλά για όλους τους ανθρώπους ακόμα και για αυτούς οι οποίοι άν και πρόγονοι του εξέπεσαν της πίστης προς τον αληθινό Θεό γενόμενοι πόρνοι φονιάδες ακόμα και ειδωλολάτρες. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα μιας τόσο εκτεταμένης ονοματικής απαρίθμησης.

              Ο Ιησούς δεν είναι ο εν κόσμω κατελθών Θεός κάποιων ανθρώπων αλλά πάντων των ανθρώπων αναμαρτήτων και αμαρτωλών. Και άν θέλετε σε μια παραπέρα ανάλυση ο Θεός δεν ήρθε για τους πρώτους αλλά ήρθε κυρίως για τους δεύτερους. Μην ξεχνάτε την ευαγγελική φράση « ούκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν » αλλά και στην Παύλειο θεολογία την ρηματική διατύπωση « ο Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι ως πρώτος ειμί εγώ.» Άρα η όλη αυτή απαρίθμηση θα πρέπει να μας γεμίσει με την αυτοπεποίθηση εκείνη ότι αφού ο ίδιος ο Θεός έλαβε την ανθρώπινη φύση του αρυόμενος την καταγωγή του από πληθύν ανθρώπων – όχι και των καλυτεροτέρων – θα είναι πάντα αρωγός ενισχυτής και συμπαραστάτης μας σε κάθε στιγμή σε κάθε τόπο και χρόνο.
           Ένα τρίτο σημαντικό στοιχείο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής βρίσκεται πρός το τέλος του Ευαγγελίου στην φράση « Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται Υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ ό εστι μεθερμηνευόμενον Μεθ ημών ο Θεός » Ιδού η Παρθένος Μαρία θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει υιό το όνομα του οποίου θα είναι Εμμανουήλ. Ασφαλώς το χωρίο αυτό μας οδηγεί αναπόδραστα στις περί Μεσσίου προφητείες του προφήτη Ησαία.
Ποιό λέτε να είναι το περίεργο ή το αξιοπρόσεχτο άν προτιμάτε του χωρίου αυτού ή της προφητείας του Ησαία?

Θα συμφωνήσετε μαζί μου φαντάζομαι ότι το όνομα Εμμανουήλ μας προξενεί μια απορία ή ακόμα και πιο πολλές.
                Μας λέει ο Ησαίας ότι το παιδί που θα γεννηθεί από μια Παρθένο της οποίας το όνομα δεν λέει αλλά όπως αποδεικνύει η συνέχεια θα είναι η Μαρία θα πάρει το όνομα Εμμανουήλ. Πράγματι η Μαρία γεννά αυτό το παιδί για το οποίο μας μίλησε ο Ησαίας αλλά το παιδί δεν παίρνει το όνομα Εμμανουήλ αλλά Ιησούς (Γιεχοσούα εβραιστί Τζέσους λατινιστί Ιησούς ελληνιστί) αλλά σίγουρα όχι Εμμανουήλ.
Τι λέτε ότι έγινε έκανε λάθος ο Ησαίας?
Επαναλαμβάνει το λάθος του Ησαία και ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιο του?
Είναι λέτε άνευ σημασίας το γεγονός αυτό?
               Σας έχω πεί πάρα πολλές φορές πως ότι γράφεται στα Ευαγγέλια ούτε τυχαίο είναι ούτε αστήρικτο γιατί η συγγραφική πένα του κάθε Ευαγγελιστού δεν εκινείτο από την αξιολογική συγγραφική του επάρκεια και περιγραφική δεινότητα αλλά από αυτή την ίδια την πρόνοια του Θεού. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος επί του παρόντος.
             Το όνομα Εμμανουήλ δεν είναι ούτε στην προφητεία του Ησαία ούτε στην ευαγγελική καταχώρηση από τον Ματθαίο δηλωτικό του ονόματος του Υιού του Θεού αλλά της υποστάσεως του. Εκεί μας οδηγεί αυτό που λέει στην συνέχεια «......ο εστί μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ημών ο Θεός » που σημαίνει με απλά λόγια ο Θεός στους ανθρώπους. Και πως μπορεί ο Θεός να είναι στους ανθρώπους?
Ως Θεός μόνο? Μα τότε κανείς δεν θα μπορούσε να τον αντιληφθεί με τις αισθήσεις του?Ως άνθρωπος μόνο? Μα τότε δεν θα ήταν Θεός αλλά ένας υπεράνθρωπος.
              Άρα μόνο ως Θεάνθρωπος ο Υιός του Θεού θα μπορούσε να έλθει στους ανθρώπους. Με την Θεία και ανθρώπινη φύση του ασυγχύτως ατρέπτως και αδιαιρέτως ενωμένες. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος να τι εκφράζει το όνομα Εμμανουήλ και όχι βέβαια το όνομα του Υιού του Θεού.

              Ναι το ξέρω σας κούρασα σήμερα, ίσως και άλλες φορές, αλλά για μας που διακονούμε τον Λόγο του Θεού στην σημερινή κοινωνία της αβάσταχτης ελαφρότητας και ισοπέδωσης των πάντων μέτρο του λόγου μας δεν είναι η τέρψη των ωτών αλλά η διέγερση του νου και της καρδιάς, της ψυχής και του σώματος, του όλου δηλαδή ανθρώπου. Αυτού δηλαδή πρός χάριν του οποίου σε λίγες μέρες θα εορτάσουμε την εν των κόσμω εν σώματι έλευση του ίδιου του Θεού. Την έλευση την οποία δεν πρέπει να εορτάζουμε μόνο μια φορά τον χρόνο αλλά σε κάθε στιγμή της ζωής μας.











17 Δεκεμβρίου 2012

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ  ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

ΤΕΤΑΡΤΗ  19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΩΡΑ 07.00-9.00μ.μ. ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΩΡΑ 05.00 μ.μ.ΙΕΡΟΝ ΕΥΧΕΛΑΙΟΝ                         
ΩΡΑ 07.00 μ.μ. ΥΜΝΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

 

ΣΑΒΒΑΤΟ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΩΡΑ 05.00 μ.μ.ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ
ΘΕΜΑ « ΑΣ ΗΤΑΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΩΡΑ 7.00 π.μ.     ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΩΡΑ 05.00 μ.μ.    ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ ΩΡΩΝ

                  

ΔΕΥΤΕΡΑ 24 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΩΡΑ 6.00-7.00 π.μ.  ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (δια εργαζόμενους)
ΩΡΑ 7.00-9.30π.μ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Μ.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ      

 

       ΤΡΙΤΗ 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΩΡΑ 06.00-10.00 ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ      

16 Δεκεμβρίου 2012

Κήρυγμα π.Γεωργίου


ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ
 

Ο Κύριος ομιλεί και παραβολικός είναι για μια ακόμη φορά ο λόγος του. Περί ενός δείπνου ο λόγος και περί κλήσεως και προσκλήσεως πολλών σε αυτό. Έχουμε καμμιά δυσκολία ως εδώ? Νομίζω πως όχι!

Ανθρώπινη συνήθεια το δείπνο, ενδεχομένως και πολλάκις επαναλαμβανόμενη καθ'όλη την διάρκεια του χρόνου, ομοίως ανθρώπινη και αρκούντως ευγενική η αποστολή προσκλήσεων σε φίλους ή γνωστούς ή συγγενείς να συμμετάσχουν σε αυτό. Κάπως έτσι “φαίνεται” από το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε να είναι και το δείπνο για το οποίο μας μιλά ο Κύριος.

Μιλώντας παραβολικά ο Κύριος μας προσπαθεί, παίρνοντας εικόνες από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, να φανερώσει και να αναδείξει το βαθύτερο νόημα της διδασκαλίας του και του σκοπού για τον οποίο ήλθε στην γη. Θα μπορούσε κάποιος να πεί ότι το κάνει με ελαφρώς πλάγιο τρόπο και όχι ευθύ.

Σε αυτόν τον ισχυρισμό προκύπτει το ερώτημα

  • γιατί δεν μας μιλά ευθέως αλλά με αυτόν τον πλάγιο και συγκεκαλυμένο τρόπο?
  • Σκοπός του είναι να μυστικολογεί και να αποκρύβει τι πραγματικά θέλει να πεί?
  • Μήπως φοβάται να πεί τα πράγματα με το όνομα τους?

Ασφαλώς και δεν ισχύει τίποτα από αυτά! Και τούτο διότι μπορεί να μην έχει φτάσει ακόμα η ώρα που πρέπει να αναδειχτει στους ανθρώπους ποιός πραγματικά είναι αλλά κύριος σκοπός του και βασικό του μέλημα είναι να ενεργοποιήσει το μυαλό του ανθρώπου να αφυπνίσει την σκοτισμένη του διάνοια έτσι ώστε να δει και κυρίως να σκεφτεί πέρα από το επιφαινόμενο των λόγων του.

Στο πλαίσιο αυτό το μέγα δείπνο για το οποίο μας μιλά Ο Κύριος ασφαλώς και δεν είναι κανένα λουκούλειο γεύμα με πληθώρα φαγητών και ποτών, του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά, με μουσική ορχήστρα και με καλεσμένους όποιες υψηλές προσωπικότητες μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν έχει αυτή την έννοια, αυτή την κατεύθυνση η φράση στο ευαγγέλιο “ μέγα δείπνο”. Κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουμε το νόημα και τον σκοπό που υπηρετεί το μέγα δείπνο.

Λέγοντας στην εκκλησία τη λέξη δείπνο αναπόδραστα το μυαλό μας που πάει? Δεν πάει στον Μυστικό Δείπνο που ετέλεσε ο Κύριος μας με τους μαθητές του στο υπερυψωμένο εκείνο σπίτι της Ιερουσαλήμ πριν την σύλληψη του? Επομένως μήπως και η σημερινή παραβολή προεικονίζει εκείνο το τελευταίο δείπνο του Κυρίου? Κατά μια άποψη ναι δείχνει η σημερινή παραβολή και πρός τα εκεί. Αλλά η κύρια στόχευση της είναι αλλού.

Μην ξεχνάτε τούτο στον Μυστικό με τους μαθητές δείπνο του Κυρίου δεν ήταν προσκεκλημένοι άλλοι ή μη μόνο ο Κύριος και οι μαθητές του. Εδώ στην παραβολή ακούσαμε περί προσκλήσεως πολλών και διαφορετικών με βάση τις δικαιολογίες που επικαλέστηκε ο καθένας για να μην πάει ανθρώπων. Άρα μάλλον μιλάμε εδώ περί προσκλήσεως διαφορετικών ως πρός το επάγγελμα, την κοινωνική θέση, την μόρφωση αλλά και το βιοτικό επίπεδο ανθρώπων. Σε κάθε όμως περίπτωση φαίνεται για ευκατάστατους και μη χρηομένους βοήθεια ανθρώπους. Αυτή η πρώτη πρόσκληση σε αυτούς απευθύνεται.
Και δείτε τώρα τι συμβαίνει. Όλοι αυτοί την αρνούνται την πρόσκληση. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, εξοργίζοντας τον άνθρωπο που είχε την ευγένια να τους προσκαλέσει. Και τότε αυτός στέλνει τον δούλο του και καλεί όλους εκείνους που είχε αποκλείσει από την πρώτη πρόσκληση. Ποιούς? Όλους αυτούς που και ευκατάστατοι δεν ήταν και πάσης φύσεως βοήθειαs και ανάγκηs είχαν χρείαν. Για φτωχούς και ενδεείς μιλάει, σε ανάπηρους και τυφλούς απευθύνει την πρόσκληση και γενικά αποζητάει κάθε κατατρεγμένο άνθρωπο ευρισκόμενο σε φραγμούς και σε οδούς που να ψάχνει για βοήθεια. Και τους θέλει όλους αυτούς για να γεμίσουν το σπίτι του.

Και τώρα εσείς τι λέτε τα έχασε εντελώς εκείνος ο άνθρωπος και τον τύφλωσε τόσο πολύ ο θυμός της απόρριψης της πρόσκλησης του ώστε να καλέσει τους άλλους τους όλοσδιόλου αντίθετους από αυτούς που αρχικά είχε καλέσει?

Σας θυμίζω τα λόγια του Κυρίου και τις συμβουλές που έδωσε στους μαθητές του “ και ος εάν μη δέξηται υμάς μηδέ ακούσει τους λόγους υμών εξερχόμενοι έξω της οικίας ή της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονιορτόν των ποδών υμών ”

Αυτό έκανε και ο άνθρωπος της παραβολής μας

  • τίναξε από πάνω του την σκόνη που προήλθε από την αγνωμοσύνη και την αχαριστία όσων αρχικά προσεκάλεσε και τον αρνήθηκαν.
  • Τίναξε από επάνω του την σκόνη όλων αυτών που με ποταπές δικαιολογίες αρνήθηκαν την πρόσκληση του να πρωτοκαθεδρεύσουν στον δείπνο του
  • Τίναξε από επάνω του την σκόνη όλων αυτών που στην ουσία προτίμησαν την εφήμερη ενασχόληση από την τιμητική ανάδειξη.

Αυτή είναι η πρόσκληση του Θεού πατέρα μας, αυτή είναι η πρόσκληση του Κυρίου μας, αυτή είναι η πρόσκληση της νύμφης του Κυρίου της εκκλησίας. Αυτή στην πραγματικότητα είναι η πρόσκληση της σημερινής ευαγγελικής περικοπής που μπορεί να διατυπώθηκε από τον Κύριο με παραβολικό τρόπο πρό δυσχιλίοις περίπου έτεσιν αλλά είναι πάντα ανοικτή και ισχύει πάντα για όλους μας. Και αυτός είναι εκεί ως δεσπότης πλέον και περιμένει την ανταπόκριση μας. Μια ανταπόκριση που δεν αφορά πλέον κάποιους αλλά μας αφορά πλέον όλους.

Δεν υπάρχει πλέον ο περιούσιος λαός του Θεού, οι κάποιοι οι ολίγοι και οι εκλεκτοί, αλλά το πανανθρώπινο πλήρωμα όλου του κόσμου. Με μια λέξη όλοι οι άνθρωποι από άκρου έως άκρου της γης. Το ζητούμενο είναι άν θα αποδεχτούμε αυτή την πρόσκληση πρόκληση.

Και επιτρέψτε μου να βάλω σκόπιμα την λέξη πρόκληση δίπλα στην λέξη πρόσκληση γιατί άλλως πως δεν ημπορώ να αντιληφθώ την σπουδή κάποιων περισπούδαστων ατσαλάκωτων οικονομικών αστέρων να εντάξουν την ημέρα που είναι αφιερωμένη στον Κύριο, την Κυριακή, στην συνήθη λογική εργασιακή δραστηριότητα των υπολοίπων ημερών. Το οικονομικό πρόβλημα της πατρίδος τι λέτε εσείς θα βρεί την λύση του δια της επεκτάσεως και την Κυριακή ημέρα της εργασιακής ενασχολήσεως ή θα βρεί την λύση δια της βελτιώσεως της ποιότητας εργασιακής αποδόσεως στις ήδη υφιστάμενες εδώ και χρόνια καθιερωμένες ημέρες εργασίας?
 

Δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτοί οι διάτοντες οικονομικοί αστέρες μας ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα, ότι δεν είναι όλα χρήμα, και ότι τα ανθρώπινα προβλήματα δεν λύνονται μόνο με την αριθμητική και την αριθμολαγνεία? Αυτό το απλό δεν μπορούν να το καταλάβουν? Γιατί αν δεν μπορούν τότε ενδεχομένως για να μην πω πιθανότατα θα ζήσουμε την επιβίωση των αριθμών και των οικονομικών δεικτών αλλά ταυτόχρονα και την αποβίωση των ανθρώπων και κάθε υγιούς ανθρωπίνης δραστηριότητος.

Την μια και μοναδική ημέρα όπου ο Χριστός μας καλεί στο δείπνο του, που μας καλεί για λίγη έστω ώρα να αφήσουμε πίσω ή εξω απ΄εμάς την ανθρωποφάγο καθημερινότητα των προβλημάτων μας αυτή την μοναδική ημέρα της θείας προσκλήσεως

κάποιοι επιχειρούν να μας κάνουν

- να την ξεχάσουμε ως ημέρα συνάντησης με τον εαυτό μας και όλους όσους αγαπούμε,
         να την ξεχάσουμε ως ημέρα συνάντησης με τον Θεό και Πατέρα μας
  • να την ξεχάσουμε ως ημέρα περισυλλογής και επανορθώσεως των όποιων λαθών κάμαμε κατα την διάρκεια της εβδομάδος
  • να την ξεχάσουμε ως ημέρα αναπαύσεως σώματος και πνεύματος
  • να την ξεχάσουμε ως ημέρα δημιουργικής ενασχολήσεως
    και να την εντάξουμε στην συνήθη καθημερινή παραγωγική διαδικασία έτσι που ο χρόνος να μην είναι πια κυκλικός αλλά γραμμικός μια ευθεία γραμμή δηλαδή όπου τίποτα δεν θα παρεμβάλλεται μεταξύ εργασίας και χρήματος.
    Καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά από το σημερινό ευαγγέλιο δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Η ανάγκες και οι δυσκολίες που βιώνουν οι άνθρωποι σήμερα δεν διαπιστώνονται ούτε θεραπεύονται πίσω από πολυτελή γραφεία αλλά μέσα στην κοινωνία. Και εκεί που κατεβαίνει η εκκλησία μέσα στην κοινωνία και τους ανθρώπους, κατά το παράδειγμα του ιδρυτού της Κυρίου ημών Ιησού Χριστού κάποιοι δεν τολμούν να κατέβουν, δεν το αντέχουν, δεν το θέλουν. Και επείδη αυτοί δεν μπορούν και δεν θέλουν επιδιώκουν να κάνουν τους άλλους όλους όμοιους τους . Έ όχι εμείς δεν θα αρνηθούμε την πρόσκληση του Κυρίου μας να συμμετέχουμε στο σωτήριο δείπνο του και θα αποτινάξουμε από πάνω μας την σκόνη όσων θέλουν να μας αποτρέψουν από αυτό.
  •  
  •  

1 Δεκεμβρίου 2012

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ


EΤΗΣΙΑ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ


ΠΕΜΠΤΗ 5/12/2015

   Ωρα 18.00 Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός  ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Επισκόπου Αβυδου κ.κ. Κυρίλλου
  Ωρα 21.00 Νυχτερινή Θεία Λειτουργία μετά αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος 


ΠΑΡΑΣΕΥH 6/12/2015

  Ώρα 07.00 Ακολουθία του Όρθρου                          
  Ώρα 8.30 Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος
 του Σεβασμιωτάτου επισκόπου Αβύδου κ.κ. Κυρίλλου
  Ώρα 16.30 Mεθέορτος Εσπερινός και εν συνεχεία Λιτάνευσις της Ιεράς Εικόνος του Αγίου δια των οδών Θεοτόκη- Καρύστου-Φαρμακίδου-Ηρ.Κων/πούλου-Θεοτόκη                        
  Ώρα 18.00 Ιερά Παράκλησις στον Άγιο

25 Νοεμβρίου 2012

Kήρυγμα π.Γεωργίου

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΗΛΘΕ.......ΠΕΙΡΑΖΩΝ ΚΑΙ ΛΕΓΩΝ
 
               Η σημερινή ευαγγελική περικοπή έρχεται ως  συνέχεια  θα λέγαμε εκείνης που ακούσαμε την προηγούμενη Κυριακή περί του άφρονος πλουσίου.
               Πνευματικές αναζητήσεις διακατέχουν τον άνθρωπο εκείνο ειτε καλοπροαίρετες είτε κακοπροαίρετες, πάρτε όπως θέλετε, που απευθύνει στον Κύριο μας το ερώτημα περί του τρόπου  κατακτήσεως της αιωνίου ζωής. Είναι κακό αυτό θα μου πείτε? Ασφαλώς και δεν είναι κακή μια τέτοια αναζήτηση! Το ερώτημα όμως είναι γιατί το κάνει? Θέλει πραγματικά να αγωνιστεί για να κατακτήσει την αιώνιο ζωή ή προσπαθεί να πειράξει τον Κύριο? Μάλλον το δεύτερο καταλαβαίνουμε ότι συμβαίνει.

               Και ο Κύριος μας ασφαλώς το αντιλαμβάνεται αλλά δείτε πως του φέρεται. Δεν τον αποπαίρνει ούτε τον διώχνει αλλά στην διαφαινόμενη ειρωνεία της προσφώνησης του ανθρώπου    “ Διδάσκαλε αγαθέ ” του λέει ότι κανείς δεν είναι αγαθός ή μη μόνο ο Θεός. Αυτή η φράση του Κυρίου σημαίνει ότι αυτός δεν ήταν αγαθός? Όχι βέβαια! Ξέρει ότι είναι ο Υιός του Θεού αλλά με αυτό που λέει προσπαθεί όχι να δείξει ποιός είναι αυτός αλλά πως πρέπει οι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν τέτοιους προκλητικούς τίτλους. Με απλά λόγια αυτό που του δίνει είναι η διδαχή της ταπεινώσεως και του σεβασμού απέναντι στον Θεό.
                Και δεν αποφεύγει το ερώτημα που του ετέθη αλλά συνεχίζοντας τον λόγο του ομιλεί περί των εντολών που έχουν δοθεί από Μωυσέως στον άνθρωπο από τον Θεό. Αυτές οι εντολές είναι η απάντηση στην ερώτηση του ανθρώπου περί της αιωνίου ζωής. Για την ακρίβεια είναι η μισή απάντηση. Και δίνει ο Κύριος αυτή την μισή απάντηση γιατί θέλει να δει τι εντύπωση αυτή θα προκαλέσει στον ερωτώντα.
                 Βλέπει λοιπόν από όσα του λέει ο άνθρωπος αυτός ότι καμμιά εντύπωση δεν του έκαναν όσα είπε ο Κύριος κανένα ερέθισμα δεν υπάχρει στην σκέψη του. Είναι φυσιολογικό αυτό λέτε? Η απάντηση είναι ανεπιφύλακτα ναί. Δείτε γιατί. Ο Κύριος μας ξέρει ότι ο άνθρωπος αυτός μεγάλωσε και ανδρώθηκε με εκπαιδευτικό οδηγό την διδασκαλία του Νόμου του Μωυσέως και των Προφητών. Αυτά ήταν οι θρησκευτικοί οδηγοί των ανθρώπων μέχρι εκείνη την στιγμή. Και δεν ήταν κακοί οδηγοί σε καμμία περίπτωση αλλά ήταν ελλιπείς οδηγοί. Μπορούσαν να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε μια σωστή κατά κόσμον πορεία αλλά δεν μπορούσαν να τον πάνε σε αυτό που λέμε αιώνια ζωή και μετοχή στην ουράνιο βασιλεία.

                  Αυτό Κύριος το ξέρει. Και τι κάνει διαλύει όλη αυτή την θρησκευτική παράδοση του Ιουδαικού λαού? Ασφαλώς όχι! Θυμηθείτε το “ ουκ ήλθον καταλύσαι τον Νόμο ή τους Προφήτας. Ούκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι ” και θα καταλάβετε γιατί λέει στον άνθρωπο καλά όλα αυτά αλλά “έτι οι έν λείπει”. Και ποιό είναι αυτό το ένα? Όποιος  θέλει να είναι δίπλα στον Θεό στην ουράνιο αιώνια βασιλεία του πρέπει να έχει αποτινάξει από επάνω του κάθε τι κοσμικό και γήινο και να έχει στο μυαλό και την διάνοια του μόνο το πρόσωπο Θεού και την ευαρέστηση στο θέλημα του.
 Είχε ξαναειπωθεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν από οποιονδήποτε? Μάλλον όχι!
- Είναι αυτό που συμπληρώνει τον Νόμο και τους Προφήτες.
- Είναι το νεο που φέρνει ο Κύριος.
                  Στην ουσία είναι ο λόγος για τον οποίο ήλθε στην γη.
 Και αυτός ο λόγος είναι η επανένωση του ανθρώπου με τον Θεό.
- Μια επανένωση που γίνεται πλέον όχι με διατακτικό τρόπο αλλά με παρακλητικό και προσκλητικό τρόπο.
- Μια επανένωση που ξεκινά και καταλήγει όχι στο μυαλό αλλά στην καρδιά του ανθρώπου. Θυμηθείτε το ευαγγέλιο την Κυριακή της Τυροφάγου “ Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης όπου σης και βρώσις αφανίζει αλλά θησαυρούς εν ουρανώ. Εκεί όπου έσται ο θησαυρός υμών εκεί έσται η καρδία υμών”.

                   Αυτή τελείως διαφορετική μέχρι εκείνης της στιγμής προσέγγιση της αιωνίου ζωής ασφαλώς λύπησε σφόδρα τον πλούσιο άνθρωπο. Και τον λύπησε γιατί ο Νόμος μέχρι εκείνη την στιγμή βόλευε τους πάντες ιδιαιτέρως δε τους πλούσιους. Έκαναν ότι έλεγε και όλα καλά όλα ωραία αλλά από ότι φαίνεται  τα καλά και τα ωραία δεν έφταναν για το τέλειο για το όλο που αναζητούσε ο πλούσιος.
                   Αυτός ζήτησε και ο Κύριος του το έδωσε. Θέλεις τελειότητα θέλεις τα πάντα θέλεις την αιώνιο ζωή? Καλά κάνεις και τα θέλεις και είναι φυσιολογικό να τα ζητάς. Αυτό είναι το ίδιο του ανθρώπου να εξελίσσεται και να κατακτά. Του το αναγνωρίζει ο Κύριος του πλουσίου αυτό το δικαίωμα. Του ζητά όμως να κάνει και αυτός κάτι να δώσει κάτι. Σε ποιόν? Στον ίδιο? Στον Θεό Πατέρα? Όχι βέβαια! Του ζητά να δώσει κάτι στους συνανθρώπους του και να τον ακολουθήσει. Δύσκολο? Μάλλον είναι δύσκολο κατα πως φαίνεται.
                  Και είναι δύσκολο γιατί συνηθίζουμε οι άνθρωποι πρώτα να βάζουμε στόχους να κάνουμε όνειρα να έχουμε επιδιώξεις και αφού τα καταστήσουμε όλα αυτά επιτακτικές μας ανάγκες, όρους και προυποθέσεις ζωής και επιβίωσης μας, πρακτικής και δράσης μας στη συνέχεια σκεφτόμαστε το τίμημα όλων αυτών. Και όταν έλθει η ώρα του τιμήματος της πληρωμής του αντιδώρου τότε κάνουμε πίσω, λυπούμαστε και απελπιζόμαστε. Τα βάζουμε με τον εαυτό μας τα βάζουμε με τους συγγενείς μας τα βάζουμε με τους φίλους μας τα βάζουμε με τον ίδιο τον Θεό.

                 'Αρα ποιός μπορεί να σωθεί? Πως το έλεγε ο Κύριος σε εκείνη την παραβολή “ ο ποιήσας το έλεος μετ΄αυτού ” για να θυμηθούμε την παραβολή του εμπεσόντος ανθρώπου εις τους ληστάς. Και φτάνει αυτό πάτερ θα μου πείτε? Δεν ξέρω άν από μόνο του αυτό φτάνει. Αυτό θα το κρίνει ο Θεός αλλά ναι είναι ένα πρώτο βήμα ίσως και να είναι το μόνο και τελευταίο βήμα που χρειάζεται. Δεν ξέρω είμαι όμως σίγουρος ότι και άν δεν είναι το τελευταίο βήμα είναι σίγουρα απαραίτητο να γίνει.
                 Σας το έχω πεί πολλές φορές θα σας το ξαναπώ στην χριστιανική πίστη, στην εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχει κανονιστικός νόμος δεν υπάρχουν διατακτικές κατευθύνσεις. Δεν υπάρχουν πρέπει και επιβάλλεται. Στην εκκλησία του Χριστού υπάρχει θέση για τον καθένα, πλούσιο και φτωχό, ωραίο και άσχημο, ασθενή και υγιή. Κανείς εκ της θέσεως του δεν είναι προτιμητέος και κανείς εκ της θέσεως του δεν είναι απορριπτέος. Είναι αυτό που έλεγε ο Θείος Παύλος “ πάντες έν εσμέν .......τα πάντα και εν πάσι Χριστός ”.  

Μην ψάχνεται να βρείτε την αιώνια ζωή
       -    στο τι και το πως
       -    στο γιατί και το διότι του κόσμου τούτου
       -    μην χάνεστε μέσα στην απεραντοσύνη της κοσμικής πραγματικότητας,
Μην ζητάτε αυτό που σας έχει ήδη δοθεί.
Πληρώθηκε αυτό με το πιο μεγαλό τίμημα που δόθηκε ποτε στον άνθρωπο,
με το πιο αθώο αίμα που χύθηκε ποτε στον κόσμο,
με την πιο απάνθρωπη θυσία που έγινε ποτε.
               Ξέρουμε πλέον τι πρέπει να κάνουμε ως άνθρωποι. Μας το άφησε ως διδασκαλία και ως παρακαταθήκη ο Κύριος μας. Και άν νομίζουμε ότι είναι δύσκολο και δεν θα τα καταφέρουμε άς θυμηθούμε τα λόγια του “ Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν ”.
 

18 Νοεμβρίου 2012

Κήρυγμα π.Γεωργίου

ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
 

                     Ακούσαμε και σήμερα ένα ακόμα σκληρό ευαγγελικό ανάγνωσμα για τον πλούτο και την υπερσυσώρευση αγαθών. Να επαυξήσουμε και μεις σε όλα όσα ακούσαμε δεν νομίζω ότι θα είχε κάποιο νόημα. Μας είναι αποκρουστική η εικόνα του ευτραφούς όχι στο σώμα κατ’ανάγκη αλλά σίγουρα στο πνεύμα και την διάνοια πλουσίου της διηγήσεως. Γιατί θα συμφωνήσετε φαντάζομαι μαζί μου ότι η πάχυνση του σώματος δεν συνιστά κατ’ανάγκη πάχυνση της ευαισθησίας και απώλεια κοινωνικού ενδιαφέροντος αλλά η πάχυνση του νου σίγουρα οδηγεί σε απώλεια και ενδιαφέροντος και αλληλεγγύης πρός τον πλησίον.
                    Υπό το σκεπτικό αυτό να αναρωτηθούμε τι ψάχνουμε σήμερα να πάρουμε από την συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή? Ψάχνουμε με αυτή
- Να ποινικοποιήσουμε τον πλούτο?
- Να αποστρέψουμε με βδελυγμία το πρόσωπο μας από τον συνάνθρωπο μας που έχει μια οικονομική ευμάρεια
- Να απαξιώσουμε κάθε ανθρώπινη προσπάθεια για επίτευξη καλύτερων οικονομικών όρων στη ζωή
- Να αναδείξουμε το χρήμα ως οικονομικό μέγεθος εκλαμβανόμενο ως τον παράγοντα εκείνο που ευθύνεται για κάθε κακό που συμβαίνει στην κοινωνία
Τι από όλα αυτά ψάχνουμε? Τι θα θέλαμε να ακούσουμε από τον κήρυκα της εκκλησίας  και φεύγοντας από εδώ σήμερα να το νομιμοποιήσουμε μέσα  μας?

                     Οι περισότεροι ιεροκήρυκες προσπαθούν να απέλθουν του ποτηρίου εκείνου που το περιεχόμενο του αφορά το χρήμα και την σχέση που αυτό έχει με την πίστη, την θρησκεία και την εκκλησία στην δρώσα της μορφή. Έχετε ξαναακούσει από τα χείλη μου την άποψη ότι στην εκκλησία δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε για κάθε τι όσο δύσκολο ή πονηρό κι άν είναι. Την ακλόνητη πίστη μου στην άποψη αυτή την παίρνω από το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που δεν δίστασε να συναναστραφεί και να συμφάγει με τους εκπροσώπους του χρήματος της εποχής του -τελώνες  νομίζω τους έλεγαν όχι ασφαλώς για να γίνει ένα με αυτούς αλλά για να δείξει με την παρουσία του εκεί ότι κακό βδελυρό και μισητό πράγμα στο κόσμο δεν υπάρχει καθεαυτό από μόνο του δηλαδή αλλά το κάθετι παίρνει τέτοια χαρακτηριστικά από τον τρόπο με τον οποίο το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι. Ο λαός μας πάντα τα λέει πιο απλά « Τον πλούσιο πολλοί εμίσησαν τον πλούτο ουδείς ».
                    Άρα το ζητούμενο μας δεν πρέπει να είναι η απόδοση απλά της όποιας κατηγορίας μπορούμε να αποδώσουμε στο χρήμα αλλά η αναζήτηση τρόπων χρήσης του τέτοιων που θα επιτρέψουν να πάρουμε από αυτό την μεγαλύτερη δυνατή ωφέλεια και την λιγότερο δυνατή κακιά ή άστοχη χρήση του. Να σας το πω με πιο απλά λόγια. Την κοπριά που κάνουν τα ζώα την γνωρίζετε φαντάζομαι. Αυτή κοπριά έχει μια δυσάρεστη οσμή και αποτελεί και αποκρουστικό θέαμα για τα μάτια μας. Κι όμως ταυτόχρονα αυτή η κοπριά είναι ένα θαυμάσιο και οικολογικό λίπασμα πολύ καλύτερο από κάθε άλλο χημικό παρασκεύασμα. Άν λοιπόν συγκεντρώσουμε όλη αυτή την κοπριά σε ένα σωρό στον κήπο μας και θα μας πνίξει η μπόχα της και θα θέσουμε σε δοκιμασία την οπτική μας αίσθηση. Άν τώρα την πάρουμε και την σκορπίσουμε στον κήπο μας και σε όσα έχουμε εκεί φυτέψει το πιθανότερο θα είναι να δούμε τα φυτάδια μας να προφυλάσσονται από κάποια ενοχλητικά ζωύφια, αυξάνονται και να κάνουν καρπούς από τους οποίους ενδεχομένως και να τραφούμε βιολογικά.

                  Έναν ανάλογο παραλληλίσμό θα μπορούσαμε να κάνουμε και με το χρήμα. Αλλά εδώ ασφαλώς  έχουμε άλλες δυσκολίες. Δυσκολίες που δεν τις θέτει το χρήμα καθεαυτό αλλά εμείς οι άνθρωποι σύμφωνα με την θέση και από την σκοπιά την οποία το αντιμετωπίζουμε. Να γίνω πιο απλός
Άν ένας άνθρωπος κυνηγάει το χρήμα τι λέμε ότι είναι  ΑΠΛΗΣΤΟΣ
Άν ένας άνθρωπος φυλάει τα λεφτά του τι λέμε ότι είναι ΤΣΙΓΓΟΥΝΗΣ
Άν ένας άνθρωπος ξοδεύει τα λεφτά του τι λέμε ότι είναι ΣΠΑΤΑΛΟΣ
Άν ένας άνθρωπος δεν έχει λεφτά τι λέμε ότι είναι ΑΝΙΚΑΝΟΣ
Άν ένας άνθρωπος δεν θέλει να έχει λεφτα τι λέμε ότι είναι ΑΒΟΥΛΟΣ
Αν ένας άνθρωπος βρει λεφτα από μια κληρονομιά τι λέμε ότι είναι ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΣ
Άν ένας άνθρωπος μάζεψε λεφτά σε όλη την ζωή του τι λέμε ότι είναι ΚΛΕΦΤΗΣ
                  Πόσοι διαφορετικοί χαρακτηρισμοί δόθηκαν σε δυο έννοιες που παρέμειναν στην διαδρομή της σκέψης μας ίδιες. Γιατί ο άνθρωπος και το χρήμα ήταν παρόντες σε κάθε περίπτωση και το μόνο που άλλαζε τι ήταν? Ο χαρακτηρισμός. Και ο χαρακτηρισμός μπαίνει από τους άλλους κάθε φορά αναλόγως της αντιλήψεως ή ακόμα και της ανάγκης του καθενός. Και μπορεί να είναι όλοι σωστοί κατά μια άποψη αλλά μπορεί και να είναι και απολύτως λανθασμένοι κατά μια άλλη άποψη. Για παράδειγμα αυτός που κυνηγάει το χρήμα μπορεί για τον ένα να είναι άπληστος αλλά για τον άλλο να είναι εργατικός και φιλόπονος. Με βάση λοιπόν την ανθρώπινη αυτή συλλογιστική άκρη δεν βγαίνει.
                     Πάμε να μπούμε τώρα σε μια άλλη συλλογιστική λιγότερο δημοφιλή αλλά πιο πραγματική και υπεύθυνη. Πάμε να μπούμε στην εκκλησιαστική λογική. Για την εκκλησία το χρήμα δεν αποτελεί κάτι το κακό αλλά κάτι το πονηρό. Και επειδή και ο σατανάς έχει στοιχεία πονηριάς στον τρόπο δράσης του –θυμηθείτε την περίπτωση της Εύας πως την κοροίδεψε- πολλοί συνάγουν το συμπέρασμα ότι χρήμα και σατανάς για την εκκλησία είναι ένα και το αυτό. Η άποψη αυτή είναι αρκούντως εσφαλμένη γιατί άν δεν είναι τότε γιατί δεν είναι ένα και το αυτό η περίπτωση της μάχαιρας την οποία χρησιμοποιούμε και σήμερα. Πόσα εγκλήματα δεν έγιναν με μάχαιρα –σας θυμίζω ίσως και αυτό του Κάιν- και ταυτόχρονα  πόσες ωφέλιμες χρήσεις δεν έχει το μαχαίρι. Γιατί λοιπόν και το μαχαίρι δεν είναι διαβολικό αλλά μόνο το χρήμα? Γιαυτό στην εκκλησία μιλάμε για την έννοια του πονηρού  όσον αφορά το χρήμα. Είναι έτσι αλλά μπορεί να λειτουργήσει και αλλιώς.
                 
                 Το μέγιστο ζήτημα για την εκκλησία δεν είναι άν οι άνθρωποι κατέχουν πλούτη αλλά άν οι άνθρωποι κατέχονται από τα πλούτη. Το να αξιώσει ο Θεός έναν άνθρωπο να αποκτήσει λεφτά-μιλάμε πάντα για τίμια λεφτά- είναι ένα δώρο του Θεού όχι σε αυτόν που τα απέκτησε αλλά ένα δώρο στην κοινωνία. Ο Θεός αναδεικνύει μέσα στην κοινωνία κάποιους ανθρώπους δίνοντας τους κάποια εφόδια προικιζοντάς τους με κάποιες ικανότητες  στην επιτέλεση κάποιου έργου όχι για να υπάρχουν καθεαυτούς αλλά για να προσφέρουν αυτό το μέγιστο δώρο που έλαβαν και στους άλλους συνανθρώπους τους. Μπορεί κανείς να φανταστεί έναν σπουδαίο γιατρό στον οποίο ο Θεός έδωσε την δύναμη να σπουδάσει και να μορφωθεί για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους συνανθρώπους του να ζει αποκομμένος από την κοινωνία και να ευφραίνεται καθ’ημέραν λαμπρώς για τις κατακτήσεις του χωρίς να προσφέρει τις γνώσεις του και τις ιαματικές του ικανότητες στους συνανθρώπους του. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο πλούσιος έχει λάβει από τον Θεό ένα άλλο δώρο αυτό της απόκτησης αγαθών. Αυτά δεν θα πρέπει να τα κοινωνεί με τους συνανθρώπους του? Η έννοια του αυτονοήτου στον γιατρό δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι και αυτονόητη για τον πλούσιο?
                  Η εκκλησία του Χριστού δεν προσιδιάζει χαρακτηριστικά κακότητος και αποστροφής στον κάθε πλούσιο αλλά στην  αντίληψη που ενδεχομένως αυτός μπορεί να έχει περί της χρήσεως των οικονομικών του δυνατοτήτων. Και ασφαλώς για την εκκλησία δεν ίσχυσε ποτε δεν ισχύει και τώρα και δεν θα ισχύσει και ποτε στο μέλλον η φράση « τόσο ». Για την εκκλησία ίσχυε ισχύει και θα ισχύει η προτροπή πρός τον κάθε πλούσιο       « όσο θέλεις και άν θέλεις ».Βοήθα είναι το ρήμα που εννοείται. Γιατί κατά παράδειγμα Χριστού η εκκλησία δεν διατάζει προτρέπει και σέβετα την ελευθερία επιλογών του ανθρώπου. Αυτό το διακύβευμα είναι ο κανόνας πορείας της ανα τους αιώνες και αυτό το διακύβευμα είναι που έχασε ο πλούσιος του ευαγγελίου μας σήμερα και αυτό το διακυβευμα είναι αυτό που δεν θα πρέπει να χάσει ο κάθε πλούσιος που υπάρχει στις μέρες μας.

11 Νοεμβρίου 2012

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

                   Ο Άγιος Νεκτάριος ή Νεκτάριος Πενταπόλεως ή Νεκτάριος Αιγίνης (1846-1920) είναι σύγχρονος άγιος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αναστάσιος Κεφαλάς και υπήρξε λαοφιλής ιεράρχης, ποιμενάρχης και παιδαγωγός στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα. Ο Άγιος Νεκτάριος επίσης θεωρείται και θαυματουργός διότι όπως λέγεται από τις λαϊκές παραδόσεις, πραγματοποίησε θαύματα ενώ βρισκόταν ακόμα εν ζωή.
Ο Αναστάσιος Κεφαλάς γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 1846, στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης. Γιος του Δημοσθένη και της Μαρίας Κεφαλά, ήταν το 5ο από τα 6 παιδιά, φτωχής οικογένειας, με αρχοντική, όμως, βυζαντινή καταγωγή. Σύντομα ήρθε αντιμέτωπος με την δύσκολη πραγματικότητα της εποχής, καθώς η οικογένειά του αδυνατούσε να συντηρήσει όλα τα μέλη της, ενώ η γενέτειρά του δεν είχε σχολείο μέσης εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να πάρει το δρόμο για μια καλύτερη ζωή στην Κωνσταντινούπολη, σε ηλικία 13 ετών.
Στην Κωνσταντινούπολη
                   Η ζωή στη Κωνσταντινούπολη για τον Αναστάσιο ήταν σκληρή και δύσκολη τα πρώτα χρόνια της παραμονής του. Αρχικά εργάζεται σε συσκευαστήριο καπνού, οπού ο ιδιοκτήτης του φερόταν βάναυσα. Εργάζεται πολλές ώρες ημερησίως, δεν αμείβεται και πολλές φορές ξυλοκοπείται. Ο Αναστάσιος τα υπέμενε όλα αυτά, καθότι δεν ήθελε να μάθει το δράμα το οποίο περνούσε η οικογένεια του, ώστε να μην λυπούνται. Από την άλλη, θλίψη τον καταλάμβανε γιατί αδυνατούσε να ενισχύσει οικονομικά την οικογένειά του, ενώ παράλληλα δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα στο σχολείο. Την κλίση, όμως, προς τον Θεό και στο Ευαγγέλιο, την έδειχνε από μικρός. Έτσι στο συσκευαστήριο μαζί με τον καπνό που πουλούσε, κάθε φορά έδινε και ένα μικρό χαρτάκι, το οποίο έγραφε κάποια ευαγγελική ρήση.
                    Η κατάσταση άλλαξε όταν ένας έμπορος που είχε μαγαζί παράπλευρα από το συσκευαστήριο τον λυπήθηκε, όταν κάποια μέρα είδε ένα ξυλοδαρμό από το αφεντικό του και έτσι τον πήρε στην δούλεψή του. H κατάσταση μεταστράφηκε. Άρχισε να εργάζεται στο επιπλοποιείο του, με αποτέλεσμα οι ώρες εργασίας να μειωθούν, να έχει χρόνο για εκκλησιασμό, να πηγαίνει σχολείο, ενώ σύντομα η οικογένεια του τον ακολούθησε στην Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη κάθισε συνολικά 7 έτη και σε ηλικία 20 ετών την εγκατέλειψε, παρότι δεν ολοκλήρωσε την μόρφωση του, για να πάει στο Λιθί της Χίου να εργαστεί ως δάσκαλος.
Στη Χίο
                   Ήταν 20 ετών όταν έφτασε στη Χίο. Έχοντας πλέον γραμματική και θεολογική γνώση έλαβε τη θέση του δασκάλου. Στη Χίο έμεινε για άλλα 10 χρόνια, μέχρι το 1877. Εκεί αρχικά θα γνωρίσει τον μεγάλο ευεργέτη του Ιωάννη Χωρέμη, ένα εύπορο τοπικό άρχοντα, ο οποίος εξαιτίας ενός περιστατικού που είχε συμβεί κατά την μεταφορά του Αγίου από την Σηλυβρία προς την Κωνσταντινούπολη (ένας ανιψιός του Χωρέμη τον βοήθησε να επιβιβαστεί στο πλοίο γιατί δεν είχε χρήματα), τον έθεσε υπό την προστασία του. Ο Άγιος Νεκτάριος όμως είχε αποφασίσει πλέον να εξέλθει της κοσμικής ζωής. Το 1876 έγινε μοναχός με το όνομα Λάζαρος ενώ ένα χρόνο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος με το όνομα που έγινε γνωστός, Νεκτάριος. Ο Άγιος Νεκτάριος είχε κλίση προς το μοναχισμό, που επιθυμούσε πάνω από όλα και όχι τόσο στον κοσμικό βίο έστω και ως κληρικός. Οι πιέσεις όμως που του ασκήθηκαν λόγω των χαρισμάτων τού λόγου και της μορφώσεώς του, τελικά τον έστρεψαν προς τον κοσμικό κλήρο, αν και ποτέ δε λησμόνησε μέχρι τέλους της ζωής του τον μοναχισμό.
Ανώτερες θεολογικές σπουδές
                   Το 1877 ο Νεκτάριος μετά από παρότρυνση του Ιωάννη Χωρέμη πήγε στην Αθήνα για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές και ενώ τις ολοκλήρωσε, εστάλη, μέσω γνωριμίας που είχε με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, στην Αλεξάνδρεια. Ο Σωφρόνιος, τριετής ήδη στον πατριαρχικό θρόνο εντυπωσιάστηκε από τον Νεκτάριο και με βάση τις πολύ καλές συστάσεις που είχε, τον έστειλε στην Αθήνα ξανά, να φοιτήσει στη θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Νεκτάριος εκεί διέπρεψε, και μάλιστα, πρώτευσε στο διαγωνισμό σχολικής κοσμητείας στο «Παπαδάκειο κληροδότημα», με αποτέλεσμα να κερδίσει υποτροφία σπουδών στη θεολογική σχολή, κάτι που τον ανακούφισε πολύ, καθότι ο ευεργέτης του Ιωάννης Χωρέμης είχε φύγει από τη ζωή, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση. Αφού έλαβε το πτυχίο του (1885), πάλι ανεχώρησε προς την Αλεξάνδρεια.
Στην Αλεξάνδρεια
                     Στην Αλεξάνδρεια όλα έβαιναν καλώς για τον Νεκτάριο. Άμεσα, με την επιστροφή του, χειροτονείται Ιερέας και 5 μήνες αργότερα τοποθετείται γραμματέας του Πατριάρχη παίρνοντας το αξίωμα του Αρχιμανδρίτη. Εν συνεχεία μέσα σε δύο μήνες, πείθοντας για την ρητορική του ικανότητα, ανελίχθηκε σε ιεροκήρυκα ενώ έλαβε και θέση Πατριαρχικού επιτρόπου στο Κάιρο. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Νεκτάριος ανήλθε στην ιεραρχία του πατριαρχείου όντας ένας πολύ έμπιστος άνθρωπος στο πλευρό του Πατριάρχη. Στις 15 Ιανουαρίου του 1889 θα ανακηρυχτεί επίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης μετά από την κοίμηση του επισκόπου της περιοχής Νείλου. Το πρακτικό της χειροτονίας του διασώζεται μέχρι και σήμερα (Πρακτικό εκλογής κωδ. 66, σελ. 394).
                    Αυτή η ραγδαία άνοδος του Νεκταρίου, δεν πέρασε απαρατήρητη από τους υπολοίπους επισκόπους. Ο Σωφρόνιος πλησίαζε τα 90 χρόνια ζωής πλέον και η κούρσα της διαδοχής είχε ξεκινήσει. Ο λαός ο οποίος είχε ευεργετηθεί από το πολυποίκιλο έργο του Νεκταρίου (κυρίως φιλανθρωπικό αλλά και ποιμαντικό και αντιαιρετικό) επιθυμούσε την άνοδο του στον πατριαρχικό θρόνο και σε συνδυασμό με την εύνοια του Σωφρονίου καθίστατο η πρώτη επιλογή. Οι αντίπαλοί του γνωρίζοντας όλα αυτά, αποφάσισαν να τον παραμερίσουν, κατηγορώντας τον, πως ήθελε να ανατρέψει το Σωφρόνιο από τον θρόνο, αλλά και με αόριστες κατηγορίες ηθικής φύσεως. Επίσης είχαν μαζί τους και μερίδα κληρικών, οι οποίοι πίστευαν ότι η τακτική που ακολουθούσε ο Νεκτάριος ως επίσκοπος, δηλαδή λιτότητας και πενίας της εκκλησίας, θα επηρέαζε την οικονομική κατάσταση του Πατριαρχείου, το οποίο χωρίς οικονομική δύναμη θα γινόταν έρμαιο των διαφόρων πολιτικών ή εθνικών πιέσεων.
Η δίωξη και η επιστροφή στην Αθήνα
                       Ο Σωφρόνιος που πληροφορήθηκε τις κατηγορίες, που ισχυρίζονταν ότι έπραξε το αγαπημένο του παιδί, πείστηκε για την αλήθεια των ισχυρισμών. Αποτέλεσμα ήταν η άμεση εντολή, για παύση της ιδιότητάς του. Κάτι που ήταν εκκλησιαστικά παράνομο, καθότι σύμφωνα με το εκκλησιαστικό δίκαιο έπρεπε να παρουσιαστεί ο Νεκτάριος ενώπιον συνόδου η οποία θα εξέταζε, μετά ακροάσεως του κατηγορουμένου, τις κατηγορίες. Ο Νεκτάριος δεν θέλησε να τραβήξει το σχοινί στα άκρα και ανεχώρησε από την Αλεξάνδρεια, εν αντιθέσει με τους αντιπάλους του, οι οποίοι θέλησαν την οικονομική και ηθική εξόντωση του. Πέραν δηλαδή του ότι φρόντισαν να σπιλώσουν το όνομα του στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να εργαστεί οπουδήποτε, παρακρατούσαν και τους μισθούς του.
                      Ο Νεκτάριος βρέθηκε ενώπιον ακόμα μιας πολύ δύσκολης κατάστασης, όπως από μικρή ηλικία πολλές φορές είχε βρεθεί. Ο ίδιος ενοικίασε ένα μικρό δωμάτιο στα περίχωρα των Αθηνών, αλλά αδυνατούσε να πληρώσει το ενοίκιο, ενώ δεν είχε χρήματα να τραφεί. Η παράλληλη διαπόμπευσή του, ακόμα και σε κυβερνητικά κλιμάκια δυσχέραιναν την δυνατότητα εύρεσης εργασίας. Προσπαθούσε μέσω του Αρχιεπισκόπου Γερμανού να βρει μια θέση ιεροκήρυκα. Ο ίδιος παρά την συμπάθεια που έτρεφε προς το πρόσωπό του, αδυνατούσε λόγω πιέσεων από την σύνοδο να τον βοηθήσει. Έφτασε μέχρι τον υπουργό παιδείας και εκκλησιαστικών, που όμως του διεμήνυσε, ότι λόγω του νόμου (ο Νεκτάριος δεν είχε ελληνική υπηκοότητα) αδυνατούσε.
Μετά από λίγο καιρό, τελικά ο Άγιος Νεκτάριος διορίστηκε ιεροκήρυκας χάρη στη βοήθεια ενός ανθρώπου ονόματι Μελά ο οποίος ήταν μέλος της κυβέρνησης και τον είχε γνωρίσει στην Αλεξάνδρεια. Μεσολαβώντας στο γραφείο του υπουργού διορίστηκε εν τέλει ιεροκήρυκας στη Χαλκίδα. Η φήμη όμως που τον ακολουθούσε ακόμα παρέμενε. Πέρασε δύσκολες στιγμές καθότι υπήρχε μεγάλη καχυποψία σε βάρος του, από τις κατηγορίες που τον ακολουθούσαν. Αποτέλεσμα αυτού ήταν, άνθρωποι από την Αθήνα αλλά και ντόπιοι να τον αποδοκιμάζουν στις ομιλίες του, στιγματίζοντας τον.
Η αποκατάσταση της αλήθειας
                    Το 1891, δύο έτη μετά από τις κατηγορίες που του εξαγγέλθηκαν και την απομάκρυνσή του από την Αλεξάνδρεια, στην κυβέρνηση ακόμα γίνονταν προσπάθειες για την αποπομπή του από τη θέση που κατείχε. Τότε αποκαλύφθηκε πλήρως το σχέδιο κι η πλεκτάνη που είχε στηθεί σε βάρος του. Όλα ξεκίνησαν από την αποκάλυψη ότι δεν έπαιρνε τα χρήματα που του οφείλονταν και εργαζόταν αμισθί επί της εποχής της επισκοπείας του. Επίσης παρότι παρέμενε δικαιωματικά επίσκοπος Πενταπόλεως, αφού είχε παράνομα εκδιωχθεί δεν ελάμβανε χρήματα. Εν συνεχεία καθαρίστηκε το όνομά του από κάθε είδους ανάμιξη σε σκάνδαλο ηθικού χαρακτήρος και από παντός είδους ραδιούργες προσπάθειες σε βάρος του πατριάρχη. Αυτό, ειδικά μετά την σκληρή συμπεριφορά του ποιμνίου, τον έκανε συμπαθή ενώπιον του λαού στη Χαλκίδα. Άρχισε τότε με περισσή άνεση να κηρύττει. Γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε μακρύτερα από την Χαλκίδα, ενώ ο λαός έδειξε μεγάλη συμπάθεια στο πρόσωπό του, όταν χήρεψε η θέση του τοπικού επισκόπου, σχεδόν απαιτώντας την άνοδό του στο θρόνο.
Η Ριζάρειος σχολή
                     Το 1892 και 1893 διορίστηκε ιεροκήρυκας στο νομό Λακωνίας και Φθιωτοβοιωτίας αντίστοιχα. Ο Νεκτάριος πραγματοποιούσε διαρκώς περιοδείες σε χωριά και πόλεις κηρύττοντας, την ώρα που φίλοι του προσπαθούσαν να τον μεταθέσουν στη Ριζάρειο σχολή Αθηνών. Όταν έγινε αντιληπτό άρχισαν πάλι κάποιοι ψίθυροι, οι οποίοι τελικά δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τον Νεκτάριο από το να γίνει διευθυντής της Αθηναϊκής θεολογικής σχολής της εποχής, που επί των ημερών του γνώρισε μεγάλη αίγλη.
                     Την Άνοιξη του 1894 διορίστηκε ως διευθυντής της σχολής. Οι αμφιβολίες που υπήρχαν πλέον περί του Νεκταρίου δεν ήταν τόσο για τις κατηγορίες του παρελθόντος, χωρίς όμως και να εκλείψουν, αλλά κατά πόσον αυτός ο λεγόμενος και «δεσποτοκαλόγερος», θα ήταν δυνατόν με τις παλαιές και θρησκευτικές αντιλήψεις του, να μπορέσει να πετύχει στο έργο που του ανατέθηκε, καθώς η Ριζάρειος σχολή ήταν μεν θεολογική σχολή, ήταν δε σχολή που φοιτούσαν και πολλά παιδιά ευκατάστατων Αθηναίων και άλλων αρχόντων και πολιτικών της εποχής, που δεν θα γίνονταν απαραίτητα ιερείς ή θεολόγοι, αλλά επιστήμονες. Σύντομα όμως κάμφθηκαν όλες οι αντιρρήσεις από το ρηξικέλευθο τρόπο διαπαιδαγώγησης του Νεκταρίου.
Το έργο του στη Ριζάρειο
                      Το έργο του στη Ριζάρειο ήταν οργανωτικό, εκπαιδευτικό, συγγραφικό και παιδαγωγικό. Σύντομα οργάνωσε την σχολή με πρότυπα τα οποία αφορούσαν τον εκκλησιαστικό ορθόδοξο τρόπο σκέψης. Όμως αυτό στο οποίο ήταν αξεπέραστος ήταν η παιδαγωγική του σκέψη. Κάποτε όταν μαθητές της Ριζαρείου ήρθαν στα χέρια, ο ίδιος αντί να τους τιμωρήσει, αυτοτιμωρήθηκε, θεωρώντας εαυτόν υπαίτιο, με ασιτία 3 ημερών. Σύντομα το παράδειγμα του έγινε ανάμεσα στους τροφίμους δείκτης και η σχολή επί των ημερών του απέκτησε μεγάλη αίγλη. Άλλοτε βρέθηκε ξυπόλητος ενώπιον των μαθητών να αγορεύει, διότι εισερχόμενος στην αίθουσα είδε ένα φτωχό ο οποίος τον παρακάλεσε, αν μπορούσε να τον βοηθήσει ώστε να αποκτήσει παπούτσια, καθότι δεν είχε. Ο Νεκτάριος αμέσως έβγαλε τα δικά του και τα παρέδωσε προς κατάπληξη των πάντων. Άλλοτε σε μια διαμάχη μεταξύ των επιστατών για το ποιος ήταν υπεύθυνος καθαριότητας των αποχωρητηρίων, ο ίδιος έλυσε τη διαφορά τους, καθαρίζοντάς τες. Τέτοια και άλλα πλείστα παραδείγματα τον ανέδειξαν και σύντομα τον έκαναν στην τότε μικρή Αθήνα ακουστό και κοσμαγάπητο.
                       Την ίδια εποχή επιδόθηκε σε μεγάλο συγγραφικό έργο. Πολλά έργα τα διέθεσε στο λαό και τους θεολόγους δωρεάν, επειδή αδυνατούσαν να τα αγοράσουν, λόγω της φτώχειας. Χωρίς κανένα κέρδος, με γνώμονα μόνο την ψυχική ωφέλεια, πένητας από μικρός, ασκητής και ολιγαρκής, ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για την αυτοπροβολή και το κέρδος. Όταν τον κατηγορούσαν ουδέποτε αντιδικούσε, παρέμενε πράος και έλεγε πάντα πως ο Θεός θα δικαιώσει το δίκαιο και την αλήθεια. Ταπεινός, μοναχικός και παρόλα αυτά προσηνής, ο ήδη σεβάσμιος γέροντας Νεκτάριος έγινε παράδειγμα ανιδιοτελούς προσφοράς και αγάπης στους πονεμένους συνανθρώπους του στις δύσκολες εποχές που διένυαν. Η ταπεινοφροσύνη και το αίσθημα ευθύνης που τον διακατείχε για το έργο που επιτελούσε, καταδείχθηκε την εποχή που πέθανε ο Πατριάρχης Σωφρόνιος, όταν του ζητήθηκε να τον διαδεχθεί και ο ίδιος αρνήθηκε.
                      Η φτώχεια την εποχή που διετέλεσε ο Νεκτάριος διευθυντής της Ριζαρείου ήταν κανόνας και ταυτόχρονα το ηθικό των Ελλήνων, ειδικά μετά την αποτυχία, το 1897 με τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, βρισκόταν στο ναδίρ. Ο ίδιος όμως με την ελεημοσύνη ως όπλο και το λόγο του ευαγγελίου τόνωνε την τότε αθηναϊκή κοινωνία, η οποία προσέτρεχε συχνά στα κηρύγματά του για να πάρει την συμβουλή του. Ο ίδιος διετέλεσε διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής 14 συναπτά έτη ως και το 1908, οπότε και για λόγους υγείας εγκατέλειψε τη θέση του.
Στην Αίγινα
                       Στην Αίγινα ο Άγιος Νεκτάριος εγκαταστάθηκε το 1908, η ιστορία όμως της εγκατάστασης του πηγαίνει αρκετά νωρίτερα στο χρόνο. Ο Νεκτάριος ποτέ στη ζωή του, δεν απέβαλε την έντονη επιθυμία του για το μοναχικό βίο. Αυτή η επιθυμία ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο κατά την επίσκεψη του στο Άγιο Όρος και την σύνδεσή του με το γέροντα Δανιήλ το 1898. Έκτοτε έψαχνε ένα τόπο να στεγάσει ένα μοναστήρι για το τέλος της ζωής του, ένα «Εκκλησιαστικό Παρθενώνα», όπως έλεγε. Πιο έντονη και ίσως επιτακτική έγινε αυτή η ανάγκη, όταν 4 γυναίκες που ήσαν μόνες και συνδέονταν μαζί του, με σχέση πνευματικής καθοδήγησης, θέλησαν να μονάσουν υπό την εποπτεία του. Έτσι τελικά βρήκε ένα παλαιό εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στην Αίγινα στη θέση Ξάντος στο οποίο και αποφάσισε να στεγάσει τις 4 μοναχές και άλλες 3 που ήδη μόναζαν στο νησί. Το μοναστήρι άρχισε να επαναλειτουργεί το 1904 υπό την καθοδήγησή του, παρότι αυτός ακόμα βρισκόταν στην Ριζάρειο σχολή.
                     Η εμφάνισή του στην Αίγινα όμως συνδυάστηκε από δύο γεγονότα, με αποτέλεσμα να γίνει άμεσα λαοφιλής. Ο Νεκτάριος αρχικά θεράπευσε έναν δαιμονισμένο νέο κάτι που γρήγορα μαθεύτηκε. Οι χωρικοί τότε τον επισκέφτηκαν ζητώντας του να λειτουργήσει και να δεηθεί στον Θεό να βρέξει, διότι είχε 3 χρόνια να βρέξει στο νησί με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί εκτεταμένη ανομβρία και οικονομική ζημία. Ο ίδιος με σύσσωμη παρουσία των νησιωτών, λειτούργησε και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει. Αυτά, εκλήφθηκαν ως θεϊκά σημάδια από τους Αιγινίτες, με αποτέλεσμα να θεωρούν Άγιο τον Νεκτάριο, ακόμα και εν ζωή.
                    Το 1908 παραιτήθηκε από σχολή για λόγους υγείας αλλά και γήρατος και αφοσιώθηκε στο μοναστήρι. Η χάρη του και η φήμη διαρκώς μεγάλωνε με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος δωρεών να κατευθύνεται στο μοναστήρι και μέσα σε 4 χρόνια επιτεύχθηκε να μεγαλώσει τόσο, ώστε να χωράει 15 μοναχές. Τα χρήματα κατευθύνονταν κυρίως στους φτωχούς του νησιού. Μεγάλο μέρος λαού και πιστών κατευθυνόταν προς το μοναστήρι, από διάφορα μέρη της Ελλάδας, για να δει ή να πάρει την ευχή του ήδη ξακουστού Νεκταρίου, κάτι που βοηθούσε και τους νησιώτες να ανασάνουν οικονομικά.
Το έργο του στην Αίγινα
                    Παρότι ήταν μεγάλος σε ηλικία όταν αποσύρθηκε στην Αίγινα, δεν έπαψε ποτέ να εργάζεται είτε πνευματικά, υπέρ της εκκλησίας, είτε και χειρωνακτικά για την διεύρυνση του μοναστηριού. Το έργο πλέον είχε χαρακτήρα ποιμαντικό, λειτουργικό, λατρευτικό, εξομολογητικό, παρηγορητικό. Στάθηκε στους ανθρώπους του νησιού σαν αδελφός, βοηθός, συμπαραστάτης, οδηγός και συνοδοιπόρος της ζωής. Τα χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του, έμελλε να είναι πολύ ταραγμένα.           
                   Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους που έφεραν ηθική ανάταση και κάποια ευφορία οικονομική και πνευματική, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήρθε να σκιάσει την Ελλάδα. Φτώχεια, ανέχεια και όλα τα συνεπακόλουθα ενός βασανισμένου τόπου και λαού μαζί με τα σύνδρομα του φόβου και των στερήσεων εμφανίζονταν απειλητικά σε αυτά τα ταραγμένα πολιτικά χρόνια για την Ελλάδα. Ο ίδιος όμως πάντα βοηθός, παρηγορητής, γνωρίζοντας από μικρός τις δυσκολίες του κόσμου κήρυττε την ελπίδα και το Θεό για ένα καλύτερο μέλλον, που πάντα όπως έλεγε στεκόταν κραταιός δίπλα στον πιστό λαό. Γι' αυτό και ο Άγιος Νεκτάριος για τους Αιγινίτες υπήρξε κάτι παραπάνω από ένας μοναχός που εγκαταστάθηκε στο νησί τους.
                    Η ποιμαντική αγωγή του ποιμνίου, μακρύτερα από τα στενά όρια του νησιού, ήταν πάντα μέλημά του, έτσι συνέχισε το συγγραφικό του έργο, που πλέον αναγνωριζόταν τόσο από τον τύπο της εποχής για την επιστημονική εγκυρότητά του, όσο και από μεγάλα πνευματικά ιδρύματα της εποχής. Επίσης διέθετε περισσότερο χρόνο για προσευχή κάτι που αγαπούσε, ιδιαίτερα προς την Παναγία, που θεωρούσε μητέρα του, όπως έλεγε. Ποτέ παρά τον κλονισμό της υγείας του δεν έπαψε όμως να προσφέρει ακόμα και χειρωνακτικά. Μάλιστα συνεισέφερε στην ανέγερση νέων κοιτώνων της μονής, στη διάνοιξη δρόμων προς το μοναστήρι, ασχολείτο με την κηπουρική και άλλες χειρωνακτικές εργασίες που πάντα τις θεωρούσε τιμή. Πάντα ανέφερε πως καμία εργασία δεν είναι ντροπή, αντιθέτως είναι ευλογία Θεού.
                   Οι δυσκολίες και οι πίκρες ποτέ δεν έλειψαν. Παρότι είχαν περάσει πάνω από 10 χρόνια από την επαναλειτουργία της μονής, ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος αρνείτο να αναγνωρίσει την μονή, παρά την αρχική συγκατάθεσή του. Το πρόβλημα αυτό μεγάλωνε, διότι η μονή δεν αποκτούσε νομική προσωπικότητα με αποτέλεσμα να αδυνατεί να κρατήσει τις κληρονομιές και όποια άλλα οικονομικά ωφελήματα είχε από πιστούς με αποτέλεσμα να δυσχεραίνει το φιλανθρωπικό έργο. Κάποιοι δηλαδή, άφηναν κληρονομιές υπέρ του μοναστηριού, που το μοναστήρι αδυνατούσε να αποδεχτεί λόγω της νομικής ανυπαρξίας του. Ο Μητροπολίτης δε, είχε δυσαρεστηθεί από την τροπή που έλαβε η εξέλιξη του μοναστηριού, με αποτέλεσμα να είναι ανένδοτος. Ο Νεκτάριος προσπάθησε με διάφορους τρόπους να τον μεταπείσει, όμως μέχρι τέλους της ζωής του, δεν είδε το αίτημά του να πραγματοποιείται.
Τα τελευταία χρόνια
                   Ο Νεκτάριος αρχικά αφού τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και ο Θεόκλητος αποπέμφθηκε λόγω του αναθέματος στον Βενιζέλο μαζί με τους υπολοίπους επισκόπους, πίστεψε πως τα πράγματα ίσως εξομαλυνθούν. Η αρχική αισιοδοξία όμως διεκόπη όταν 1918 κατηγορήθηκε από μητέρα μοναχής για ανηθικότητα. Γρήγορα όμως εξετάσεις και έρευνες του εισαγγελέα Αθηνών κατέδειξαν το ψεύδος της μητέρας της κόρης, η οποία οικειοθελώς είχε προσχωρήσει στο μοναστήρι. Εξ αιτίας αυτού του λόγου, αλλά και κληρικών οι οποίοι στο νησί τον φθονούσαν, πιστεύοντας ότι τους παίρνει όλη την «πελατεία» και τον κατηγορούσαν πισώπλατα, ουσιαστικά δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του, την αναγνώριση του Μοναστηριού. Πάντα όμως πιστός στο Ευαγγέλιο, το παράδειγμα του Χριστού, τα γραφέντα του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, πίστευε απόλυτα στη δικαιοσύνη του Θεού. Ήταν πράος, ήρεμος, υπομονετικός σε όλες αυτές τις κατηγορίες και εξευτελισμούς που κατά καιρούς τον υπέβαλαν.
                     Το τέλος της ζωής του ήταν επίπονο. Η χρόνια ασθένεια του προστάτη, μαζί με τα περασμένα χρόνια της ηλικίας του και κακοπάθειες της ζωής τον ταλαιπωρούσαν. Ακόμα και τότε είχε σχέδια. Ήθελε να δημιουργήσει ένα εκπαιδευτήριο. Τελικά δεν πρόλαβε. Το 1920 εισήχθη στο Αρεταίειο νοσοκομείο Αθηνών όπου διεγνώσθη καρκίνος του προστάτη. Στις 8 Νοεμβρίου του ιδίου έτους ο Άγιος Νεκτάριος πέθανε. Το δωμάτιο στο οποίο πέθανε, έχει σήμερα μετατραπεί σε μικρό ναό στο δεύτερο όροφο του Αρεταιείου νοσοκομείου, που κοσμείται από εικόνες του Αγίου και τάματα πιστών για ανάρρωση των συγγενών τους που νοσηλεύονται στην κλινική.
Θαύματα μετά θάνατον
                    Ο Άγιος Νεκτάριος θεωρείτο από τους κατοίκους του νησιού της Αίγινας εν ζωή Άγιος. Τα γεγονότα όμως που περιγράφουν οι μοναχές, ο Κωστής Σακκόπουλος, φίλοι, ιερείς, νησιώτες είναι πραγματικά αξιοπερίεργα και εξηγούν τη σημερινή λαοφιλία. Όπως λέγεται στο διπλανό κρεβάτι που νοσηλευόταν ο Άγιος νοσηλευόταν και ένας παραπληγικός, ο οποίος αδυνατούσε να περπατήσει. Τότε ακουμπώντας την φανέλα του κεκοιμημένου Αγίου πάνω του, θεραπεύτηκε. Κατά τη μεταφορά του λέγεται ότι δεν είχε βάρος, ενώ το μέτωπό του ανάβλυζε μύρο. Το μεγαλύτερο όμως μυστήριο είναι ότι το λείψανο του Αγίου παρά τις 3 ταφές και εκταφές παρέμεινε αναλλοίωτο για περισσότερο από 30 χρόνια. Η φήμη αυτή μάλιστα έδωσε ελπίδα στο λαό, ειδικά σε μια περίοδο όπου το Ελληνικό όνειρο της Πόλης έγινε συντρίμμια με τη πυρπόληση της Σμύρνης. Το λείψανό του πρώτη φορά εξετάφη 3 έτη μετά την κοίμησή του και αυτό που συνέβη κλόνισε από άκρη σε άκρη την Ελλάδα.

Η Κοίμηση και ο ενταφιασμός του Αγίου
                 Στο απόμακρο για κείνο τον καιρό νοσοκομείο της Αθήνας, το Αρεταίειο, η γραμματεία έπαιρνε απ' έξω εντολή και έδινε μέσα εντολή να κρατήσουν κάποιο κρεββάτι στον μικρό παθολογικό θάλαμο για έναν γέροντα καλόγερο, από την Αίγινα. Τον έφεραν κάποιο μεσημέρι δυο καλόγρηες κι ένας μέτριος στο ανάστημα σαραντάρης που από την πρώτη στιγμή που μπήκαν ανησυχούσε και κρυφόκλαιγε. Έκαναν τις διατυπώσεις της εισόδου και παραμονής του στο θεραπευτήριο και η μια από τις δυο καλόγρηες, έφυγε.
                 Στον θάλαμο που τον τοποθέτησαν ήταν άλλα τέσσερα κρεββάτια ωστόσο μόνο τα δύο ήταν πιασμένα. Στο διπλανό του γέροντα της Αίγινας αναπαυόταν ένας άντρας περίπου σαραντάρης που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων. Ήταν επαρχιώτης οικογενειάρχης, είχε πέσει σ' ένα γκρεμό από το ζώο του, χτύπησε κι από τότε τον έσερναν με τα φορεία. Στο παρακάτω, έμενε κάποιος γέροντας συνταξιούχος δάσκαλος, με ουρολογική κι αυτός πάθηση.
"Τι νομίζεις γερόντισσα Ευφημία, έκανε κάπου στον προθάλαμο σιγανασαίνοντας και σκουπίζοντας τα δάκρυά του ο άντρας, θα κάνει την εγχείρηση, θ' αντέξει στο μαχαίρι;"
Εκείνη απόμεινε συλλογισμένη.
"Τι θ' απογίνουμε δίχως την ευλογημένη του καθοδήγηση, πώς θα ζήσουμε χωρίς την προσευχή του;" συνέχισε ο άντρας.
"Ελπίζω, κύριε Σακκόπουλε, αποκρίθηκε τέλος η καλόγρηα, μισοταραγμένη. Ο καλός θεός θα λυπηθεί την αδελφότητα, δεν θα επιτρέψει ν' απομείνουμε είκοσι οκτώ ψυχές ορφανές."
"Ω αδελφή Ευφημία, σ' αυτόν οφείλω τα πάντα. Και κυρίως τον θησαυρό της ψυχής μου. Αυτός με εισήγαγε εις το εύρος, το ύψος και το κάλλος που έχει ο Κύριος. Από νωρίς έχασα την μητέρα μου και το ξεπέρασα, πρόπερσι αναπαύθηκε κι ο πατέρας μου, άνθρωπος όλο αυταπάρνηση κι ευγένεια και το κατάπια. Αν μας εγκαταλείψει κι ο άγιος γέροντας, ο πνευματικός πατέρας και οδηγός και μεσίτης εις τον Θεόν, θα καταντήσω δυστυχής, θα παραμείνω δεντρί στην έρημο..."
Η καλόγρηα τον ανακύτταξε με κάποια στοργή και κούνησε το κεφάλι.
Πέρασε ο πρώτος μήνας, πέρασε κι ο δεύτερος.
Δεν πρόλαβε να κάνει εγχείρηση, δεν πρόλαβε να περάσει από μαχαίρι.
Η Αθήνα συγκλονιζόταν από ιαχές και αλλαλαγμούς για την εκλογική ήττα του Βενιζέλου, για τις αλλαγές στην Κυβέρνηση, για την επαναφορά του εξόριστου Βασιληά Κωνσταντίνου, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι συζητούσαν, σχολίαζαν την έκπτωση του Μελετίου και την επανανθρόνιση του Θεοκλήτου, όταν ο χλωμός ασκητικός εκείνος γέροντας, ο καλόγερος της Αίγινας, έβλεπε ξαφνικά καταμπροστά του ανοιγμένους τους ουρανούς και τους αγγέλους κατά χιλιάδες να τον υποδέχονται.
Στάθηκε λίγο προτού ξεψυχίσει κι αφουγκράστηκε. Από ψηλά κάποια γνώριμη φωνή, κάποια ολόγλυκια φωνή σε ξένη χώρα, τον καλούσε.
"Είσελθε τέκνον, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου. Σε αναμένει ο της δικαιοσύνης στέφανος."
" Εις εμέ, εις εμέ το λέγεις Κύριε;" πρόλαβαν να ψιθυρίσουν για στερνή φορά τα χείλη του.
Κι ανοίγοντας το στόμα να πάρει ανασεμιά, είδε πως μεταφέρεται. Παρέδωσε την άγια του υπομονετική ψυχή στον αγαπημένο του Αφέντη. Στον Αφέντη των ουρανίων, των επιγείων και καταχθονίων.
Η γερόντισσα Ευφημία αναστατώθηκε.
"Σεβασμιώτατε, σεβασμιώτατε, ανάκραξε με λυγμούς. Κύριε Σακκόπουλε, που είναι ο κύριος Σακκόπουλος;... Το τηλέφωνο παρακαλώ, το τηλέφωνο...
Ήρθε μια σαβανώτρα από το προσωπικό του νοσοκομείου να βοηθήσει τη γερόντισσα. Το νεκρό σώμα, μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε ! ... Κάτι πήγε να πει η γερόντισσα δεν το μπόρεσε. Για μια στιγμή έβγαλαν τη μάλλινη φανέλλα και την πέταξαν πρόχειρα στο διπλανό κρεββάτι. Κι ώσπου να προχωρήσουν να τελειώσουν με τα σάβανα, ο διπλανός άρρωστος, ο άνθρωπος που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων κινήθηκε, ξεπετάχθηκε όρθιος, αμφιταλαντεύθηκε, στάθηκε στα πόδια του κι έκανε το σταυρό του.
"Σηκώθηκα, περπατάω! ανάκραξε δυνατά, Θεέ μου, έγινα καλά! Τι έχει αυτή η φανέλλα;"
Για δες, ήταν στ' αλήθεια όρθιος, περπατούσε !
Δεν καλοκατάλαβαν, απόμειναν να χάσκουν. Το νεκρό σώμα μοσκομύριζε... Η γερόντισσα πήρε τη φανέλλα την έβαλε ένα κουβάρι στο ράσο της. Τα χέρια της έτρεμαν.
Απόρησαν oι γιατροί, απόρησε και το προσωπικό του νοσοκομείου όταν έμαθαν πως ο φτωχός ρασοφόρος από την Aίγινα, ήταν άλλοτε γενικός διευθυντής στη Ριζάρειο και ήταν λέει... δεσπότης!
Μια νύχτα θρήνου πέρασε η γερόντισσα Ευφημία.
Αργά το πρωί έφθασε ένας φίλος Αρχιμανδρίτης, ιεροκήρυκας, ο Παντελεήμων Φωστίνης και λίγο πιο έπειτα ο πρωτοπρεσβύτερος Άγγελος Νησιώτης, διαλεκτός μαθητής του στη Ριζάρειο και δημιουργός αργότερα κατηχητικών σχολείιων. Έφθασε σωστό ανθρώπινο ράκος κι ο Κωστής Σακκόπουλος. Παράγγειλαν το φέρετρο παράγγειλαν τη νεκροφόρα και λίγo αργότερα ξεκίνησαν για τον Πειραιά.
Το βαποράκι της γραμμής η "Πτερωτή", θα σήκωνε άγκυρα για την Αίγινα ακριβώς στις δυο το μεσημέρι. Η νεκροφόρα με λογίς - λογίς διατυπώσεις που έπρεπε να γίνουν, έφθασε εμπρός στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά, λίγo μετά τις δώδεκα. Ο ναός βρέθηκε κλειστός, όλοι oι αρμόδιοι κι ο νεωκόρος, έλειπαν για μεσημεριάτικη διακοπή.
Αυθόρμητα μαζεύτηκε ολόγυρα στο πεζοδρόμι κόσμος. Από λαλιά σε λαλιά, ακούστηκε, μαθεύτηκε στην εργατική πόλη, η κοίμηση του γέροντα της Ριζαρείου. Κι ένας λαός περικύκλωσε το φέρετρο.
Καθώς το έφεραν σιμά στα σκαλοπάτια του ναού για να πάρουν τουλάχιστον μια φωτογραφία στην πόλη και στο χώρο που τόσο είχε κηρύξει κι αγαπήσει κι άνοιξαν το καπάκι, μούδιασαν, τάχασαν... Παρατήρησαν κάτι το ασυνήθιστο, το καταπληκτικό. Από την ήρεμη και γαλήνια μορφή έσταζε κάτι σαν ιδρώτας που μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε !
Ο Κώστας ο Σακκόπουλος σαστισμένος έτρεξε κι αγόρασε από το περίπτερο ένα πακέτο μπαμπάκι και σκούπισε σιγά - σιγά και απαλά από το πρόσωπο τον μοσκομύριστο ιδρώτα. Μερικοί τότε έπεσαν επάνω του, του άρπαξαν τις τούφφες το μπαμπάκι, τόφερναν ευλαβικά στο μέτωπό τους, άλλοι τόκρυβαν στις τσέπες τους, άλλοι το παράχωναν στο στήθος.
"Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναξαν και oι άνδρες που σήκωναν το φέρετρο, έτοιμοι να το ξαναφέρουν στη νεκροφόρα.
Το βαποράκι της γραμμής η "Πτερωτή" έφθασε στις τέσσερις παρά κάτι, απόγευμα στην Αίγινα με τη σημαία "μετζάστρα" στο πλωριό κατάρτι.
Προτού αράξει στο μώλο, ο καπετάνιος σφύριξε τρεις φορές πένθιμα και συνθηματικά.
Στα γαλανά νερά του Σαρωνικού ταξίδευε το ιερό λείψανο ενός ανθρώπου του Θεού. Ενός κληρικού που δεν καυχήθηκε ποτέ για κάτι δικό του. Ενός ιερομόναχου που ευαρέστησε τον άγιο Θρόνο με την υπακοή, το ταπεινό φρόνημα, την υπομονή, την πίστη, την αγάπη.
Αμέτρητος λαός πλημμύρισε κάτω την παραλία. Όλος σχεδόν ο κλήρος, όλοι oι ιερομόναχοι, όλες oι καλόγρηες από τα ντόπια μοναστήρια.
Οι γυναίκες έκλαιγαν σιωπηλά, μερικές στέναζαν, μερικές μοιρολογούσαν.
"Παππούλη μας, προστάτη της φτωχολογιάς, τι θ' απογίνουμε τώρα που μας άφισες ορφανές και μόνες;"
Διακόσιοι τόσοι άντρες τσακώθηκαν ποιος θα σηκώσει το φέρετρο. Ήταν oι φίλοι του, oι ψαράδες του γυαλού, οι σφουγγαράδες που ταξίδευαν και βουτούσαν πέρα στην Τζιμπεράλτα και στο Τούνεζι κι έφερναν σφουγγάρια της ευλογίας με χαραγμένο στη μέση τον τίμιο σταυρό, εργάτες που δούλεψαν στη μονή κι έφαγαν ψωμί από τα χέρια του, oικοδόμοι, αγρότες αμπελουργοί, επαγγελματίες και πλανόδιοι.
Ο δήμαρχος με τον αστυνόμο για να τους φέρουν σε λογαριασμό, τους χώρισαν σε τετράδες και υπολόγισαν το δρόμο κάπου δυο ώρες και κάτι, ώσαμε το μοναστήρι.
Σε λίγο τα πάντα τακτοποιήθηκαν και η πομπή ξεκίνησε.
Ήταν κάτι το ριγηλό και συγκινητικό. Ποτέ η Αίγινα δε θυμόταν ένα τέτοιο ξόδι.
Αυθόρμητα η λαϊκή ψυχή αγκάλιασε το λείψανο - θησαυρό του διαλεκτού παιδιού της και τόφερνε με σφιχτή ανασεμιά στη θέση Ξάντος.
Πένθιμη διακόσμηση γυρόφερνε την πόλη και την παραλία. Οι καμπάνες στους ναούς σιγοχτυπούσαν όπως τη μεγάλη Παρασκευή. Θυμίαμα καιγόταν σ' όλες τις πόρτες και δροσερά λουλούδια έπεφταν από γρηές και νιες και δροσερές παρθένες. Ένα πλήθος νέοι ρασοφόροι Ριζαρείτες ακολουθούσαν σιωπηλοί.
"Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναζαν κατάπληκτοι κάθε τόσο οι άνδρες από τα σταυροδρόμια και τις λαγκαδιές, καθώς σήκωναν το φέρετρο κι ετοιμάζονταν ν' αλλάξουν βάρδια.
Το μοναστήρι γέμισε κόσμο. Ατελείωτη μυρμηγκιά, κάθε λογίς άνθρωποι, γνωστοί, άγνωστοι, καταλαχάρηδες του βουνού, του λόγγου, της ακρογυαλιάς. Όλοι τους είχαν διάθεση να παρασταθούν, να προσευχηθούν, να ξενυκτίσουν, να κλάψουν.
Σ' όλο τούτο το πλήθος και στις καλόγρηες της αδελφότητας που έκλαιγαν σαν μικρές νεαρές κοπέλλες, ξεχώριζε η φυσιογνωμία της ηγουμένης, της οσίας Ξένης, της τυφλής.
Στάθηκε κάποια στιγμή καταμπροστά στο φέρετρο, πάνω στη γαλήνια κι ευγενική μορφή, που θαρρούσες ότι λαφροκοιμόταν, τη μορφή του πνευματικού πατέρα και οδηγού, του ευεργέτη και προστάτη της και μη μπορώντας με τα τυφλά μάτια να δει, να προσέξει τον ιδρώτα - μύρο που κυλούσε από το μέτωπο, τόνοιωσε σαν όσφρηση, σαν ευωδιά και μένοντας ακίνητη και κάνοντας τρεις φορές το σημείο του σταυρού, είπε:
"Ο πατέρας μας δεν πέθανε. Ζει, μας βλέπει και προσεύχεται απόψε για μας. Το μοναστήρι μας θα προκόψει δεν θα το αφίσει ο Κύριος. Όταν ζούσε και τον απολαμβάναμε δίπλα μας, κοντά μας, φάρο και οδηγό, αυτό πάντα μας έλεγε. Αυτή την προφητεία: Από δω, μας έλεγε, κόρες μου, απ' αυτές τις ερημιές, σε μερικά χρόνια θα διαβαίνουν άμαξες, θα περνά πλήθος ο κόσμος με αφιερώματα, χρυσάφια και λαμπάδες. Kαι μεις οι άπραγες στεκόμασταν δίβουλες, ξαφνιασμένες. Μήπως τάχα παραλογίζεται ο σεβασμιώτατος, αναρωτιόμασταν με ανησυχία. Αδελφές μου, μη κλαίτε, αδέλφια μου μη θρηνείτε. Η Αίγινα και η Ελλάδα απόκτησε έναν όσιο, ένα σημερινό ικέτη εμπρός εις τον Εσταυρωμένο".
Τα λόγια της σκέπαζαν τους κρυφούς λυγμούς της από μια θεϊκή δύναμη και χάρη. Τα λόγια της έπεσαν στο πλήθος με τέτοια αρμονία που γλύκαναν ευθύς όλες τις καρδιές και για κάμποσο χρονικό διάστημα της νύχτας απόδιωξαν τις μελαγχολικές σκέψεις του θανάτου.
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κράτησε το λαϊκό τούτο προσκύνημα. Και το λείψανο αδιάκοπα έσταζε ιδρώτα μύρο και σκορπούσε ολοτρόγυρα ευωδία!
Mια από τις τρόφιμες της αδελφότητας ανησύχησε.
"Θα πρέπει να επισπεύσουμε τον ενταφιασμό, πέταξε με σπουδή στην οσία Ξένη. Δεν μπορεί, γερόντισσά μου, σώμα είναι, θα βρωμίσει".
Το βράδυ που κοιμήθηκε, είδε ολοζώντανο σιμά της τον γέροντα ντυμένο στα αρχιερατικά του άμφια.
" Σεβασμιώτατε", ανάκραξε. Kαι γονάτισε να του ασπασθεί το χέρι.
"Βρωμά παιδί μου, το χέρι μου;" τη ρώτησε επιτιμητικά.
" Μοσκομυρίζει σεβασμιώτατε", ψιθύρισε.
"Τι μυρίζει;"
"Λιβάνι και αλόη."
"Τότε μη φοβείσαι και δια το λείψανον."
Ξύπνησε καταφοβισμένη. Έτρεξε στο φέρετρο, ασπάσθηκε τρεις φορές τα κρινοδάχτυλα των χεριών. Kαι ξαναπρόσεξε που έτρεχε συνέχεια στη μορφή ιδρώτας - μύρο.
Φυσικά φρόντισαν και για τον ενταφιασμό. Θα τον τοποθετούσαν εκεί πλάγια στο ναό, χαμηλά στο πεύκο. Στο καταπράσινο και φουντωτό βελονόφυλλο δεντρί που τόσο αυτός καμάρωνε κι αγαπούσε. Εκεί, που κάποτε η πρώτη εκείνη γερόντισσα κάτοικος, σαν έσκαβε για να το φυτέψει, τοσοδούλι και μικράκι,άκουσε την παράδοξη φωνή : "άφισε τόπο για ένα τάφο". Ναι, τώρα όλα ξεκαθάριζαν. Ο καλός Θεός είχε προδιαλέξει τόπο για το σκήνωμα του διαλεκτού παιδιού του.
Προτού σκεπάσουν το φέρετρο για τον ενταφιασμό, όλες σχεδόν oι μαθήτριες και υποτακτικές έφεραν κι έρριξαν λεμονανθούς από τις λεμονίτσες που είχε φυτέψει ο ίδιος ο γέροντας με το χέρι του, σε διάφορες πρασιές ολόγυρα από το ναό και παράπλευρα έξω.
Από το βιβλίο του Σώτου Χονδρόπουλου:
Ο άγιος του αιώνα μας -Ο όσιος Νεκτάριος Κεφαλάς- Αφηγηματική Βιογραφία.
Έκδοσις Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης. Δεύτερη Έκδοση- Διορθωμένη. Σελ. 269-274)
Ο δρόμος της ευτυχίας

Τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο απ' την καθαρή καρδιά, γιατί μια τέτοια καρδιά γίνεται θρόνος του Θεού. Και τι είναι ενδοξότερο από το θρόνο του Θεού; Ασφαλώς τίποτε. Λέει ο Θεός γι' αυτούς που έχουν καθαρή καρδιά:

«Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός» (Β' Κορ. 6,16).
Ποιοι λοιπόν είναι ευτυχέστεροι απ' αυτούς τους ανθρώπους; Και από ποιο αγαθό μπορεί να μείνουν στερημένοι; Δεν βρίσκονται όλα τ' αγαθά και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στις μακάριες ψυχές τους;
Τι περισσότερο χρειάζονται; Τίποτε, στ' αλήθεια, τίποτε! Γιατί έχουν στην καρδιά τους το μεγαλύτερο αγαθό: τον ίδιο το Θεό!
Πόσο πλανιούνται οι άνθρωποι που αναζητούν την ευτυχία μακριά από τον εαυτό τους, στις ξένες χώρες και τα ταξίδια, στον πλούτο και στη δόξα, στις μεγάλες περιουσίες και στις απολαύσεις, στις ηδονές και σ' όλες τις χλιδές και ματαιότητες που κατάληξή τους έχουν την πίκρα! Η ανέγερση του πύργου της ευτυχίας έξω από την καρδιά μας, μοιάζει με οικοδομή που χτίζε¬ται σε έδαφος που σαλεύεται από συνεχείς σεισμούς. Σύντομα ένα τέτοιο οικοδόμημα θα σωριαστεί στη γη...
Αδελφοί μου! Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον;
Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους...
Δυστυχώς, εκείνος που παραμέλησε την καρδιά του, στερήθηκε όλα τ' αγαθά και έπεσε σε πλήθος κακών. Έδιωξε τη χαρά και γέμισε με πίκρα, θλίψη και στενοχώρια. Έδιωξε την ειρήνη και απόκτησε άγχος, ταραχή και τρόμο. Έδιωξε την αγάπη και δέχθηκε το μίσος. Έδιωξε, τέλος, όλα τα χαρίσματα και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος που δέχθηκε με το βάπτισμα, και οικειώθηκε όλες τις κακίες εκείνες, που κάνουν τον άνθρωπο ελεεινό και τρισάθλιο.

Αδελφοί μου! Ο Πολυέλεος Θεός θέλει την ευτυχία όλων μας και σ' αυτή και στην άλλη ζωή. Γι' αυτό ίδρυσε και την αγία Του Εκκλησία. Για να μας καθαρίζει αυτή από την αμαρτία, να μας αγιάζει, να μας συμφιλιώνει μαζί Του, να μας χαρίζει τις ευλογίες του ουρανού.

Η Εκκλησία έχει ανοιχτή την αγκαλιά της για να μας υποδεχθεί. Ας τρέξουμε γρήγορα όσοι έχουμε βαρειά τη συνείδηση. Ας τρέξουμε, και η Εκκλησία είναι έτοιμη να σηκώσει το βαρύ φορτίο μας, να μας χαρίσει την παρρησία προς το Θεό, να γεμίσει την καρδιά μας με ευτυχία και μακαριότητα...
Το άγιο βάπτισμα
«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ. 3, 27).


Πόσο μεγάλη αλήθεια μας επισημαίνει μ' αυτά τα λόγια ο απόστολος Παύλος!
Οι βαπτισμένοι χριστιανοί δεν φορούν τον παλαιό άνθρωπο με τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες του, αλλά είναι ντυμένοι τον καινούργιο άνθρωπο, ντύθηκαν τον ίδιο το Χριστό που ζει τώρα μέσα στις καρδιές τους. Και η λέξη "ντύθηκαν" δεν αναφέρεται σε κάποια απλή και εξωτερική στολή, αλλά σε κάτι βαθύτερο, σε κάτι ουσιαστικό και αναφαίρετο.
Με την πίστη μας στο Χριστό και με τη βάπτισή μας ντυνόμαστε τον ίδιο το Χριστό και γινόμαστε παιδιά του Θεού, οικητήρια του Παναγίου Πνεύματος, ναοί του Θεού, άγιοι και τέλειοι, Θεοί κατά χάριν. Ώστε, λοιπόν, ρίξαμε από πάνω μας τη φθορά και ντυθήκαμε την αφθαρσία. Ξεντυθήκαμε τον άνθρωπο της αμαρτίας και ντυθήκαμε τον άνθρωπο της δικαιοσύνης και της χάριτος. Διώξαμε το θάνατο και ντυθήκαμε την αθανασία...
Συλλογισθήκαμε όμως και τις μεγάλες υποχρεώσεις, που, με το βάπτισμα μας, αναλάβαμε ενώπιον του Θεού; Συνειδητοποιήσαμε ότι οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά του Θεού και σαν αδελφοί του Κυρίου μας;

Ότι έχουμε χρέος να συνταυτίσουμε το δικό μας θέλημα με το θέλημα του Θεού; Ότι πρέπει, σαν παιδιά δικά Του, να μένουμε ελεύθεροι από την αμαρτία; Ότι οφείλουμε να Τον αγαπάμε μ' όλη μας τη δύναμη, απ' τα βάθη της ψυχής και της καρδιάς μας; Ότι οφείλουμε να Τον λατρεύουμε και να λαχταρούμε να ενωθούμε μαζί Του για πάντα; Σκεφτήκαμε, άραγε, ότι η καρδιά μας πρέπει να 'ναι πλημμυρισμένη από την αγάπη, ώστε αυτή να ξεχύνεται και στον πλησίον μας; Έχουμε τη συναίσθηση ότι οφείλουμε να γίνουμε άγιοι και τέλειοι και εικόνες του Θεού και παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών;
Για όλ' αυτά έχουμε χρέος ν' αγωνιστούμε, ώστε να μη φανούμε ανάξιοι στο κάλεσμα που μας έκανε ο Θεός και αποδοκιμαστούμε... Ναι, αδελφοί μου, ας παλέψουμε με ζήλο και αυταπάρνηση για να νικήσουμε.
Κανείς μας ας μη χάσει το θάρρος, ας μην αμελήσει, ας μη δειλιάσει, ας μην πτοηθεί μπροστά στα σκάμματα του πνευματικού αγώνα. Γιατί έχουμε βοηθό το Θεό, που μας δυναμώνει στο δύσκολο δρόμο της αρετής.
Πνευματικός αγώνας
Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως, για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα. Μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας.
Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας· αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό.
Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν' αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος. για να σας πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες Του δωρεές.
Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ' αυτά να είναι. Αυτά ν' αποτελούν σκοπό και πόθο ασταμάτητο. Γι' αυτά όλη σας η προσευχή προς το Θεό.
Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο· αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω απ' αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού.
Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά. Γι' αυτό και λέει: "και επί τίνα επιβλέψω, αλλ' η επί τον ταπεινόν και ησύχιον, και τρέμοντα τους λόγους μου;" (Ησ. 66, 2).
Άγωνίσου τον αγώνα τον καλό και ο Θεός θα σε ενισχύει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του.

Προσέχετε και τα μικρά ακόμη παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπίζεστε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα, προσπέστε στο θεό που έχει τη δύναμη να σας ανορθώσει. Η μεγάλη λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια.
Οι υπερβολικές λύπες και απελπισίες είναι βλαβερές και επικίνδυνες, και πολλές φορές παροξύνονται από το διάβολο για ν' ανακόψουν την πορεία του αγωνιστή.
Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα: πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.
Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεσθε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και αφού γρήγορα ση-κωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.
Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ' αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάρο-δο του χρόνου όμως και με την επιμέλεια νικούνται. Τίποτε να μη σας απελπίζει.
Πειρασμοί
Οι πειρασμοί παραχωρούνται για να φανερωθούν τα κρυμμένα πάθη, να καταπολεμηθούν κι έτσι να θεραπευθεί η ψυχή. Είναι και αυτοί δείγμα του θείου ελέους. Γι' αυτό εμπιστεύσου στο Θεό και ζήτησε τη βοήθειά Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου. Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία. Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ο Θεός ξέρει την αντοχή του καθενός μας και παραχωρεί τους πειρασμούς κατά το μέτρο των δυνάμεών μας. Να φροντίζουμε όμως κι εμείς να είμαστε άγρυπνοι και προσεκτικοί, για να μη βάλουμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε πειρασμό.
Εμπιστευθείτε στο Θεό τον Αγαθό, τον Ισχυρό, τον Ζώντα, και Αυτός θα σας οδηγήσει στην ανάπαυση. Μετά από τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά. Ο Κύριος παρακολουθεί όσους υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για τη δική Του αγάπη. Μη λιποψυχείτε λοιπόν και μη δειλιάζετε.
Δεν θέλω να θλίβεστε και να συγχύζεστε για όσα συμβαίνουν αντίθετα με τη θέληση σας: όσο δίκαιη και αν είναι αυτή. Μια τέτοια θλίψη μαρτυρεί την ύπαρξη εγωισμού. Προσέχετε τον εγωισμό που κρύβεται κάτω από τη μορφή του δικαιώματος. Προσέχετε και την άκαιρη λύπη που δημιουργείται μετά από ένα δίκαιο έλεγχο. Η υπερβολική θλίψη για όλα αυτά είναι του πειρασμού. Μία είναι η αληθινή θλίψη. Αυτή που δημιουργείται, όταν γνωρίσουμε καλά την άθλια κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Όλες οι άλλες θλίψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη χάρη του Θεού.
Φροντίζετε να περιφρουρείτε στην καρδιά σας τη χαρά του Αγίου Πνεύματος και να μην επιτρέπετε στον πονηρό να χύνει την πίκρα του. Προσέχετε! Προσέχετε, μήπως ο Παράδεισος που υπάρχει μέσα σας μετατραπεί σε κόλαση.
Προσευχή

Το κύριο έργο του ανθρώπου είναι η προσευχή. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να υμνεί το Θεό. Αυτό είναι το έργο που του αρμόζει. Αυτό μόνο εξηγεί την πνευματική του υπόσταση. Αυτό μόνο δικαιώνει την εξέχουσα θέση του μέσα στη δημιουργία. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να λατρεύει το Θεό και να μετέχει στη θεία Του αγαθότητα και μακαριότητα.
Ως εικόνα του Θεού που είναι, λαχταράει για το Θεό και τρέχει με πόθο να ανυψωθεί προς Αυτόν. Μέ την προσευχή και την υμνωδία ευφραίνεται. Το πνεύμα του αγάλλεται και η καρδιά του σκιρτάει. Όσο περισσότερο προσεύχεται, τόσο η ψυχή του απογυμνώνεται από τις κοσμικές επιθυμίες και γεμίζει από τα ουράνια αγαθά. Και όσο αποχωρίζεται τα γήινα και τις ηδονές του βίου, τόσο περισσότερο απολαμβάνει την ουράνια ευφροσύνη. Η δοκιμή και η πείρα μάς επιβεβαιώνουν την αλήθεια αυτή.
Ο Θεός ευαρεστείται στις προσευχές εκείνες που προσφέρονται με τον πρέποντα τρόπο- δηλαδή με συναίσθηση της ατέλειας και της αναξιότητάς μας. Για να υπάρξει όμως τέτοια συναίσθηση, απαιτείται τέλεια απάρνηση του κακού μας εαυτού και υποταγή στις εντολές του Θεού- απαιτείται ταπείνωση και αδιάλειπτη πνευματική εργασία.
Αναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό. Εκείνος προνοεί για σας. Μη γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε. Αυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των ανθρώπων, γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως Αυτός γνωρίζει. Εσείς να ζητάτε από το Θεό και να μη χάνετε το θάρρος σας. Μη νομίζετε ότι, επειδή ο πόθος σας είναι άγιος, έχετε δικαίωμα να παραπονείστε όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται. Ο Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που εσείς δεν γνωρίζετε. Να ειρηνεύετε λοιπόν και να επικαλείσθε το Θεό.
Οι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας όδηγούν στην τελειότητα. Στην τελείωση οδηγεί ο Κύριος που έρχεται και κατοικεί μέσα μας, όταν εμείς εκτελούμε τις εντολές Του. Και μια από τις πρώτες εντολές είναι να γίνεται στη ζωή μας το θέλημα όχι το δικό μας, αλλά του Θεού. Και να γίνεται με την ακρίβεια που γίνεται στον ουρανό από τους αγγέλους. Για να μπορούμε κι εμείς να λέμε: «Κύριε, όχι όπως εγώ θέλω, αλλ' όπως Εσύ· "γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης"». Χωρίς λοιπόν το Χριστό μέσα μας, οι προσευχές και οι δεήσεις οδηγούν στην πλάνη.
Ειρήνη
Η ειρήνη είναι θείο δώρο που χορηγείται πλουσιοπάροχα σ' όσους συμφιλιώνονται με το Θεό και εκτελούν τα θεία Του προστάγματα.
Η ειρήνη είναι φως και φεύγει από την αμαρτία που είναι σκοτάδι. Ένας αμαρτωλός ποτέ δεν ειρηνεύει.
Να αγωνίζεστε κατά της αμαρτίας και να μη σας ταράζει η εξέγερση των παθών μέσα σας.
Αν στην πάλη μαζί τους νικήσεις, το ξεσήκωμα των παθών έγινε για σένα αφορμή νέας χαράς και ειρήνης. Αν νικηθείς - ο μη γένοιτο - τότε γεννιέται θλίψη και ταραχή. Αν πάλι, μετά από σκληρή μάχη, επικρατήσει προς στιγμήν η αμαρτία, αλλά εσύ επιμείνεις στον αγώνα, τότε νικάς και η ειρήνη ξανάρχεται.
«Ειρήνην διώκετε μετά πάντων, και τον αγιασμόν, ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εβρ. 12,14).
Η ειρήνη και ο αγιασμός είναι δύο αναγκαίες προϋποθέσεις για εκείνον που ζητάει με πόθο να δει το πρόσωπο του Θεού. Η ειρήνη είναι το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται ο αγιασμός. Ο αγιασμός δεν παραμένει σε ταραγμένη και οργισμένη καρδιά. Η οργή όταν χρονίζει στην ψυχή μας, δημιουργεί την έχθρα και το μίσος κατά του πλησίον. Γι' αυτό επιβάλλεται η γρήγορη συμφιλίωση με τον αδελφό μας, ώστε να μη στερηθούμε τη χάρη του Θεού που αγιάζει την καρδιά μας.
Εκείνος που ειρηνεύει με τον εαυτό του, ειρηνεύει και με τον πλησίον του, ειρηνεύει και με το Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι γεμάτος με αγιασμό γιατί ο ίδιος ο Θεός κατοικεί μέσα του.
Αγάπη
Επιδιώκετε την αγάπη. Ζητάτε καθημερινά από το Θεό την αγάπη. Μαζί με την αγάπη έρχεται και όλο το πλήθος των αγαθών και των αρετών. Αγαπάτε για ν' αγαπάστε και σεις από τους άλλους. Δώστε στο Θεό όλη σας την καρδιά, ώστε να μένετε στην αγάπη. «Ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ μένει» (Α' Ιωάν. 4,16).
Οφείλετε να έχετε πολλή προσοχή στις μεταξύ σας σχέσεις και να ευλαβείστε ο ένας τον άλλον ως πρόσωπα ιερά, ως εικόνες του Θεού. Να μην αποβλέπετε ποτέ στο σώμα ή στην ομορφιά του, αλλά στην ψυχή.
Προσέχετε το αίσθημα της αγάπης, γιατί όταν η καρδιά δεν θερμαίνεται από την καθαρή προσευχή, η αγάπη κινδυνεύει να γίνει σαρκική και αφύσικη- κινδυνεύει να σκοτίσει το νου και να κατακάψει την καρδιά.
Πρέπει να εξετάζουμε καθημερινά μήπως η αγάπη μας δεν απορρέει από το σύνδεσμο της κοινής μας αγάπης προς το Χριστό. μήπως δεν πηγάζει από το πλήρωμα της αγάπης μας προς τον Κύριο. Αυτός που αγρυπνεί να διατηρήσει αγνή την αγάπη, θα φυλαχθεί από τις παγίδες του πονηρού που προσπαθεί σιγά -σιγά να μετατρέψει την χριστιανική αγάπη σε αγάπη κοινή και συναισθηματική.
Διάκριση
Σας συνιστώ να έχετε σε όλα διάκριση και φρόνηση. Να αποφεύγετε τα άκρα. Οι αυστηρότητες συμβαδίζουν με τα μέτρα της αρετής. Αυτός που δεν έχει μεγάλες αρετές και συναγωνίζεται με τους τέλειους, θέλοντας να ζει με αυστηρότητα, όπως οι άγιοι ασκητές, αυτός κινδυνεύει να υπερηφανευθεί και να πέσει. Γι' αυτό να πορεύεσθε με διάκριση και να μην εξαντλείτε το σώμα με υπέρμετρους κόπους.

Να θυμάστε ότι η άσκηση του σώματος απλώς βοηθάει την ψυχή να φτάσει στην τελειότητα. η τελειότητα κατορθώνεται κυρίως με τον αγώνα της ψυχής.
Μην τεντώνετε περισσότερο από το μέτρο τη χορδή. Να ξέρετε ότι ο Θεός δεν εκβιάζεται στις δωρεές Του.
Δίνει, όταν αυτός θέλει. Ό,τι παίρνουμε, το παίρνουμε δωρεάν από το θείο έλεος.
Μη ζητάτε να φτάσετε ψηλά με μεγάλες ασκήσεις χωρίς να έχετε αρετές, γιατί κινδυνεύετε να πέσετε σε πλάνη για την έπαρση και την τόλμη. Όποιος επιζητεί θεία χαρίσματα και υψηλές θεωρίες ενώ είναι ακόμα φορτωμένος με πάθη, αυτός σαν ανόητος και υπερήφανος πλανιέται. Πρώτα απ' όλα οφείλει ν' αγωνιστεί για την κάθαρσή του. Η θεία χάρη στέλνει τα χαρίσματα σαν αμοιβή σ' όσους έχουν καθαριστεί από τα πάθη. Κατέρχεται σ' αυτούς χωρίς θόρυβο και σε ώρα που δεν γνωρίζουν.
Υπερηφάνεια
Η υπερηφάνεια του νου είναι η σατανική υπερηφάνεια, η οποία αρνείται το Θεό και βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος, γι' αυτό και πολύ δύσκολα θεραπεύεται. Είναι ένα βαθύ σκοτάδι, το οποίο εμποδίζει τα μάτια της ψυχής να δουν το φως που υπάρχει μέσα της και που οδηγεί στο Θεό, στην ταπείνωση, στην επιθυμία του αγαθού.
Αντίθετα, η υπερηφάνεια της καρδιάς δεν είναι γέννημα της σατανικής υπερηφάνειας, αλλά δημιουργείται από διάφορες καταστάσεις και γεγονότα: πλούτο, δόξα, τιμές, πνευματικά ή σωματικά χαρίσματα (ευφυΐα, ομορφιά, δύναμη, δεξιοτεχνία κ.λπ.). Όλα αυτά σηκώνουν ψηλά τα μυαλά των ανόητων ανθρώπων και γίνονται έτσι ματαιόφρονες, χωρίς όμως να είναι και άθεοι... Αυτοί πολλές φορές ελεούνται από το Θεό, παιδεύονται από τη θεία παιδεία και σωφρονίζονται. Η καρδιά τους συντρίβεται, παύει να επιζητεί δόξες και ματαιότητες, και έτσι θεραπεύονται.
Η πνευματική σας εργασία να είναι η εξέταση της καρδιάς σας. Μήπως φωλιάζει σ' αυτήν σαν φαρμακερό φίδι η υπερηφάνεια, το πάθος που γεννάει πολλά κακά, που απονεκρώνει κάθε αρετή, που δηλητηριάζει τα πάντα. Σ' αυτήν την εωσφορική κακία πρέπει να στραφεί όλη σας η φροντίδα. Μέρα και νύχτα να σας γίνει έργο αδιάλειπτο η έρευνά της.
Νομίζω ότι θα είναι αλήθεια αν πω ότι όλη η πνευματική μας φροντίδα συνίσταται στην αναζήτηση και εξόντωση της υπερηφάνειας και των παιδιών της. Αν απαλλαχτούμε απ' αυτήν και θρονιάσουμε στην καρδιά μας την ταπεινοφροσύνη, τότε έχουμε το παν. Γιατί όπου βρίσκεται η αληθινή κατά Χριστόν ταπείνωση, εκεί βρίσκονται μαζεμένες και όλες οι άλλες αρετές που μας υψώνουν προς το Θεό.
Χριστιανική ευγένεια
Οι χριστιανοί έχουν χρέος, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, να γίνουν άγιοι και τέλειοι. Η τελειότητα και η αγιότητα χαράσσεται πρώτα βαθιά στην ψυχή του χριστιανού, και από εκεί τυπώνεται και στις σκέψεις του, στις επιθυμίες του, στα λόγια του, στις πράξεις του. Έτσι, η χάρη του Θεού που υπάρχει στην ψυχή ξεχύνεται και σ' όλο τον εξωτερικό χαρακτήρα.
Ο χριστιανός οφείλει να είναι ευγενής προς όλους. Τα λόγια και τα έργα του να αποπνέουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί στην ψυχή του, ώστε να μαρτυρείται η χριστιανική του πολιτεία και να δοξάζεται το όνομα του Θεού.
Αυτός που είναι μετρημένος στα λόγια, είναι μετρημένος και στα έργα. Αυτός που εξετάζει τα λόγια που πρόκειται να πει, εξετάζει και τις πράξεις που πρόκειται να εκτελέσει, και ποτέ του δεν θα υπερβεί τα όρια της καλής και ενάρετης συμπεριφοράς.
Τα χαριτωμένα λόγια του χριστιανού χαρακτηρίζονται από λεπτότητα και ευγένεια. Αυτά είναι που γεννούν την αγάπη, φέρνουν την ειρήνη και τη χαρά.
Αντίθετα, η αργολογία γεννάει μίση, έχθρες, θλίψεις, φιλονικίες, ταραχές και πολέμους. Ας είμαστε λοιπόν πάντοτε ευγενείς.Ποτέ απ' τα χείλη μας να μη βγει λόγος κακός, λόγος που δεν είναι αλατισμένος με τη χάρη του Θεού, αλλά πάντοτε λόγοι χαριτωμένοι, λόγοι αγαθοί, λόγοι που μαρτυρούν την κατά Χριστό ευγένεια και την ψυχική μας καλλιέργεια.
Δοξολογία
Ο χριστιανός οφείλει να δοξάζει το Θεό και με το σώμα του και με το πνεύμα του. Άλλωστε, και τα δυο ανήκουν στο Θεό και, επομένως, δεν έχει εξουσία να τα ατιμάζει η να τα διαφθείρει, αλλά ως άγια και Ιερά πρέπει να τα χρησιμοποιεί με πολλή ευχαριστία.

Όποιος θυμάται ότι το σώμα του και το πνεύμα του ανήκουν στο Θεό, έχει μια ευλάβεια κι ένα μυστικό φόβο γι' αυτά, και τούτο συντελεί στο να τα διατηρεί αγνά και καθαρά από κάθε ρύπο, σε αδιάλειπτη επικοινωνία μ' Εκείνον από τον οποίο αγιάζονται και ενισχύονται.
Ο άνθρωπος δοξάζει το Θεό με το σώμα του και με το πνεύμα του, πρώτα, όταν θυμάται ότι αγιάστηκε από το Θεό και ενώθηκε μαζί του, και ύστερα, όταν ενώνει τη θέληση του με τη θέληση του Θεού ώστε να εκτελεί πάντοτε το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο θέλημα Του. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν ζει για τον εαυτό του, αλλά για το Θεό. Εργάζεται για τη βασιλεία του Θεού στη γη.

Δοξάζει σε όλα το Θεό, με λόγια και με έργα. Οι πράξεις του, που γίνονται για το καλό των συνανθρώπων του, δίνουν αφορμή δοξολογίας του θείου ονόματος. Η ζωή του, καταυγαζαμένη από το θείο φως, λάμπει σαν φως δυνατό. Έτσι η πολιτεία του γίνεται οδηγός προς το Θεό για όσους ακόμη δεν Τον γνώρισαν.

Πηγή: Άγιος Νεκτάριος ο Θαυματουργός: Διδαχές Αγίου Νεκταρίου