Κήρυγμα π.Γεωργίου

ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ-ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ 1921

Ο θάνατος του Ιησού δεν ήταν μια απλή κατάληξη της κοινής ανθρώπινης μοίρας όπως συμβαίνει με όλους μας αλλά ήταν προσωπική επλογή και απόφαση του ίδιου του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων. Μια επιλογή σωτηρίας που ξεκίνησε από συστάσεως κόσμου και διατρέχει όλη την ανθρώπινη ιστορία. Εκεί εντάσσεται και η σωτηριολογική επέμβαση την εποχή του Μωυσή με την ύψωση του χάλκινου όφεος στην έρημο για σωτηρία των ανθρώπων από τα δαγκώματα των φιδιών. Δεν θα ήθελα σήμερα να ασχοληθούμε με τα γεγονότα αυτά αλλά να πάμε εκεί στο τέλος του Ευαγγελίου και στην φράση « ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον αλλ’ ίνα σωθεί ο κόσμος δι’αυτού ». Συνηθίζουμε όταν μιλούμε για εσχατολογική κρίση να αντιλαμβανόμαστε αυτή ώς ένα είδος δικαστηρίου όπου η κρίση θα γινόταν με όρους δικαστικής αίθουσας, όπου θα επιβάλλονταν ποινές αναλόγως των αμαρτημάτων του καθενός. Είναι όμως έτσι τα πράγματα?

Για να ξεκινήσουμε

-          από αυτή την σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού. Αυτή δεν έγινε από υπέρμετρη αγάπη αυτό δεν διδάσκουν τα ευαγγέλια, αυτό δεν διδάσκουν οι πατέρες, αυτό δεν διδάσκει η εκκλησία?

-          Για να συνεχίσουμε με τον επί γης βίο του Κυρίου μας. Αυτός δεν ήταν μια διαρκή έκφραση αγάπης και συμπόνοιας πρός τον πλησίον του, όπως φαίνεται από την διδασκαλία και τα θαύματα του.
-          Μα και αυτή ακόμα η άνοδος στον Σταυρό και η εκούσια θυσία του δεν ήταν η πλέον έμπρακτος υπέρμετρη έκφραση της αγάπης του Θεού για να σωθεί ο κόσμος.
-          Και η ολοκλήρωση αυτής της πορείας τελευταίο σταθμό ασφαλώς έχει την μέλλουσα κρίση, την έσχατη όπως λέμε στην εκκλησία κρίση. Ε τώρα πείτε μου εσείς τι λέτε άν όλοι οι υπόλοιποι σταθμοί μέτρο διαδρομής τους είχαν την αγάπη του Θεού προς τους ανθρώπους ε ο τελευταίος θα έχει άλλο μέτρο διαδρομής?
            Άρα άν συμφωνήσουμε σε αυτό , το επόμενο ερώτημα είναι ποιόν αφορά αυτή κρίση και ποιος πρέπει να φοβάται από αυτήν. Ασφαλώς η κρίση μας αφορά όλους ανεξαιρέτως. Πρέπει να φοβόμαστε όλοι λοιπόν? Ασφαλώς όχι! Πρέπει να φοβούνται αυτοί  μόνο που σκέφτονται, ζούν και δρούν στο σκοτάδι στην σκιά του φωτός του Χριστού. Αυτοί με ένα λόγο είναι αυτοί που δεν πιστεύουν ή πιστεύουν χαλαρά ή κατά το δοκούν.Τι είπε ο Κύριος σας θυμίζω « εγώ ειμί το φως του κόσμου......». Τί είπαν οι απόστολοι « πάς ο πιστεύων εις αυτόν ου μη απόληται αλλά έχει ζωήν αιώνιον » Ζωήν αιώνιον λένε, όχι ζωή κρινομένη και κατόπιν της κρίσεως χαρακτηριζομένη ως  αιώνιον. Με απλά λόγια κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με σαφή λόγια για την αιώνια κρίση και τα μέτρα και τα σταθμα που αυτή θα γίνει αλλά έχοντας ως προεικόνισμα την επί γης υπέρμετρη αγαπητική του συμπεριφορά μπορούμε να εικάσουμε ότι και αυτή ως μέτρο θα έχει την αγάπη του Θεού.

              Και ηθέλησα σήμερα να μιλήσουμε για την κρίση για να θυμηθούμε λόγω της ημέρας και τα λόγια ενός σπουδαίου ιεράρχου ο οποίος έθεσε την ζωή του στην υπηρεσία του Θεού της Εκκλησίας αλλά και του ίδιου του έθνους. Έλεγε λοιπόν ο μέγιστος Χρυσόστομος Σμύρνης για τον ρόλο της εκκλησίας « η εκκλησία δεν πρέπει να δρά ως δύναμις  ελέγχουσα και κρίνουσα τας πράξεις των ανθρώπων αλλά ως φιλόστοργος μήτηρ ξεδιψώσα τα διψώντα χείλη των    ανθρώπων ». Με απλά λόγια η κριτική πρέπει να είναι σαν την καλή βροχή που τρέφει τις ρίζες των δένδρων και δεν τις ξεριζώνει. Αυτός ο σπουδαίος ιεράρχης μαρτύρησε στα γεγονότα της μικρασιατικής καταστροφής μαζί με τον Αμβρόσιο Μοσχονησίων, τον Προκόπιο Ικονίου, Ευθύμιο Ζήλων, Γρηγόριο Κυδωνιών. Και μαρτύρησε μη συμμορφούμενος προς τας υποδείξεις αρμοδίων και μη να εισέλθει εις αγγλικόν πλοίον και να εγκαταλείψει την πόλη της Σμύρνης και το υπο της εκκλησίας εμπιστευθέν εις αυτόν ποίμνιον σώζωντας την ζωή του από την αδηφάγο ζωώδη και απάνθρωπον μανία των νεοτούρκων του Κεμάλ.
               Έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του κατά τον ενθρονηστήριον λόγο του ως επίσκοπος Δράμας απευθυνόμενος πρός τον χειροτονούντα αυτόν « Η μίτρα αύτη την οποία αι άγιαι χείραι σας εναπέθεσαν επί της κεφαλής μου εάν πέπρωται απωλέσει ποτε την λαμπηδόνα των λίθων της θα μεταβληθεί εις  ακάνθινον στέφανον μάρτυρος ιεράρχου».

Τι προφητική ρήσις ήταν αυτή? Ποία χάρις φώτισε την διάνοια του ώστε να προβεί σε αυτή την διορατική και ενορατική αποκάλυψη. Και μπορεί η λαμπηδόνα των λίθων της μίτρας του
-            να έχανε την λάμψη της στο θέαμα του εις τους δρόμους συρόμενου και κακοποιούμενου από το πλήθος των απανθρώπων νεοτούρκων
-          να  έσβησε μαζί με την τελευταία ξέπνοη ανάσα του μεγάλου δεσπότη
αλλά το σβησμένο φως των λίθων της μίτρας του Χρυσοστόμου άναψε ως πυρίπνοος και ζωηφόρος φλόγα στις καρδιές Ελλήνων και ξένων που έσπευσαν οι μεν να προσκυνήσουν στο πολύπονο και πολύμοχθο σκήνωμα του, οι δε να υποκλιθούν στο αιώνιο συναίσθημα που η θυσία  του Χρυσοστόμου εκφράζει αυτό της μεγαλωσύνης και της γενναιότητος. Αιώνιο συναίσθημα που συντροφεύει την ελληνική ιστορία στις καρδιές των Ελλήνων. Αυτό το συναίσθημα που έκανε τον μεγάλο Κωστή Παλαμά να γράψει ότι « η μεγαλωσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα αλλά με της καρδιάς το πύρρωμα και με αίμα ».

                   Αυτός ήταν ο Χρυσόστομος επίσκοπος Σμύρνης, ο τελευταίος επίσκοπος της για την ακρίβεια της ελληνικής Σμύρνης. Αυτός μαζί με όλους τους άλλους τους συν αυτώ αναιρεθέντας. Αυτούς όλους η Εκκλησία εμφρόνως ποιήσασα με εγκύκλιο σημείωμα της το 1993 ηθέλησε να τους τιμήσει και επέλεξε την σημερινή ημέρα  την Κυριακή πρό της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού ως ημέρα μνήμης και αποδώσεως τιμής στους μεγάλους ιεράρχες νεομάρτυρες.
                 Βέβαια στο σύγχρονο πνεύμα συμφιλίωσης των λαών και όπως το λένε-τι όμορφη φράση-οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης μεταξύ ημών και των απέναντι γειτόνων μας κάτι τέτοιες μέρες σαν την σημερινή καλό θα ήταν να μην υπάρχουν ως ημέρες μνήμης εθνομαρτύρων αλλά να περιοριστούν ή να αρκεστούν καλύτερα στον θρησκευτικό και μόνο χαρακτήρα των.
-           Ίσως αυτό να είναι  σωστό,
-          ίσως και να είθισται να ακολουθείται ως πρακτική από πολλούς εξ’ημών,
-           ίσως κάποιων η ιστορική γνώση ή μνήμη να έχει κάποια απώλεια
-          Ίσως κάποιων η ευαισθησία να έχει λειανθεί τόσο ώστε να μην ενεργοποιείται
 Δ ε ν ξέρω ίσως να συμβαίνουν όλα αυτά ή και τίποτα από αυτά. Εκείνο όμως για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι την ιστορία την φοβούνται ή την κρύβουν όσοι δεν πιστεύουν στην δύναμη της αλήθειας που κρύβει. Είναι οι ίδιοι ή παρόμοιοι που λέγαμε πιο πάνω ότι ζουν στην σκιά του ευαγγελίου και της εν Χριστώ αληθείας και τρέμουν την ιδέα της κρίσεως. Και δεν τα λέω όλα αυτά με σκοπό να απαξιώσω ή να καταργήσω τους κατ’ταλλα συμπαθέστατους γείτονες μας. Κάτι τέτοιο θα ήταν άλλωστε πρακτικά αδύνατο. Τα λέω αυτά μήπως και αφυπνισθούν κάποιοι και    αντικαταστήσουν με ολίγη ανάγνωση ιστορίας την τουρκική τηλεμανία και την ανεξέλεγκτη τουρκική τουριστολαγνεία.

                   Να σας αφήσω με την φράση του Απ.Παύλου « ημείς πορευόμεθα με τον σταυρό στο χέρι ως νομίζοντες (οι άλλοι) μηδέν έχοντες (ημείς)αλλ’εν τοις πράγμασιν τα πάντα κατέχοντες (ημείς).