Κήρυγμα π.Γεωργίου

ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

 

                     Ακούσαμε και σήμερα ένα ακόμα σκληρό ευαγγελικό ανάγνωσμα για τον πλούτο και την υπερσυσώρευση αγαθών. Να επαυξήσουμε και μεις σε όλα όσα ακούσαμε δεν νομίζω ότι θα είχε κάποιο νόημα. Μας είναι αποκρουστική η εικόνα του ευτραφούς όχι στο σώμα κατ’ανάγκη αλλά σίγουρα στο πνεύμα και την διάνοια πλουσίου της διηγήσεως. Γιατί θα συμφωνήσετε φαντάζομαι μαζί μου ότι η πάχυνση του σώματος δεν συνιστά κατ’ανάγκη πάχυνση της ευαισθησίας και απώλεια κοινωνικού ενδιαφέροντος αλλά η πάχυνση του νου σίγουρα οδηγεί σε απώλεια και ενδιαφέροντος και αλληλεγγύης πρός τον πλησίον.
                    Υπό το σκεπτικό αυτό να αναρωτηθούμε τι ψάχνουμε σήμερα να πάρουμε από την συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή? Ψάχνουμε με αυτή
- Να ποινικοποιήσουμε τον πλούτο?
- Να αποστρέψουμε με βδελυγμία το πρόσωπο μας από τον συνάνθρωπο μας που έχει μια οικονομική ευμάρεια
- Να απαξιώσουμε κάθε ανθρώπινη προσπάθεια για επίτευξη καλύτερων οικονομικών όρων στη ζωή
- Να αναδείξουμε το χρήμα ως οικονομικό μέγεθος εκλαμβανόμενο ως τον παράγοντα εκείνο που ευθύνεται για κάθε κακό που συμβαίνει στην κοινωνία
Τι από όλα αυτά ψάχνουμε? Τι θα θέλαμε να ακούσουμε από τον κήρυκα της εκκλησίας  και φεύγοντας από εδώ σήμερα να το νομιμοποιήσουμε μέσα  μας?

                     Οι περισότεροι ιεροκήρυκες προσπαθούν να απέλθουν του ποτηρίου εκείνου που το περιεχόμενο του αφορά το χρήμα και την σχέση που αυτό έχει με την πίστη, την θρησκεία και την εκκλησία στην δρώσα της μορφή. Έχετε ξαναακούσει από τα χείλη μου την άποψη ότι στην εκκλησία δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε για κάθε τι όσο δύσκολο ή πονηρό κι άν είναι. Την ακλόνητη πίστη μου στην άποψη αυτή την παίρνω από το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που δεν δίστασε να συναναστραφεί και να συμφάγει με τους εκπροσώπους του χρήματος της εποχής του -τελώνες  νομίζω τους έλεγαν όχι ασφαλώς για να γίνει ένα με αυτούς αλλά για να δείξει με την παρουσία του εκεί ότι κακό βδελυρό και μισητό πράγμα στο κόσμο δεν υπάρχει καθεαυτό από μόνο του δηλαδή αλλά το κάθετι παίρνει τέτοια χαρακτηριστικά από τον τρόπο με τον οποίο το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι. Ο λαός μας πάντα τα λέει πιο απλά « Τον πλούσιο πολλοί εμίσησαν τον πλούτο ουδείς ».
                    Άρα το ζητούμενο μας δεν πρέπει να είναι η απόδοση απλά της όποιας κατηγορίας μπορούμε να αποδώσουμε στο χρήμα αλλά η αναζήτηση τρόπων χρήσης του τέτοιων που θα επιτρέψουν να πάρουμε από αυτό την μεγαλύτερη δυνατή ωφέλεια και την λιγότερο δυνατή κακιά ή άστοχη χρήση του. Να σας το πω με πιο απλά λόγια. Την κοπριά που κάνουν τα ζώα την γνωρίζετε φαντάζομαι. Αυτή κοπριά έχει μια δυσάρεστη οσμή και αποτελεί και αποκρουστικό θέαμα για τα μάτια μας. Κι όμως ταυτόχρονα αυτή η κοπριά είναι ένα θαυμάσιο και οικολογικό λίπασμα πολύ καλύτερο από κάθε άλλο χημικό παρασκεύασμα. Άν λοιπόν συγκεντρώσουμε όλη αυτή την κοπριά σε ένα σωρό στον κήπο μας και θα μας πνίξει η μπόχα της και θα θέσουμε σε δοκιμασία την οπτική μας αίσθηση. Άν τώρα την πάρουμε και την σκορπίσουμε στον κήπο μας και σε όσα έχουμε εκεί φυτέψει το πιθανότερο θα είναι να δούμε τα φυτάδια μας να προφυλάσσονται από κάποια ενοχλητικά ζωύφια, αυξάνονται και να κάνουν καρπούς από τους οποίους ενδεχομένως και να τραφούμε βιολογικά.

                  Έναν ανάλογο παραλληλίσμό θα μπορούσαμε να κάνουμε και με το χρήμα. Αλλά εδώ ασφαλώς  έχουμε άλλες δυσκολίες. Δυσκολίες που δεν τις θέτει το χρήμα καθεαυτό αλλά εμείς οι άνθρωποι σύμφωνα με την θέση και από την σκοπιά την οποία το αντιμετωπίζουμε. Να γίνω πιο απλός

Άν ένας άνθρωπος κυνηγάει το χρήμα τι λέμε ότι είναι  ΑΠΛΗΣΤΟΣ
Άν ένας άνθρωπος φυλάει τα λεφτά του τι λέμε ότι είναι ΤΣΙΓΓΟΥΝΗΣ
Άν ένας άνθρωπος ξοδεύει τα λεφτά του τι λέμε ότι είναι ΣΠΑΤΑΛΟΣ
Άν ένας άνθρωπος δεν έχει λεφτά τι λέμε ότι είναι ΑΝΙΚΑΝΟΣ
Άν ένας άνθρωπος δεν θέλει να έχει λεφτα τι λέμε ότι είναι ΑΒΟΥΛΟΣ
Αν ένας άνθρωπος βρει λεφτα από μια κληρονομιά τι λέμε ότι είναι ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΣ
Άν ένας άνθρωπος μάζεψε λεφτά σε όλη την ζωή του τι λέμε ότι είναι ΚΛΕΦΤΗΣ
                  Πόσοι διαφορετικοί χαρακτηρισμοί δόθηκαν σε δυο έννοιες που παρέμειναν στην διαδρομή της σκέψης μας ίδιες. Γιατί ο άνθρωπος και το χρήμα ήταν παρόντες σε κάθε περίπτωση και το μόνο που άλλαζε τι ήταν? Ο χαρακτηρισμός. Και ο χαρακτηρισμός μπαίνει από τους άλλους κάθε φορά αναλόγως της αντιλήψεως ή ακόμα και της ανάγκης του καθενός. Και μπορεί να είναι όλοι σωστοί κατά μια άποψη αλλά μπορεί και να είναι και απολύτως λανθασμένοι κατά μια άλλη άποψη. Για παράδειγμα αυτός που κυνηγάει το χρήμα μπορεί για τον ένα να είναι άπληστος αλλά για τον άλλο να είναι εργατικός και φιλόπονος. Με βάση λοιπόν την ανθρώπινη αυτή συλλογιστική άκρη δεν βγαίνει.
                     Πάμε να μπούμε τώρα σε μια άλλη συλλογιστική λιγότερο δημοφιλή αλλά πιο πραγματική και υπεύθυνη. Πάμε να μπούμε στην εκκλησιαστική λογική. Για την εκκλησία το χρήμα δεν αποτελεί κάτι το κακό αλλά κάτι το πονηρό. Και επειδή και ο σατανάς έχει στοιχεία πονηριάς στον τρόπο δράσης του –θυμηθείτε την περίπτωση της Εύας πως την κοροίδεψε- πολλοί συνάγουν το συμπέρασμα ότι χρήμα και σατανάς για την εκκλησία είναι ένα και το αυτό. Η άποψη αυτή είναι αρκούντως εσφαλμένη γιατί άν δεν είναι τότε γιατί δεν είναι ένα και το αυτό η περίπτωση της μάχαιρας την οποία χρησιμοποιούμε και σήμερα. Πόσα εγκλήματα δεν έγιναν με μάχαιρα –σας θυμίζω ίσως και αυτό του Κάιν- και ταυτόχρονα  πόσες ωφέλιμες χρήσεις δεν έχει το μαχαίρι. Γιατί λοιπόν και το μαχαίρι δεν είναι διαβολικό αλλά μόνο το χρήμα? Γιαυτό στην εκκλησία μιλάμε για την έννοια του πονηρού  όσον αφορά το χρήμα. Είναι έτσι αλλά μπορεί να λειτουργήσει και αλλιώς.
                 

                 Το μέγιστο ζήτημα για την εκκλησία δεν είναι άν οι άνθρωποι κατέχουν πλούτη αλλά άν οι άνθρωποι κατέχονται από τα πλούτη. Το να αξιώσει ο Θεός έναν άνθρωπο να αποκτήσει λεφτά-μιλάμε πάντα για τίμια λεφτά- είναι ένα δώρο του Θεού όχι σε αυτόν που τα απέκτησε αλλά ένα δώρο στην κοινωνία. Ο Θεός αναδεικνύει μέσα στην κοινωνία κάποιους ανθρώπους δίνοντας τους κάποια εφόδια προικιζοντάς τους με κάποιες ικανότητες  στην επιτέλεση κάποιου έργου όχι για να υπάρχουν καθεαυτούς αλλά για να προσφέρουν αυτό το μέγιστο δώρο που έλαβαν και στους άλλους συνανθρώπους τους. Μπορεί κανείς να φανταστεί έναν σπουδαίο γιατρό στον οποίο ο Θεός έδωσε την δύναμη να σπουδάσει και να μορφωθεί για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους συνανθρώπους του να ζει αποκομμένος από την κοινωνία και να ευφραίνεται καθ’ημέραν λαμπρώς για τις κατακτήσεις του χωρίς να προσφέρει τις γνώσεις του και τις ιαματικές του ικανότητες στους συνανθρώπους του. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο πλούσιος έχει λάβει από τον Θεό ένα άλλο δώρο αυτό της απόκτησης αγαθών. Αυτά δεν θα πρέπει να τα κοινωνεί με τους συνανθρώπους του? Η έννοια του αυτονοήτου στον γιατρό δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι και αυτονόητη για τον πλούσιο?
                  Η εκκλησία του Χριστού δεν προσιδιάζει χαρακτηριστικά κακότητος και αποστροφής στον κάθε πλούσιο αλλά στην  αντίληψη που ενδεχομένως αυτός μπορεί να έχει περί της χρήσεως των οικονομικών του δυνατοτήτων. Και ασφαλώς για την εκκλησία δεν ίσχυσε ποτε δεν ισχύει και τώρα και δεν θα ισχύσει και ποτε στο μέλλον η φράση « τόσο ». Για την εκκλησία ίσχυε ισχύει και θα ισχύει η προτροπή πρός τον κάθε πλούσιο       « όσο θέλεις και άν θέλεις ».Βοήθα είναι το ρήμα που εννοείται. Γιατί κατά παράδειγμα Χριστού η εκκλησία δεν διατάζει προτρέπει και σέβετα την ελευθερία επιλογών του ανθρώπου. Αυτό το διακύβευμα είναι ο κανόνας πορείας της ανα τους αιώνες και αυτό το διακύβευμα είναι που έχασε ο πλούσιος του ευαγγελίου μας σήμερα και αυτό το διακυβευμα είναι αυτό που δεν θα πρέπει να χάσει ο κάθε πλούσιος που υπάρχει στις μέρες μας.