ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

                  Στα Πάταρα της Λυκίας  και τον 3ο αιώνα γεννήθηκε ο μεγάλος άγιος και προστάτης της ενορίας μας από γονείς ευσεβείς και πλούσιους. Έλαβε σπουδαία μόρφωση αλλά ατύχησε από νεαρή ηλικία να μείνει ορφανός αλλά κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Ο ένθεος ζήλος του τον οδηγεί στα Ιεροσόλυμα  όπου και προσκυνεί τον Πανάγιο Τάφο και όταν επιστρέφει από εκεί χειροτονείται ιερέας και αφιερώνεται στον ασκητικό βίο αναλαμβάνοντας  την θέση στου ηγουμένου στην μονή Σιών των Μύρων της Λυκίας.
                  Μετά τον θάνατο του αρχιεπισκόπου Μύρων τόσο η λαική βούληση όσο και η θεική παρέμβαση στους άλλους επισκόπους τον αναγορεύει σε αρχιεπίσκοπο Μύρων. Από την θέση αυτή ανέπτυξε πλούσια κοινωνική και φιλανθρωπική δραστηριότητα υφιστάμενος για την δράση του αυτή διώξεις εξορίες ακόμα και βασανιστήρια. Άμα τη ανόδω στον θρόνο του Μ.Κων/νου αποκαθίσταται στο επισκοπικό του αξίωμα.
                  Τα θαυματά του πολλά ιδιαίτερα γνωστό είναι η αποκατάσταση των τριών κοριτσιών και η αποτροπή τους από το να γίνουν πόρνες, η διάσωση του κλυδωνιζόμενου από τα κύματα πλοίου και η ανάσταση του νεκρού ναύτη.
                  Έλαβε μέρος στην 1η οικουμενική σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας και μάλιστα λέγεται ότι κατά την διάρκεια των εργασιών της Συνόδου χαστούκισε τον Άρειο γεγονός που τον οδήγησε στην φυλακή. Έζησε ειρηνικά τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του και εκοιμήθη στις 6/12 του 330 ή 345 ή 352. Ετάφη στα Μύρα της Λυκίας και ονομάστηκε μυροβλήτης εκ του γεγονότος ότι τα λείψανα του ανέδυαν μύρο.
                   Τον 11ο αιώνα και πιο συγκεκριμένα το 1087 κάποιοι ναύτες αφαιρούν τα λείψανα από τον τάφο όπου αφού τον άνοιξαν μένουν εκθαμβοι από το γεγονός ότι τα οστα  τα βρήκαν μέσα σε θείο Μύρο και τα μεταφέρουν στο Μπάρι της Σικελίας όπου και τοποθετούνται στον ναό του Αγίου Στεφάνου. Στην λειτουργία δε η οποία ετελέσθη εκ του γεγονότος αυτού η παράδοση αναφέρει ότι εκ των λειψάνων άρχισε να αναβλύζει τόσο πολύ μύρο ώστε οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που λιποθυμούσαν εξαιτίας της ευωδίας.
                    Τα λείψανα λοιπόν είναι στο Μπάρι όπου το 1953 εξαιτίας κάποιων αναστηλωτικών εργασιών που έπρεπε να γίνουν στην βασιλική του Αγίου Στεφάνου ο τάφος του αγίου ανοίγεται και επί τη ευκαιρία αυτή γίνεται και καταμέτρηση των οστών από τον καθηγητή της ανατομίας του Πανεπιστημίου του Μπάρι Λουίτζι Μαρτίνο. Τα οστά τοποθετούνται σε γυάλινη λάρνακα όπου και τέθηκαν σε προσκύνηση. Ο καθηγητής Μαρτίνο πραγματοποίησε μια ανθρωπολογική μελέτη στα άγια λείψανα πριν τα τοποθετήσει εκ νέου στην σαρκοφάγο στην οποία από αιώνες βρίσκονταν.
                   Η εξέταση έδειξε ότι πολλά τμήματα των οστών έλειπαν και ότι τον καλύτερο διατηρημένο τμήμα των οστών του αγίου ήταν η κάρα του το κρανίο δηλαδή. Είναι εξόχως χαρακτηριστικό πως όταν ανοίχτηκε η σαρκοφάγος τα οστα βρέθηκαν σε ένα υγρό διαυγές άχρωμο και άοσμο σαν νερό που βγαίνει από βράχο. Από το υγρό αυτό ήταν εμποτισμένες οι μυοκυψέλες των σπογγωειδών οστών. Η εξέταση του νερού στα εργαστήρια χημείας και υγειινής του Πανεπιστημίου του Μπάρι έδειξε ότι επρόκειτο για καθαρό νερό απαλλαγμένο από άλατα και χωρίς ίχνος μικροοργανισμών. Οι ρωμαιοκαθολικοί του έχουν δώσει την χαρακτηριστική ονομασία Μανα.        
                  Σύμφωνα με τον καθηγητή Λουίτζι η ύπαρξη του υγού αυτού στον τάφο συνετέλεσε στην καλύτερη διατήρηση των οστών όλους αυτούς τους αιώνες που πέρασαν. Η μελέτη των οστών έδειξε ότι ο άγιος έπασχε από αγκυλωτική σπονδυλαθρίτιδα και διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση απότοκα και τα δυο των χρόνων που πέρασε στην φυλακή και των βασανιστηρίων τα οποία υπέστη.
                 Όλα αυτά τα οποία ελέχθησαν και τα οποία αποτελούν μια επιστημονική ή κοσμική άν προτιμάτε προσέγγιση στη σωρό του αγίου δεν προσθέτουν βέβαια και δεν αφαιρούν τίποτα από την μεγαλοπρέπεια και το αγιωτικό ανάστημα ενός εκ των σπουδαιοτέρων αγίων μορφών που κοσμούν και ενισχύουν την πίστη μας. Και βέβαια τίποτα από αυτά δεν θα ερχόταν στην επιφάνεια της ανθρώπινης γνώσης άν ο μεγάλος μας άγιος δεν επέτρεπε. Θα λέγαμε εν κατακλείδι ότι τέτοιες προσπάθειες σαν αυτή του ιταλού καθηγητή αναδεικνύουν  τον ανθρωποκεντρικό σκοπό της επιστήμης η οποία δυστυχώς στις μέρες μας έχει εν πολλοίς εκτραπεί του θεμελιώδους αυτού στόχου της. Το μέτρο της κάθε επιστήμης είναι ή καλύτερα πρέπει να είναι ο άνθρωπος. Η προαγωγή και η πρόοδος του όχι όμως κατά κόσμον αλλά κατά θεόν.