Κήρυγμα π.Γεωργίου

                    ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ

 
                     Ακούσαμε την προηγούμενη Κυριακή για την καθοριστική συμβολή της μετανοίας στην ζωή του ανθρώπου και πιο συγκεκριμένα στην εκ βάθρων ανασύσταση, ανανέωση και γιατί όχι αναδόμηση αυτής. Είπαμε επίσης ότι κανένα μα κανένα αμάρτημα δεν είναι εκτός των ορίων και της λυτρωτικής δύναμης της μετανοίας.  Και ερχόμενοι σήμερα στην Εκκλησία ακούσαμε μια νεα ευαγγελική περικοπή στην οποία κυριαρχεί το εξής ερώτημα. « Ουχί οι δέκα εκκαθαρίσθησαν? Οι δε εννέα που?»

                    Στην Αγία Γραφή καμμία άλλη νόσος δεν μνημονεύεται τόσο συχνά και μετ’ αναλόγου επιτάσεως όσο η ασθένεια τη λέπρας. Είναι εξακριβωμένο επιστημονικώς ότι όλες οι αναφερόμενες περιπτώσεις δεν αφορούν την λέπρα και άς διαφαίνεται κάτι τέτοιο αλλά και σε άλλες παθήσεις άγνωστες τότε όπως η ψωρίαση και άλλες παρόμοιες. Το αξιοσημείωτο τότε αλλά όχι παράδοξο είναι ότι η διάγνωσις της ασθενείας γινόταν από τους ιερείς οι οποίοι και επέβαλλαν εις τον ασθενούντα την έξοδο από την κοινότητα και την εγκαταβίωση του με άλλους ομοπαθείς του σε ειδικές κατασκηνώσεις έξωθεν της πόλεως. Όταν δε επισυνέβαινε κάποιος ασθενής να ιαθεί τότε αυτός παρουσιαζόταν στον ιερέα ο οποίος τον εξέταζε εξονυχιστικά και αφού τον εύρισκε υγιή τον εισήγαγε εκ νέου στην κοινότητα με μια πολύπλοκη τελετουργική διαδικασία.
                      Αυτή ήταν η διαδικασία κατά την εποχή εκείνη αντιμετωπίσεως των λεπρών είτε ως ασθενούντων είτε ως ιαθέντων. Κρατείστε επίσης ως στοιχείο και τούτο ότι κατά τα χρόνια εκείνα η οποιαδήποτε παρόμοια πάθησις θεωρούνταν από τον λαό ως τιμωρία από τον Θεό για τα αμαρτήματα που είχε κάνει ο πάσχων και αντιμετωπιζόταν με αποτροπιασμό και ποικίλες δεισιδαιμονικές αντιλήψεις. Μια κατάσταση η οποία προιόντος του χρόνου και φτανοντας ως τον 18^ο αιώνα εξέλειψε με την ανακάλυψη από τον Χάνσεν του βακίλου της λέπρας και με την διαφωτιστική επίδραση και καθοδήγηση της εκκλησίας ώστε οι λεπροί να αντιμετωπίζοναι ως ασθενείς σαν τους άλλους ασθενείς.

                      Την αρχική λοιπόν αυτή κατάσταση αντιμετώπισε και ο Κύριος μας όταν ήλθε σε επαφή με τους δέκα αυτούς λεπρούς της ευαγγελικής περικοπής. Και αφού τους θεράπευσε τους απέπεμψε στους ιερείς να διαγνώσουν ότι όντως είναι υγιείς και κεκαθαρμένοι εκ της λέπρας. Αυτό το γεγονός ανέφερα πιο πρίν είναι αξιοσημείωτο αλλά για τα δεδομένα της εποχής δεν είναι και παράδοξο. Φυσικά και θα αναρωτιέστε μα ο ιερέας θα διαγνώσει την πάθηση ή την ίαση αυτής. Πρέπει να ξέρετε ότι κατά την εποχή εκείνη ο ιερέας κατείχε κεντρική θέση στην ζωή της κοινότητος και κάθε δραστηριότητα περιεστρέφετο αυτού. Θα λέγαμε λαικά σήμερα εθεράπευε πάσα νόσο και πάσα ασθένεια. Και άν με ρωτήσετε άν αυτό ήταν σωστό θα σας έλεγα ότι κάθε εποχή κρίνεται με τα δικά της μέτρα και όχι με τα δικά μας σήμερα.
                    Τέλος πάντων, όπως και να έχει το θέμα το γεγονός είναι ότι το θαύμα της ιάσεως των δεκα λεπρών συνετελέσθη από τον Κύριο ή αλλιώς εδόθη σε αυτούς το δώρο της αποκαταστάσεως της υγείας τους. Και ενώ όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση προσφοράς να περιμένουμε την απόδοση ευχαριστηρίων του ευεργετουμένου πρός τον ευεργετήσαντα αυτόν εδώ συμβαίνει το εξής συμβάν. Εκ των δέκα ιαθέντων, ήτοι ευεργετουμένων, είς εξ αυτών επέστρεψε και απέδωσε ευχαριστήριον λόγον πρός τον ευεργέτη του. Και αναπόδραστα έρχονται στο μυαλό μου κάποια ερωτήματα.

           Οι άλλοι εννέα δεν κατάλαβαν τι έγινε?
           Και άν κατάλαβαν ήταν λέτε τόσο αγνώμονες?
           Κατάλαβαν τι έγινε αλλά φοβήθηκαν να επιστρέψουν λόγω του υπερφυσικού του πράγματος?Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι απλή.
          Ασφαλώς και κατάλαβαν τι έγινε.
          Ασφαλώς και ένιωσαν μέσα τους την εξερχομένη εκ του Κυρίου δύναμη η οποία τους εθεράπευσε.
          Και βέβαια εφοβήθησαν άπαντες αλλά μόνο εις εξ αυτών κατάφερε και υπερνίκησε τον φόβο του και επέστρεψε οι δε εννέα και τον φόβο τους δεν ενίκησαν και σκλάβοι της αγνωμοσύνης των κατεστάθησαν. Και σεις τι λέτε είχε τόσο μεγάλη ανάγκη ο Κύριος να ακούσει ευχαριστίες,  να δει ανθρώπους γονυπετείς έμπροσθεν του να αναπέμπουν ευχαριστίες σε αυτόν. Τα είχε λέτε όλα αυτά ανάγκη? Ασφαλώς και δεν τα είχε ανάγκη και ασφαλώς και δεν τα επεδίωξε πολλώ δε μάλλον ουδόλως τα απαίτησε. Αλλά τι έκανε – μόνο απόρησε και ρώτησε « οι δε εννέα πού? ».  Και αυτή του η απορία δεν έκρυβε θυμό αλλά παράπονο. Παράπονο που φαντάζει εύλογο θα συμφωνήσετε μαζί μου άν το κρίνουμε με τα ανθρώπινα μέτρα σήμερα. Άν τώρα δούμε ότι ο ευεργετήσας δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος αλλά ο ίδιος ο Θεός τότε τι συναίσθημα θα κυριαρχούσε μέσα μας?

                   Και θα μου πείτε βέβαια ναι πάτερ μου ανθρωπίνως κρινόμενο ήταν ένα απαράδεκτο γεγονός αλλά μήπως να τους καταλογίσουμε ως ελαφρυντικό ότι αυτοί δεν ήξεραν ότι ήταν ο Υιός του Θεού αυτός που τους θεράπευσε? Θα σας πω τούτο το οποίο δεν είναι γνώρισμα μόνο της δικής εποχής αλλά κάθε εποχής –ίσως στην δική μας με την πρόοδο της επιστήμης πιο επιτεταμένο – αλλά σίγουρα κάθε εποχής. Και αυτό δεν είναι άλλο από την καχυποψία, την αμφιβολία, τον σκεπτικισμό ιδιαιτέρως σε θέματα που αφορούν την θρησκευτική μας πίστη ή την περί Θεού ιδέα μας. Πράγματι οι δέκα λεπροί δεν ήξεραν ότι ο Ιησούς ήταν ο Υιός του Θεού –μην ξεχνάτε τον Θωμά που ήταν και μαθητής του και δεν πίστευσε στην Ανάσταση – και αυτοί εδώ θα έπραταν διαφορετικά?

                   Ο κανόνας όμως όπως ξέρετε όσοι ασχολείστε με τις θετικές επιστήμες δεν επιβιώνει χάριν της συχνότητος των περιπτώσεων που αυτός περιλαμβάνει αλλά χάριν των εξαιρέσεων του έστω κι άν αυτή είναι μόνο μια, όπως και στην περίπτωση που συζητούμε εδώ. Τι μας λέει ο Κύριος « ζητείτε και δοθήσεται αιτείται και περισευθήσετε » μας λέει όμως και το « πολλοί οι κλητοί ολίγοι δε οι εκλεκτοί ». Και εμείς που βρισκόμαστε θα μου πείτε. Μα απλά και ζητούντες είμαστε και αιτούντες είμαστε και μαζί με τους πολλούς είμαστε το ερώτημα είναι άν θα καταχωρηθούμε και στους εκλεκτούς. Και ποιοί είναι αυτοί θα μου πείτε? Δηλαδή άν του πούμε του Κυρίου μας ένα ευχαριστώ ή άν του έλεγαν αυτό το ευχαριστώ οι λεπροί μας θα τελείωνε το ζήτημα?
                    Ο Κύριος δεν μίλησε για ευχαριστία όπως ακούσατε στην ευαγγελική περικοπή αλλά για « .....δούναι δόξα τω Θεώ ». Δεν ομίλησε για προσωπική ευχαριστία αλλά για ευχαριστία πρός τον Θεό. Τι μας διδάσκει? Πίσω από κάθε επιτυχία στην ζωή, πίσω από κάθε επίτευγμα προσωπικό , οικογενειακό, κοινωνικό, επιστημονικό και γω δεν ξέρω τι άλλο βάλτε ότι εσεις θέλετε, βρίσκεται η ζώσα και προνοιακή χάρις του Θεού. Αυτή που συντηρεί τα πάντα, αυτή που καθοδηγεί τα πάντα και εν τέλει αυτή που τελεσφορεί τα πάντα. Η σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού για τον λόγο αυτό έγινε για να μας δείξει το κατά χάριν της υιότητας μας ως τέκνα του Θεού και όχι το κατ’ουσίαν όπου είναι μόνο ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Και εμείς μπορούμε να κάνουμε θαυμαστά πράγματα όχι ως απλοί άνθρωποι αλλά ως κατά χάριν υιοί του. Την χάρη αυτή μας την παρέχει ο ίδιος ο Θεός ελάχιστοι όμως από εμάς τολμούμε να την αγγίξουμε ίσως γιατί την φοβόμαστε όπως οι λεπροί, ίσως γιατί μας ευχαριστεί περισσότερο η ανθρώπινη διάσταση μας, ίσως γιατί δεν θέλουμε να πάμε κοντά του. Και ποιοί κατόρθωσαν να την αγγίξουν, να την γευτούν αυτοί που κατεστάθησαν ως άγιοι της πίστεως μας.

                   Αυτό που λέμε καθημερινά όλοι « δόξα σοι ο Θεός » δεν είναι μια απλή φράση του συρμού. Είναι η βαθύτερη ουσία του είναι μας της ίδιας μας της ύπαρξης. Είναι η βαθύτερη μας ανάγκη να πάμε κοντά του να τον αισθανθούμε, να νιώσουμε την παρουσία του, να τον ευχαριστήσουμε για ότι μας έχει προσφέρει ως τώρα αλλά και για ότι θα μας προσφέρει στο μέλλον. Με μια λέξη η ανάγκη να ζούμε όχι ώς άνθρωποι απλοί αλλά ως παιδιά του και να νιώθουμε για τον Πατέρα μας αυτό που νιώθουν και τα δικά μας παιδιά όταν μας κοιτούν στα μάτια και μας λένε από την ψυχή τους ευχαριστώ για όσα τους προσφέρουμε και θα τους προσφέρουμε.
                   Σας κούρασα το ξέρω, προσπαθώ να πω τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο αλλα και ταυτόχρονα όλα αυτά που λέω φαντάζουν τόσο λίγα πράγματα για τόσο σπουδαίες έννοιες όπως είναι η δόξα πρός τον Θεό. Θα φύγετε από εδώ σε λίγο και ίσως τα ξεχάσετε όλα ή κάποια από όσα είπα κρατείστε όμως τούτη την παρακαταθήκη.
                   Λέτε συνεχώς την φράση « δόξα σοι ο Θεός » σε κάθε δύσκολη στιγμή που θα τύχει αλλά και εδώ είναι το πιο δύσκολο και σε κάθε εύκολη στιγμή. Λέτε συνεχώς την φράση Ευλογημένο το όνομα του Κυρίου εις τους αιώνας αμήν.