ΚΥΡΗΓΜΑ π.ΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΚΗΡΥΓΜΑ π.ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

             Καπερναούμ, κωμόπολη  1500 κατοίκων και γνωστό εμπορικό και διαμετακομιστικό κέντρο της Γαλιλαίας. Τόπος δε συναντήσεως ανθρώπων διαφορετικής  κοινωνικής και μορφωτικής καταστάσεως και κυρίως διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Εκεί συναντούμε τον Κύριο σήμερα  σε κάποιο σπίτι – άγνωστο ποιού – να μιλάει σε ικανό αριθμό ανθρώπων οι οποίοι είχαν κατακλύσει την οικία. Και ενώ « τον λόγον ελάλει αυτοίς » αναταραχή συμβαίνει και θόρυβος γίνεται από μια ομάδα τεσσάρων ανθρώπων οι οποίοι αφού διέρηξαν την στέγη κατεβάζουν από αυτή φορείο στο οποίο έκειτο άνθρωπος ασθενής παραλυτικός. Το αξιοπερίεργο αυτό περιστατικό έγινε υπό το βλέμα των Γραμματέων και των Φαρισαίων οι οποίοι και παρίσταντο παρακολουθώντας τη δράση του Κυρίου.                                                                                 

Και από εδώ θα λέγαμε αρχίζουν κατά κάποιον τρόπο τα αξιοπρόσεκτα σημεία στα οποία θα πρέπει να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας. Είναι ο Κύριος στο μέσον της σύναξης και έμπροσθεν του είναι ο κράβατος του παραλυτικού. Και ενώ θα περιμέναμε να τον ρωτήσει τι έχει ή τι θέλει από αυτόν – λογικό δεν είναι κάτι τέτοιο? – το βλέμα του Κυρίου και η σκέψη του αρχικά πηγαίνει όχι στον ασθενή αλλά σε αυτούς που τον μετέφεραν. Και τι διαπιστώνει? Διακρίνει στα μάτια τους και στην καρδιά τους αφενός μεν την αγάπη τους για αυτόν που μετέφεραν μπροστά του – μια αγάπη που δεν σταμάτησε μπροστά σε κανένα εμπόδιο – αφετέρου δε την πίστη τους στην θεραπευτική δύναμη του Ιησού – μια πίστη που η παρουσία των Γραμματέων και των Φαρισαίων δεν μπόρεσε να κλονίσει. Αγάπη και πίστη  όχι του ασθενούς - που ίσως και να μην τα διέθετε - αλλά των περί αυτόν. Και αυτά τα δυο στοιχεία η αγάπη και η πίστη των φορέων του ασθενούς τον συγκινούν σε τέτοιο βαθμό ώστε απευθυνόμενος πρός τον παραλυτικό του λέει « Τέκνον αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου » Δείτε δεν του λέει αμέσως σήκω και πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι σου αλλά του συγχωρεί όλες τις αμαρτίες.
              Φέρτε μπροστά στα μάτια σας την σκηνή. Όλος ο κόσμος που ήταν εκεί περιμένει από τον Κύριο να κάνει ένα ακόμα θαύμα. Του ήταν δύσκολο? Ασφαλώς όχι! Και αυτός κάνει κάτι το εντελώς παράδοξο –όχι για μας βέβαια που γνωρίζουμε την μετέπειτα πορεία του – αλλά για όλους αυτούς που βρίσκονταν εκεί και οι οποίοι και την μελλοντική πορεία του Κυρίου δεν γνώριζαν και το αυτονόητο εκεί περίμεναν. Τι κάνει? Του συγχωρεί τις αμαρτίες. Ίσως να αναρωτήθηκαν όλοι οι παριστάμενοι εκεί. « Μα καλά για αυτό τον έφεραν εδώ έτσι όπως τον έφεραν για να του συγχωρήσει τις αμαρτίες? Δεν θα τον κάνει καλά? » Λογική δεν σας ακούγεται μια τέτοια απορία τους? 

          Ο Κύριος έχει ασφαλώς τον λόγο του που το κάνει αυτό. Και αυτός δεν είναι άλλος από την προτεραιότητα την οποία δίνει στην θεραπεία πρώτα της ψυχής και μετά του σώματος. Γιατί τι νόημα θα είχε να είναι κάποιος σωματικά υγιής αλλά ψυχικά ασθενής? Τι νόημα θα είχε να σηκώσει σωματικά τον παραλυτικό από το κρεβάτι του όταν δεν θα είχε προηγηθεί η ψυχική του έγερση. Και στις μέρες μας  πως  συνηθίζουμε να βλέπουμε την όποια ασθένεια μπορεί να μας προκύψει? Δεν την βλέπουμε πρώτα σαν ίαση του σώματος? Και άν τα πράγματα δυσκολέψουν και η ανθρώπινη επιστήμη ίσως σηκώσει τα χέρια ψηλά τότε στρεφόμαστε πρός τον Θεό και την εκκλησία και αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε μήπως υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να θεραπεύσουμε πρώτα και μετά να στραφούμε πρός το σώμα μας? Τι λέτε δεν το κάνουμε συνήθως αυτό? Να είμαστε ειλικρινείς! Μάλλον τις πιο πολλές φορές κάτι τέτοιο κάνουμε. ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ. ΠΡΙΝ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.

            Υπάρχει όμως και κάτι άλλο ίσως πιο σημαντικό δεν ξέρω εσείς θα το κρίνετε. Θεωρούσαν την εποχή εκείνη την όποια ασθένεια του σώματος ως τιμωρία από τον Θεό για τις αμαρτίες που είχε κάνει στην ζωή του ο ασθενών. Μια αντίληψη που δυστυχώς υπάρχει σε κάποιους ακόμα και σήμερα. Είναι μέγα λάθος μια τέτοια αντιμετώπιση. Το έχουμε ξαναπεί άπειρες φορές και θα το ξαναλέμε συνεχώς. Ο Θεός δεν τιμωρεί ποτε εκείνος που μας τιμωρεί είναι ο εαυτός μας. Άρα κάθε περίπτωση ασθενείας δεν πρέπει να νοείται ως τιμωρία
      -  αλλά ως μια ευκαιρία να ξαναπάμε κοντά στην πρόνοια του Θεού την οποία ίσως λόγω  της ευδαιμονίας και της μακαριότητος μας έχουμε εγκαταλείψει
    -   και κυρίως ως μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίζουμε την στάση μας και απέναντι στον Θεό αλλά κυρίως ίσως απέναντι στους ανθρώπους.
               Και δείτε το στο σημερινό Ευαγγέλιο αυτοί οι άλλοι άνθρωποι η αγάπη και η πίστη τους ήταν η αφορμή και η αιτία να συγχωρήσει ο Κύριος τις αμαρτίες του παραλύτου. Και δεν σταμάτησε εκεί αλλά, παρακάμπτοντας τους ανώφελους διαλογισμούς των Φαρισαίων, είπε « τι εστί ευκοπώτερον ειπείν αφέωνται σοι αι αμαρτίαι ή άρον τον κράββατον σου και περιπάτει ? » Γιατί το λέει αυτό? Για να αποστομώσει με την δύναμη του τους Φαρισαίους?  Ασφαλώς όχι! Το λέει για να μας δείξει ότι το σώμα δεν είναι κάτι το τελείως ξένο πρός την ψυχή. Ο άνθρωπος δεν είναι ψυχική οντότης δεν είναι σωματική οντότης αλλά είναι ψυχοσωματική οντότητα. Τί είναι λοιπόν πιό σημαντικό  να θεραπευθούν οι σωματικές ασθένειες ή οι ασθένειες της ψυχής? Ασφαλώς οι δεύτερες οι ψυχικές!  Αυτές όμως δεν φαίνονται εύκολα ή άν προτιμάτε δεν φαίνονται αμέσως. Άρα και η θεραπεία τους δεν φαίνεται στους άλλους ανθρώπους.  Αυτό θέλει να δείξει ο Κύριος με την ερώτηση  « τι είναι ευκολότερο να κάνω.......» Θυμηθείτε τα λόγια του στον Θωμά « επεί εώρακας με πεπίστευκας... μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες. » ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ. Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΩΣ ΣΩΜΑΤΙΚΗ Η ΜΟΝΟ ΩΣ ΨΥΧΙΚΗ ΑΛΛΑ ΩΣ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ.

         Θέλω πρίν κλείσω αυτές μου τις σκέψεις να προσπαθήσω με αφορμή το σημερινό ανάγνωσμα να διασκεδάσω και να ανατρέψω μια εσφαλμένη αντίληψη που υπάρχει σε πολλους όσον αφορά την έννοια πίστη στον Θεό. Τι θα πεί πιστεύω στον Θεό? Είναι κάτι δηλαδή το ατομικό και απαραβίαστο? Είναι κάτι που αφορά εμάς και κανέναν άλλο?

Θα πω κάποια πράγματα απλά. Ο Χριστός θεράπευσε τον παραλυτικό όχι χάριν της δικής του πίστης αλλά χάριν των φίλων του « Ιδών την πίστιν αυτών........» λέει το Ευαγγέλιο. Σημειολογικά αυτοί οι φίλοι του παραλύτου συμβολίζουν την όλη εκκλησία. Η εκκλησία δεν είναι ο καθένας από εμάς εκκλησία είμαστε όλοι μαζί και κυρίως εκκλησία είναι η κοινή προσευχή όλων μας. Καλή είναι η προσευχή η ατομική του καθενός από εμάς και μας πάει πιο κοντά στον Θεό και μας γεμίζει και δύναμη. Αλλά τόσο κοντά και τέτοια δύναμη σαν την κοινή προσευχή σαν την ομαδική πρός Χριστόν πορεία της εκκλησίας δεν μας δίνει. Σας θυμίζω την ερώτηση του Αβραάμ του αγίου του Θεού πρός τον Θεό στην καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρων. Κύριε άν υπήρχαν 40 πιστοί θα σωζόταν η πόλη, αν υπήρχαν 30, άν υπήρχαν 20,10,5......Μα τελικά ούτε τόσοι δεν υπήρχαν και οι πόλεις καταστράφηκαν.

Τα λέγω όλα αυτά εν όψει των αγίων ημερών που έρχονται γιατί διαβλέπουμε στην σύγχρονη λογική και ορθολογική εποχή  μια τάση απαξίωσης του ρόλου των ιερέων αλλά και εδω είναι το πιο ανησυχητικό της εκκλησίας στο σύνολο της. Μου έλεγε κάποιος τις προάλλες. « Εγώ κάνω την προσευχή μου στον Θεό και προσπαθώ να είμαι σωστός σε όλα. Ποιός ο λόγος να έρθω στην εκκλησία να συνεκκλησιαστώ και να συμπροσευχηθώ με άλλους αφού προσεύχομαι κατά μόνας και ποιός ο λόγος να εξομολογηθώ αφού δεν έχω κάνει τίποτα ». Οι φίλοι του παραλυτικού δεν πήγαν στον Χριστό για τον εαυτό τους, πήγαν για τον φίλο τους. Η ευχαριστιακή σύναξη της εκκλησίας δεν γίνεται μόνο  για τους παρόντες γίνεται και για όλους αυτούς που δεν μπόρεσαν να έλθουν. Η συμπροσευχή μας στον Θεό πρέπει να αφορά και όλους αυτούς. Δεν είμαστε εδώ σήμερα για να ευλογήσουμε τα γένια μας και να ικανοποιήσουμε εαυτούς δια της πληρώσεως των θρησκευτικών μας εντός εισαγωγικών υποχρεώσεων με την παρουσία μας στην κυριακάτικη ακολουθία. Κλείνω με τούτο. Σε κάποιο μοναστήρι όπου φιλοξενήθηκα για ένα 20ήμερο κάνοντας κάποια πνευματική εργασία έβλεπα ένα καλόγερο που από το πρωί μέχρι το βράδυ καθόταν και κομπομετρούσε ένα κομποσχοίνι σε ένα πεζούλι και μουρμουρούσε συνέχεια και το μόνο που έπιανα από αυτά που έλεγε ήταν το Κύριε ελέησον. Μετά από κάποιες μέρες τον ρώτησα. Μα καλά βρέ γέροντα τι λές πιά στον Θεό για σένα.Τόσα πολλά έχεις να του πείς? Σήκωσε τα μάτια και μου είπε. Παιδί μου τα δικά μου τα ξέρει δεν του λέω τίποτα δεν του ζητώ τίποτα- αυτός ξέρει – του λέω συνεχώς για τους άλλους και ζητώ να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει μήπως και με τον τρόπο αυτόν τον κάνω να συγχωρήσει  τα δικά μου λάθη.