Κήρυγμα π.Γεωργίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ

          Το κηρυκτικό έργο του Ιησού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και αυτή την φορά τον συναντούμε στην παράλιο περιοχή της Τύρου και της Σιδώνος. Δυο πόλεων της περιοχής της Φοινίκης πλήρεις πολιτιστικής και κυρίως εμπορικής δραστηριότητος. Εξ’ αυτού αντιλαμβανόμαστε ότι το πνευματικό επίπεδο του λαού των πόλεων αυτών ήτο αρκούντως ανεπτυγμένο.

          Εκεί ο Ιησούς συναντά άλλη μια δυστυχισμένη ύπαρξη άλλη μια πάσχουσα κοινωνική κατάσταση. Γυναίκα βγαίνει έξω από τα περίχωρα της πόλεως και έρχεται στο διάβα του ζητώντας την βοήθεια του για να θεραπεύσει την κόρη της την οποία είχε καταλάβει δαιμόνιο. Τον αποκαλεί μάλιστα Υιό Δαυίδ. Θυμηθείτε τι λέγαμε για την προσφώνηση Υιός Δαυίδ όταν μιλούσαμε για το γενεαολογικό δένδρο του Κυρίου και αυτά που λέγαμε εκεί για τον σεβασμό των Ισραηλιτών πρός τον Δαυίδ. Εδώ όμως δεν έχουμε μια Ισραηλίτισα αλλά μια εθνική. Τι συμβαίνει άραγε?

 

-          Τον αποκαλεί Υιό Δαυίδ για να τον συγκινήσει?
-           Γνώριζε η Χαναναία ότι ο Ιησούς ήταν ο Υιός του Θεού?
-          Υπέθετε ότι ήταν κάποιος χαρισματικός άνθρωπος ?
-          Βγήκε μέσα στην απελπισία της και έπεσε στον πρώτο που βρήκε μπροστά της ζητώντας του βοήθεια?
 Σεις τι λέτε ότι συνέβη από όλα αυτά?  Μη βιαστείτε να απαντήσετε θα το δούμε παρακάτω.
          Μετά την επίκληση της Χαναναίας τι βλέπουμε? Έναν άγνωστο σε μας Ιησού με μια συμπεριφορά πρός την πονεμένη μάνα όλωσδιόλου ξένη πρός ότι μας είχε δείξει μέχρι τούδε. « Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον ». Μήπως δεν την άκουσε? Ασφαλώς και την άκουσε απλά δεν της έδωσε καμμία σημασία – σαν να μην υπήρχε δηλαδή. Την προσπέρασε και συνέχισε τον δρόμο του αγνοώντας και τις εκκλήσεις των μαθητών του να την ακούσει και στην συνέχεια να την διώξει γιατί τους ενοχλούσε η σπαρακτική κραυγή της.
          Και αυτός τι κάνει? Σταματά και τους μαλώνει για την υπόδειξη που του έκαναν. « ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απωλολότα οίκου Ισραήλ ». Δεν είμαι εδώ για κανένα άλλο παρεκτός του περιούσιου λαού του Θεού. Και αυτή η γυναίκα δεν ανήκει σε αυτόν τον λαό.
- Πείτε μου λοιπόν βλέπουμε ή δεν βλέπουμε έναν άλλον Ιησού?
- Που τον έχουμε ξανασυναντήσει να μιλά έτσι?
          Την ίδια απορία φαντάζομαι θα είχαν και οι μαθητές του οι οποίοι θα ήταν αποσβολωμένοι εκ της απαντήσεως του.  Αυτή όμως που δεν εκάμφθη ουδέ επτοήθη ήτο η πονεμένη μάνα η οποία αφού τον πλησίασε  γονυπετής πλέον ικέτευσε εκ νέου για την βοήθεια του « Κύριε βοήθει μοι ».
Και τότε εκ της απαντήσεως του κυρίου πρός αυτήν μας έρχεται μια νέα ψυχρολουσία,  ένα νέο σόκ, μια νέα σκληρή δοκιμασία της αντιληπτικής μας ικανότητος. Τι λέει ο Κύριος « ουκ εστί καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις » Δεν είναι καλό να πάρουμε την τροφή των παιδιών και να την ρίξουμε στα σκυλιά.

          Την φαντάζεστε την σκηνή? Μια πονεμένη γυναίκα μια δύστυχη μάνα γονατισμένη μπροστά στον Ιησού να εκλιπαρεί την βοήθεια του και αυτός να την εξισώνει με ένα σκυλί. Και την σκηνή αυτή να την παρακολουθούν οι μαθητές του και ο λαός που τον ακολουθούσε. Και έβλεπαν ότι
-          Αυτός που μίλησε στο πρώτο του κήρυγμα για το ανεξάντλητο έλεος του Θεού
-          Αυτός που μίλησε για την αγάπη και την ανοχή ως τρόπο ζωής
-          Αυτός που θεράπευε κάθε ανθρώπινο πόνο
-          Αυτός που με το βλέμα του και τον λόγο του ζέσταινε τις καρδιές των ανθρώπων
 Αυτός ο ίδιος
-           να παγώνει τώρα την καρδιά τους,
-          -να συσκοτίζει το πνεύμα τους,
-           να μπερδεύει την διάνοια τους.
Αυτός ο ίδιος
-          να απαξιώνει τελείως τον άνθρωπο το τελειότερο δημιούργημα του θεού, τον πρωταρχικό λόγο για τον οποίο κατήλθε στην γη και να τον εξισώνει με ένα τετράποδο κυνάριο.

                   Όλοι λοιπόν τάχασαν.Όλοι?? Όχι όλοι αγαπητοί μου. Η δόλια αυτή γυναίκα με περίσσευμα ψυχής, υπομονής και ταπείνωσης αφού απόδεχτηκε ότι της είπε του απαντά « Ναι Κύριε.και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψυχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών ». Το δέχομαι αυτό του λέει αλλά και τα σκυλιά δεν τρώνε ΕΣΤΩ τα ψίχουλα που πέφτουν από την τράπεζα φαγητού των κυρίων τους. Μα αφού τα σκυλιά τρώνε έστω τα ψίχουλα τί στο καλό εγώ που είμαι άνθρωπος ούτε αυτά δεν αξίζω??? Ούτε ένα ψίχουλο της αγάπης σου?
                 Ούτε απαίτησε, ούτε παραπονέθηκε η γυναίκα αυτή.Το αυτονόητο εξέφρασε.Τί σθένος, τί σοφία, τι καρτερικότητα τι μεγαλόπρεπη ταπείνωση κρύβουν τα λόγια της. Και άν συμφωνούμε ότι αυτά τα λόγια δείχνουν ένα κάποιο μέτρο ταπεινώσεως ταυτόχρονα δεν αποτελούν και μια προαναγγελία, μια προτύπωση του εσχάτου μέτρου της ταπεινώσεως, όπως αυτό εκφράζεται στην σταυρική θυσία αυτού πρός τον οποίο τώρα η γυναίκα απευθύνεται. Αυτή βέβαια δεν το ξέρει.Το ξέρει όμως ο Κύριος. Να λοιπόν το μήνυμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Αφενός μας δείχνει ότι η  ανθρώπινη ταπείνωση όσο μεγάλη κι άν είναι δεν μπορεί ποτέ να φτάσει- ούτε κάν να ατενίσει – το έσχατο μέτρο της ταπείνωσης αυτό της σταυρικής θυσίας του ίδιου του Υιού του Θεού. Και αφετέρου η ανθρώπινη ταπείνωση όση ή όποια κι άν είναι δεν αφήνει ποτέ αδιάφορο τον Θεό. Πάντα στρέφει τα μάτια και το ενδιαφέρον του στον ταπεινούμενο άνθρωπο και πάντα επιβραβεύει αυτή του την στάση. « Ω γύναι. Μεγάλη σου η πίστις. Γεννηθήτω συ ως θέλεις ».

                    Και της μέν Χαναναίας γυναικός η κόρη ιάθη ημών δε ακουόντων όλα αυτά ποιά πρέπει να είναι η στάση μας? Τι πρέπει να κάνουμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας, σε κάθε μας αίτημα πρός τον Κύριο? Μα δεν θέλει ούτε σοφία ούτε μεγάλα λόγια η απάντηση μας. Καθε τι πρέπει που μας αφορά πρέπει να περνάει μέσα από το φίλτρο της ταπείνωσης. Ποιάς ταπείνωσης όμως? Μιάς αναλόγου αυτής της Χαναναίας? Αναντίρρηττα ναι άν κάτι τέτοιο χρειάζεται αλλά τις πιο πολλές φορές δεν μας ζητείτε κάτι τέτοιο από τον Θεό. Άλλωστε με την Ανάσταση του Κυρίου ο Θεός ξαναέστησε τον άνθρωπο στα πόδια του. Μας ζητείτε συνήθως όχι να κάμπτουμε το γόνυ του ποδός μας αλλά το γόνυ της ψυχής της καρδιάς και κυρίως της διάνοιας μας. Τι να τα κάνουμε τα ατέλειωτα σταυροκοπήματα, τις περισπούδαστες μετάνοιες, τις επιτηδευμένες γονυκλισίες όταν
-          η ψυχή μας είναι πάγος
-          η καρδιά μας πέτρα
-          και το μυαλό μας ουδέτερο πρός ότι γίνεται γύρω του
                     Τότε ποιά μετάνοια ποιά ταπείνωση θα δει ο Θεός, ποιό μήνυμα θα φτάσει για μας από την παρούσα εφήμερο γήινη κατάσταση στην αιώνια ουράνια ζωή και πολιτεία. Ακούμε σε κάθε Λειτουργία και από ένα Ευαγγέλιο. Το κατανοούμε, το κάνουμε κτήμα μας τρόπο ζωής μας ή απλά προσπερνάμε τα νοήματα και την διδαχή του γιατί δεν τα έχουμε ανάγκη ή γιατί δεν μας βολεύουν? Το πότε θα τα χρειαστούμε δεν το ξέρει κανένας μας. Το βόλεμα ως έννοια είναι ξένη πρός την Θρησκεία. Άν λοιπόν η βιοτή μας καθορίζεται από αυτά τα δυο στοιχεία τότε η Χαναναία γυναίκα και τα λόγια της δεν πρέπει αποτελούν τον εξιδανικευμένο τύπο ταπείνωσης αλλά το πρότυπο και την στάση ζωής που έχουμε ανάγκη.