Kήρυγμα π.Γεωργίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

              Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού Υιού Δαυίδ. Έτσι ξεκινάει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Και φαντάζομαι ότι όλοι λίγο πολύ χωρίς ιδιαίτερες επεξηγήσεις θα καταλάβατε το βαθύτερο νόημα του. Για να δούμε μαζί κάποια πράγματα που ίσως φαίνονται εύκολα αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο εύκολα. Ακούγοντας τον όρο βίβλος γενέσεως περιμένουμε - λογικό είναι - να ακούσουμε το γενεαολογικό δένδρο του Ιησού αρχίζοντας από τον πρώτο του πρόγονο. Ακολουθεί όμως όπως παρατηρήσατε η φράση Υιού Δαυίδ και στην συνέχεια ακολουθεί η απαρίθμηση όλων των άλλων ονομάτων.

Τι λέτε έκανε λάθος ο ευαγγελιστής Ματθαίος εδώ, του ξέφυγε η σειρά ή κάποιος άλλος εσώτερος λόγος βρίσκεται πίσω από την κίνηση του αυτή?
Και είναι λογική μια τέτοια απορία αφού είναι απολύτως βέβαιο ότι ο Δαυίδ ο οποίος αναφέρεται πρώτος δεν είναι και ο αρχικός προπάτωρ ο πρώτος πρόγονος του Ιησού Χριστού αφού οι ακολουθούντες Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και οι λοιποί είναι στην σωστή γενεαολογική τους σειρά και ο Δαυίδ επομένως έπεται αυτών.
Γιατί λοιπόν ο Ματθαίος ξεκινά με τον Δαυίδ ως πρώτο στην σειρά?
Η απάντηση βρίσκεται στην ερώτηση σε ποιούς απευθύνεται ο Ματθαίος εδω.
Απευθύνεται στους Έλληνες της εποχής?
Απευθύνεται στους Ρωμαίους επικυρίαρχους της πατρίδος του?Απευθύνεται μήπως στους Αιγύπτιους ή τους Φοίνικες ή δεν ξέρω εγω ποιούς άλλους από τα σημαντικά έθνη της εποχής?

Ασφαλώς όχι δεν απευθύνεται σε κανένα από αυτούς ή όποιους άλλους θελήσετε εσείς να υποθέσετε.Απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους Ιουδαίους στο έθνος των Εβραίων και τούτο διότι σε πρώτη φάση το ευαγγέλιο της σωτηρίας εκεί κηρύχθηκε και εκεί ενεσπάρη ο πρώτος σπόρος της διάδοσης της χριστιανικής πίστεως. Το δύσκολο αυτό λοιπόν κοινό με την πλούσια θρησκευτική και λατρευτική παράδοση και ιστορία θα ήταν ασφαλώς πιο ευσυγκίνητο και θα έτεινε πιο εύκολα ους ευήκοον όταν θα άκουγε ότι ο Ιησούς αντλούσε τις ρίζες του από τον Δαυίδ για τον οποίο έτρεφε το Ιουδαικό έθνος έναν απέριγραπτο θαυμασμό. Άς μην λησμονούμε την πολλάκις επαναλαμβανομένη στην Κ.Δ. επίκληση πρός τον Ιησού από βασανισμένους ανθρώπους « Υιέ Δαυίδ ελέησον με ».
Και αφού προσπεράσουμε αυτή την δυσκολία αφηνόμαστε στην ακρόαση μιας σειράς ονομάτων τα οποία δεν είναι φανταστικά αλλά πραγματικά, αλλά παρ΄όλα αυτά δεν παύουν η πλήθύς τους να μας προκαλεί μια κάποια μονοτονία και κούραση.
Κι όμως τυχαία λέτε ο Ματθαίος μας τα αναφέρει όλα αυτα τα ονόματα για να μας κουράσει?
Τι λέτε εσείς να είχε στο μυαλό του?
Λέτε να είχε την πρόθεση να διασώσει ιστορικά την ύπαρξη αυτών των προσώπων ή να εξιλεώσει κάποια από αυτά για όσα λάθη έκαναν συνδέοντας τα με το πρόσωπο του Θεανθρώπου?
Έχει ασφαλώς τον σκοπό του που το κάνει αυτό και αυτός ο σκοπός δεν είναι άλλος από το να καταδείξει ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας του κόσμου μόνο για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι αξίζουν να αναφερθούν ως πρόγονοι του, αλλά για όλους τους ανθρώπους ακόμα και για αυτούς οι οποίοι άν και πρόγονοι του εξέπεσαν της πίστης προς τον αληθινό Θεό γενόμενοι πόρνοι φονιάδες ακόμα και ειδωλολάτρες. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα μιας τόσο εκτεταμένης ονοματικής απαρίθμησης.

              Ο Ιησούς δεν είναι ο εν κόσμω κατελθών Θεός κάποιων ανθρώπων αλλά πάντων των ανθρώπων αναμαρτήτων και αμαρτωλών. Και άν θέλετε σε μια παραπέρα ανάλυση ο Θεός δεν ήρθε για τους πρώτους αλλά ήρθε κυρίως για τους δεύτερους. Μην ξεχνάτε την ευαγγελική φράση « ούκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν » αλλά και στην Παύλειο θεολογία την ρηματική διατύπωση « ο Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι ως πρώτος ειμί εγώ.» Άρα η όλη αυτή απαρίθμηση θα πρέπει να μας γεμίσει με την αυτοπεποίθηση εκείνη ότι αφού ο ίδιος ο Θεός έλαβε την ανθρώπινη φύση του αρυόμενος την καταγωγή του από πληθύν ανθρώπων – όχι και των καλυτεροτέρων – θα είναι πάντα αρωγός ενισχυτής και συμπαραστάτης μας σε κάθε στιγμή σε κάθε τόπο και χρόνο.
           Ένα τρίτο σημαντικό στοιχείο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής βρίσκεται πρός το τέλος του Ευαγγελίου στην φράση « Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται Υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ ό εστι μεθερμηνευόμενον Μεθ ημών ο Θεός » Ιδού η Παρθένος Μαρία θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει υιό το όνομα του οποίου θα είναι Εμμανουήλ. Ασφαλώς το χωρίο αυτό μας οδηγεί αναπόδραστα στις περί Μεσσίου προφητείες του προφήτη Ησαία.
Ποιό λέτε να είναι το περίεργο ή το αξιοπρόσεχτο άν προτιμάτε του χωρίου αυτού ή της προφητείας του Ησαία?

Θα συμφωνήσετε μαζί μου φαντάζομαι ότι το όνομα Εμμανουήλ μας προξενεί μια απορία ή ακόμα και πιο πολλές.
                Μας λέει ο Ησαίας ότι το παιδί που θα γεννηθεί από μια Παρθένο της οποίας το όνομα δεν λέει αλλά όπως αποδεικνύει η συνέχεια θα είναι η Μαρία θα πάρει το όνομα Εμμανουήλ. Πράγματι η Μαρία γεννά αυτό το παιδί για το οποίο μας μίλησε ο Ησαίας αλλά το παιδί δεν παίρνει το όνομα Εμμανουήλ αλλά Ιησούς (Γιεχοσούα εβραιστί Τζέσους λατινιστί Ιησούς ελληνιστί) αλλά σίγουρα όχι Εμμανουήλ.
Τι λέτε ότι έγινε έκανε λάθος ο Ησαίας?
Επαναλαμβάνει το λάθος του Ησαία και ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιο του?
Είναι λέτε άνευ σημασίας το γεγονός αυτό?
               Σας έχω πεί πάρα πολλές φορές πως ότι γράφεται στα Ευαγγέλια ούτε τυχαίο είναι ούτε αστήρικτο γιατί η συγγραφική πένα του κάθε Ευαγγελιστού δεν εκινείτο από την αξιολογική συγγραφική του επάρκεια και περιγραφική δεινότητα αλλά από αυτή την ίδια την πρόνοια του Θεού. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος επί του παρόντος.
             Το όνομα Εμμανουήλ δεν είναι ούτε στην προφητεία του Ησαία ούτε στην ευαγγελική καταχώρηση από τον Ματθαίο δηλωτικό του ονόματος του Υιού του Θεού αλλά της υποστάσεως του. Εκεί μας οδηγεί αυτό που λέει στην συνέχεια «......ο εστί μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ημών ο Θεός » που σημαίνει με απλά λόγια ο Θεός στους ανθρώπους. Και πως μπορεί ο Θεός να είναι στους ανθρώπους?
Ως Θεός μόνο? Μα τότε κανείς δεν θα μπορούσε να τον αντιληφθεί με τις αισθήσεις του?Ως άνθρωπος μόνο? Μα τότε δεν θα ήταν Θεός αλλά ένας υπεράνθρωπος.
              Άρα μόνο ως Θεάνθρωπος ο Υιός του Θεού θα μπορούσε να έλθει στους ανθρώπους. Με την Θεία και ανθρώπινη φύση του ασυγχύτως ατρέπτως και αδιαιρέτως ενωμένες. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος να τι εκφράζει το όνομα Εμμανουήλ και όχι βέβαια το όνομα του Υιού του Θεού.

              Ναι το ξέρω σας κούρασα σήμερα, ίσως και άλλες φορές, αλλά για μας που διακονούμε τον Λόγο του Θεού στην σημερινή κοινωνία της αβάσταχτης ελαφρότητας και ισοπέδωσης των πάντων μέτρο του λόγου μας δεν είναι η τέρψη των ωτών αλλά η διέγερση του νου και της καρδιάς, της ψυχής και του σώματος, του όλου δηλαδή ανθρώπου. Αυτού δηλαδή πρός χάριν του οποίου σε λίγες μέρες θα εορτάσουμε την εν των κόσμω εν σώματι έλευση του ίδιου του Θεού. Την έλευση την οποία δεν πρέπει να εορτάζουμε μόνο μια φορά τον χρόνο αλλά σε κάθε στιγμή της ζωής μας.