ΞΕΚΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

        Τήν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν,

καί τήν Ἁγίαν Ἑβδομάδα τoυ πάθους σoυ,

αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε …». 

                   Για μια ακόμα φορά, με τη χάρη του Θεού, οδεύουμε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα,

στην ιερότερη εορτολογική περίοδο του έτους. Για μια ακόμη φορά θα ακολουθήσουμε τα ίχνη του

Νυμφίου της Εκκλησίας μας Χριστού και θα γίνουμε συνοδοιπόροι του Θείου Πάθους Του.

 Σύμφωνα με τον ιερό υμνογράφο, καλούμαστε όπως «συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν

και νεκρωθώμεν δι΄αυτόν ταις του βίου ηδοναίς΄ ίνα και συζήσωμεν αυτώ». Με αυτή την προϋπόθεση

θα γίνουμε πραγματικοί κοινωνοί της Αναστάσεώς Του. Μόνο έτσι θα νοιώσουμε πραγματικά τη χαρά

 της Θείας Εγέρσεως και μόνο έτσι θα νικήσουμε την καθημερινότητα η οποία θα προσπαθήσει να μην

  μᾶς ἀφήσει νά καταλάβουμε τό τί γίνεται τίς ἡμέρες αὐτές.

Η δομή της Μεγάλης Εβδομάδος είναι ακριβώς η αναπαράσταση της τελευταίας εβδομάδος της επί γης
 παρουσίας του Χριστού μας. Κάθε ημέρα «μνείαν ποιούμεθα», όπως αναφέρει το ιερό συναξάρι,
κάποιου από εκείνα τα σωτήρια γεγονότα.

Τη Μεγάλη Δευτέρα τιμάμε μια μεγάλη προσωπικότητα της Π.Δ. τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, ο οποίος

 είναι ο ίδιος, με τα άδικα παθήματά του, τύπος του Χριστού και επίσης ενθυμούμαστε το γεγονός της

«ξηρανθείσης συκής» από τον Κύριο, ως ζωντανή προτροπή στους πιστούς για παραγωγή πνευματικών
 καρπών.

Τη Μεγάλη Τρίτη ενθυμούμαστε τις διδακτικότατες παραβολές των Δέκα Παρθένων και των Ταλάντων,
 οι οποίες έχουν υψίστη σημασία για τη σωτηρία μας, υπενθυμίζοντάς μας την φοβερή και αδέκαστη
Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

Την Μ. Τετάρτη τιμάμε τη μετάνοια της αμαρτωλής γυναικός, η οποία άλειψε με μύρο από
ευγνωμοσύνη τα πόδια του Κυρίου, λίγο πριν το Πάθος Του και ακόμα τη μέρα αυτή θυμόμαστε την
προδοσία του άθλιου Ιούδα.

Τη Μ. Πέμπτη εορτάζουμε τα σωτήρια γεγονότα που συνέβηκαν κατά τη διάρκεια του Μυστικού
Δείπνου, τον ιερό Νιπτήρα, την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, την Αρχιερατική Προσευχή του
Κυρίου και την σύλληψη του Κυρίου.

Την Μ. Παρασκευή προσκυνούμε τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Το Μ. Σάββατο τιμάμε τη θεόσωμο Ταφή του Κυρίου μας και την εις άδου Κάθοδόν Του.

                «Αι μνήμαι και τα γεγονότα των ημερών της Μ. Εβδομάδος, έχουν ορισθή κατά την ιστορικήν των σειράν, ώστε δι' αυτών να δύνανται οι Χριστιανοί να παρακολουθούν, ως να ήσαν παρόντες, πρώτον την πορείαν του Κυρίου προς το πάθος, έπειτα αυτό το πάθος και την ταφήν και τέλος την ανάστασίν του»
                Οι άγιοι Πατέρες στόλισαν τη Μ. Εβδομάδα με υμνολογικό περιεχόμενο υψίστης ποιητικής και μουσικής αξίας. Οι μεγαλύτεροι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας, εμπνευσμένοι από το Θεό, με πίστη και ευλάβεια, συνέθεσαν για τη Μεγάλη Εβδομάδα ύμνους υψίστης θεολογικής και αισθητικής αξίας. Η υμνολογία της Μ. Εβδομάδος αποτελεί το απόγειο της παγκοσμίου ποιήσεως. Μεγάλοι μουσουργοί έντυσαν αυτούς με έξοχη μελωδία. 
Ποια ανθρώπινη καρδιά δεν μένει ασυγκίνητη στο άκουσμα

του κατανυκτικού τροπαρίου «Ιδού ο Νημφίος έρχεται»,

ή του άφθαστου δοξαστικού «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή»,

η του συγκλονιστικού καθίσματος «Σήμερον Κρεμάται επί ξύλου»,

ή του περίφημου δοξαστικού «Εξέδυσάν με τα ιματιά μου»

ή των μελωδικότατων εγκωμίων του Επιταφίου «Η Ζωή εν τάφω»;

               Ἡ πορεία μας φθάνει στό τέλος της. Στόν ἀληθινό σκοπό της. Φθάνουμε στήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν. Ἡ πορεία τοῦ Τριωδίου ἔχει φθάσει οὐσιαστικά στό τέλος της ἤδη ἀπό τήν προηγούμενη Ἑβδομάδα. "Τήν ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καί τήν ἁγίαν Ἑβδομάδα τοῦ Πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε...". Μέσα ἀπό τά λόγια αὐτά ἡ Ἐκκλησία μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι ἡ Σαρακοστή ἔχει τελειώσει. Τό Τριώδιον βρίσκεται στό τέλος, ἐνῶ τό τελευταῖο μέρος του ἀρχίζει. Φθάνουμε στήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν. Τά γεγονότα ὅμως πού θά ἀκολουθήσουν δέν ἀποτελοῦν μιά ἁπλή ἀνάμνηση, ἀλλά γίνονται ΣΗΜΕΡΟΝ. Θα ακούσουμε την Μ.Εβδομάδα που εγγίζει πλέον.

• Σήμερον τό κατά τοῦ Χριστοῦ πονηρόν συνήχθη τό συνέδριον... (Ἰδιόμελο).
• Σήμερον ὁ Ἰούδας, τό τῆς φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπεῖον (καί ὄχι πρόσωπον....).
• Σήμερον τήν τῶν χρημάτων ἀγχόνην, Ἰούδας ἑαυτῷ περιτίθησι...
• Σήμερον Καϊάφας ἄκων προφητεύει, συμφέρει λέγων, ὑπέρ τοῦ λαοῦ ἕναν ἀπολέσθαι...
• Σήμερον ἔλεγεν ὁ Κτίστης οὐρανοῦ καί γῆς, τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς, ἤγγικεν ἡ ὥρα.
• Σήμερον ὁ Ἰούδας, παραποιεῖται θεοσέβειαν.
• Σήμερον γρηγορεῖ ὁ Ἰούδας, παραδοῦναι τόν Κύριον, (καί ἀλλοῦ ἵνα τόν Δημιουργόν καί
• κτίστην τῶν ἁπάντων, Πιλάτῳ παραδώσει).
• Σήμερον τῷ Σταυρῷ προσήλωσαν Ἰουδαῖοι (Ἀκολουθία τῶν ἁγίων παθῶν).
• ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ Ο ΕΝ ΥΔΑΣΙ ΤΗΝ ΓΗΝ ΚΡΕΜΑΣΑΣ.
• "Σήμερον σέ θεωροῦσα, ἡ ἄμεμπτος Παρθένος ἐν Σταυρῷ καί Λόγε, ἀναρτώμενον,
• ὀδυρομένη μητρώα σπλάγχνα, ἐτέτρωτο τήν καρδίαν, πικρῶς...." (Ἀκολουθία τῶν Ἁγίων
• Παθῶν).
• Σήμερον "ὁ ἀπρόσιτος τῆς οὐσίας, ἔργον δούλου ἀνέλαβε" (Ἰδιόμελο 4ο, Μ. Πέμπτη
• Ἑσπέρας).

Ποιό μπορεῖ νά εἶναι τό νόημα τοῦ σήμερον;
                  Γίνονται ὅλα αὐτά τά γεγονότα που θα ακούσουμε την εβδομάδα που μας έρχεται στον παρόντα χρόνο ἤ ἀποτελοῦν ἁπλές ἐπαναλήψεις; Ἴσως νά μήν ἔχει καί μεγάλη σημασία γιά μᾶς αὐτός ὁ λειτουργικός χρόνος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ τά πάντα ἀνήκουν στό παρελθόν. Εἶναι ἄραγε παρελθόν?
                    Ἀσφαλῶς καί ὅλα αὐτά δέν γίνονται σήμερον, ἀλλά "σήμερον" μποροῦμε νά θυμόμαστε αὐτές τίς πράξεις μας καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι βασικά τό δῶρο καί ἡ δύναμη αὐτῆς τῆς ἀνάμνησης, πού μεταβάλλει τίς πράξεις ἀπό παρελθόν σέ αἰώνια πραγματικά γεγονότα (Σμέμαν). Ὁ χρόνος παύει νά ὑπάρχει μέ τή μορφή τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος καί τόν βιώνουμε σάν ἕνα διαρκές παρόν. Ζοῦμε σάν νά συμβαίνουν σήμερα. Μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία ἕνα ἱστορικό γεγονός μπορεῖ καί γίνεται ἕνα γεγονός ξεχωριστό, γιά μένα καί γιά σένα, γιά τόν καθένα ξεχωριστά. Γίνεται μιά δύναμη στή ζωή μου, μιά ἀνάμνηση, μιά χαρά. "Τά Πάθη τά σεπτά ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ", μᾶς διαβεβαιώνει καί πάλι ὁ ὑμνωδός.
                   Όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα της Μ.Εβδομάδος δεν είναι τα γεγονότα εκείνα που έγιναν μια φορά και έναν καιρό και απλά τα επαναλαμβάνουμε εμείς κάθε χρόνο. Άν κάποιος το βλέπει έτσι το ζήτημα αυτό έχει χάσει την ουσία και το μήνυμα των ημερών. Τα γεγονότα αυτά είναι

• το ίδιο το νόημα της ζωής μας
• είναι η ίδια μας η ύπαρξη
• είναι ή πρέπει να είναι το μέτρο της κάθε πράξης μας στη γη
• είναι ή πρέπει να είναι ο τρόπος σκέψης μας

                 Άν συμφωνούμε με όλα αυτά τότε αυτές οι 7 ημέρες δεν μπορούν να αποτελούν ένα ξεχωριστό κομμάτι των 365 ημερών του χρόνου στο οποίο καλούμαστε να ανταποκριθούμε σαν αληθινοί χριστιανοί αλλά είναι εκείνο το ξεχωριστό κομμάτι του χρόνου το οποίο πρέπει να μας συνοδεύει σε κάθε μας στιγμή στην ζωή μας, στις σκέψεις στις επιθυμίες αλλά κυρίως στις πράξεις μας. Η μεγαλύτερη κατάκτηση στις μέρες μας δεν είναι να είναι κανείς καλός χριστιανός, καλός άνθρωπος. Η μεγαλύτερη κατάκτηση είναι να μην ξεχάσει κανένας μας ότι είναι χριστιανός και καλός άνθρωπος. Εδώ δίνεται η μεγαλύτερη μάχη με το κακό. Ο σατανάς δεν μπορεί να αλλοιώσει την εικόνα του κατά Θεόν πλασθέντος ανθρώπου αλλά μπορεί να την υπνώσει και να την κάνει να ξεχάσει την προέλέυση και τον προορισμό της.
                Αυτή την προέλευση αυτόν τον προορισμό άς μην τον περικλείσουμε μόνο στις 7 αυτές μέρες του χρόνου. Να τις ζήσουμε όπως πρέπει να συγκινηθούμε να θρησκευθούμε όπως πρέπει, να αγαπηθούμε μεταξύ μας αλλά την Κυριακή το πρωί να μην τις βάλουμε πάλι στην ντουλάπα και να αρχίσουμε τις ευχές και του χρόνου και τα σχετικά που λέμε. Να μην ευχηθούμε του χρόνου να τις ξαναζήσουμε να ευχηθούμε και αύριο να τις ξαναζήσουμε να ευχηθούμε τέλος ακόμα καλύτερα κάθε μας στιγμή να τις ξαναζούμε. Η πίστη στον Χριστό στον Σταυρό και την Ανάσταση του δεν είναι κατάκτηση άπαξ γενόμενη και μη επαναλαμβανόμενη είναι αδιάλειπτος πράξη μη εν χρόνω ουδέ εν τόπω περικλειόμενη Θεώ ευαρεστούσα και άνθρωπο αξαγιάζουσα.

ΚΑΛΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ