Κήρυγμα π.Γεωργίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ

 

 

Μια ακόμη ευαγγελική περικοπήακούσαμε σήμερα για δυο πολύ γνωστά και πολύ συχνά

 εμφανιζόμενα στα ευαγγέλια θέματα. Το ένα αφορά την επιστροφή ενός αμαρτωλού

ανθρώπου στον Χριστό και το άλλο την άμεση ή έμμεση σχέση, πάρτε το όπως θέλετε, της

οικονομικής διάστασης της ανθρώπινης ζωής με την πίστη.

                       Έχουν ειπωθεί και για τα δυο αυτά θέματα αμέτρητα κηρύγματα και έχουν γραφεί και αμέτρητες σελίδες τόσο οικονομικής όσο και πνευματικής προσέγγισης τους. Θα πρότεινα λοιπόν σήμερα να μην επαναλάβουμε χιλιοειπωμένα λόγια ή συμπεράσματα αλλά να πάμε μαζί να δούμε και να προσεγγίσουμε την έννοια της επιστροφής της επανόδου του ανθρώπου από μια κατάσταση σε μια άλλη όλοσδιόλου νεα και τελείως διαφορετική από αυτή που βίωνε μέχρι τώρα. Και λέω να κάνουμε αυτό για να βάλουμε τα όσα ακούσαμε σήμερα στο ευαγγέλιο στην σύγχρονη διαρκώς εξελισσόμενη και εν πολλοίς διαρκώς μεταβαλόμενη εις βάρος του ανθρώπου σύγχρονη πραγματικότητα.

                        Ποιός είναι ο Ζακχαίος? Ένας άνθρωπος που πέρασε από την γη. Είχε κάτι το ιδιαίτερο αυτός ο άνθρωπος? Μια σπουδαία για τα μέτρα της εποχής δημόσια θέση, ήτο αρχιτελώνης. Και λοιπόν? Πέρασαν αμέτρητοι Ζακχαίοι στο διάβα των αιώνων. Άρα γιατί μιλάμε σήμερα για το πρόσωπο αυτό και γιατί η εκκλησία επέλεξε να ακούσουμε από το ευαγγέλιο μια στιγμή μια εικόνα της ζωής αυτού του ανθρώπου? Στις περισσότερες των περιπτώσεων για να μην πω σχεδόν σε όλες η σημαντικότητα γεγονότων ή διηγήσεων δεν κρίνεται από την παρουσία των προσώπων που πρωταγωνιστούν σε αυτά αλλά από τις ενέργειες και την δράση αυτών.
                       Ο Ζακχαίος ζούσε σε μια κοινωνική πραγματικότητα στην οποία μάλλον δεν ήταν ευχαριστημένος από την ζωή του ή άν προτιμάτε κουράστηκε να είναι τόσο ευχαριστημένος από την ζωή του. Έψαχνε λοιπόν κάτι άλλο που δεν θα είναι τόσο πρόσκαιρο και αδιέξοδο, όπως ήταν ο πλούτος ή η κοινωνική του θέση. Κάτι που θα υπερέβαινε τα μέτρα της εποχής και της κοινωνίας στην οποία ζούσε και θα τον οδηγούσε, θα τον ανέβαζε σε μια άλλη αναζήτηση σε μια άλλη κατάκτηση πέρα από τον κόσμο των αισθήσεων. Ρομαντικός αναζητής θα μου πείτε? Ίσως να ήταν και τέτοιος αλλά δεν ήταν μόνο τέτοιος. Γιατί ο ρομαντισμός έχει τον χαρακτήρα της αναζήτησης για την αναζήτηση και όχι για το αποτέλεσμα. Ο Ζακχαίος όμως ήθελε το αποτέλεσμα και αυτό δεν ήταν άλλο από την αλλαγή του τρόπου ζωής του.

                       Αυτή την αλλαγή του την υποσχέθηκε ο περιδιαβαίνων τις πόλεις και τις κώμες Ιησούς? Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο από το ευαγγελικό κείμενο. « Εζήτει ιδείν τις εστίν ο Ιησούς......» μας λέει το ευαγγέλιο που σημαίνει ότι ούτε καν τον γνώριζε και σαν πρόσωπο και σαν διδασκαλία. Παρ’όλα αυτά επέμεινε και έφτασε μέχρι του σημείου της γελειοποιήσεως ανεβαίνοντας σε μια σηκαμινιά για να δει τον Ιησού επειδή ήταν κόντός στο ανάστημα. Ποιός? Αυτός ο αρχιτελώνης! Το σημαντικώτερο πρόσωπο της τοπικής κοινωνίας! Κι όμως δείτε τα ξεχνάει όλα και
          - ψάχνει να βρει αυτόν που δεν ξέρει
         - Θέλει να γνωρίσει έναν άγνωστο
         - Θέλει να ακούσει από αυτόν αυτά που αγνοεί ότι θα ακούσει
                     Τι από όλα αυτά είναι λογικό? Ασφαλώς τίποτα! Κι όμως ο Ιησούς τα βλέπει και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Ζακχαίου. Γιατί εδώ δεν έχουμε κάλεσμα του Ιησού πρός τον Ζακχαίο αλλά κάλεσμα του Ζακχαίου προς τον Ιησού και μάλιστα χωρίς να ειπωθεί τίποτα περί προσκλήσεως πρός τον Κύριο. Και ο Κύριος « Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι.....» του λέει. Έτσι δεν έγιναν τα πράγματα? Και μην μου πει κανείς ότι αυτοπροσκλήθηκε ο Κύριος μας γιατί και ανυπερβλητη ευγένεια ψυχής και σώματος τον διέκρινε και διακριτικότητα και στον λόγο και στις πράξεις.

                   Και τα πράγματα έγιναν έτσι γιατί ο Ζακχαίος βγήκε έξω από τον συνηθισμένο του εαυτό του αρχιτελώνη και ο Κύριος μπήκε στον μη συνηθισμένο αυτό Ζακχαίο στον άνθρωπο Ζακχαίο. Και η συνάντηση αυτή έγινε όπως φαίνεται από το κείμενο μόνο μεταξύ τους. Οι άλλοι ούτε που την παρακολούθησαν κι άς την είδαν, ούτε και την εννόησαν και άς νομίζουν ότι την κατάλαβαν. Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται το ότι « εγόγγυζαν ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι.....». Με απλά λόγια είδαν το επιφαινόμενον και έχασαν την ουσία.
                      Και ποια ήταν αυτή ουσία θα μου πείτε τώρα. Μα είναι απλό. Η δύναμη που έχει ο άνθρωπος, ως το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, να βγαίνει έξω από τον αισθητό του εαυτό και να προσεγγίζει ή να τείνει να προσεγγίσει την αρχέγονη εκείνη εικόνα του κατ’εικόνα Θεού πλασθέντος δημιουργήματος. Μιλάμε για την ενεργοποίηση από μέρους του ανθρώπου της διαθέσεως του να γνωρίσει τον δημιουργό του και να φτάσει σε αυτό το περίφημο που λέμε στην εκκλησία « καθ’ομοίωσιν». Αυτό προσπάθησε να κάνει και συγκίνησε τον Κύριο ώστε αυτός να αποδεχτεί την ανείπωτη πρόσκληση του Ζακχαίου και να πάει στο σπίτι του. Αυτό είναι και το τόσο σημαντικό εξαιτίας του οποίου ακούμε κάθε χρόνο το ευαγγέλιο του Ζακχαίου και θυμόμαστε την περίπτωση του.

                   Και αυτή βέβαια θα μου πείτε ήταν μια περίπτωση που ίσως δύσκολα στις μέρες μας επαναλαμβάνεται. Εγώ θα ρωτήσω γιατί? Τι είναι αυτό που σήμερα φοβόμαστε μην χάσουμε και που μπορεί αυτό να μας στερήσει την δυνατότητα να γίνουμε και μεις Ζακχαίοι?
                       - Μήπως είναι η οικογένεια μας?
                     - Μήπως η κοινωνική ή επαγγελματική μας θέση?
                      - Μήπως η επίπλαστη ευμάρεια στην οποία ζούμε?
                     Πολλά τέτοια μήπως θα μπορούσαμε να θέσουμε ιδιαίτερα σήμερα όπου καθημερινά δεχόμαστε μια άνευ προηγουμένου πλύση εγκεφάλου γύρω από την οικονομική πορεία τόσο του κράτους όσο και καθενός από εμάς ξεχωριστά. Δεν ξέρω σε όλες αυτές τις συζητήσεις πιο είναι το ευκταίο και ποιό πρέπει να είναι το απευκταίο. Και λέω τούτο γιατί αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες του κόσμου έχουν ένα και μόνο σχέδιο δρομολογήσει, έχουν ένα και μόνο στόχο καθορίσει. Το σχέδιο είναι η αλλοτρίωση του ανθρώπου από τον Θεό και ο στόχος είναι η οικονομική του χειραγώγηση. Άν κατορθώ- σουν να μετατρέψουν την εικόνα του ανθρώπου σε αριθμό, όσα ψηφία κι άν έχει αυτός ο αριθμός – δεν τους απασχολεί – τότε θα έχουν πετύχει τον στόχο τους. Ακόμα δεν το έχουν πετύχει γιατί ο άνθρωπος αντιστέκεται – όχι ασφαλώς στις πορείες και τις διαδηλώσεις αυτές γίνονται για να γίνονται –ο ρομαντισμός που έλεγα πιο πρίν- αντιστέκεται ο άνθρωπος μέσα στην ψυχή του.Και δείτε τούτο από την μια δεν αφήνει να του την πάρουν, δεν θέλει να την δώσει. Θέλει να μείνει άνθρωπος. Από την άλλη δεν τολμά όμως να γίνει και Ζακχαίος.

                      Ανθρώπινη αντίφαση? Μάλλον όχι μάλλον σύγχυση του ορθώς σκέπτεσθαι και κυρίως του ορθώς πράττειν. Παρ’όλα αυτά η ελπίδα υπάρχει και η ελπίδα αυτή που έχει ήδη ξεκινήσει να παίρνει σάρκα και οστά είναι η αλλαγή του τρόπου σκέψης. Αρχίζει σιγά-σιγά ο άνθρωπος να φεύγει από την αδιέξοδη ατομικότητα και να μπαίνει σε έναν ποιό συλλογικό τρόπο σκέψης και δράσης. Τα πολλά εγώ αρχίζουν και πηγαίνουν πρός το ένα εμείς. Άν μας είναι δύσκολο να πάμε ατομικά όπως ο Ζακχαίος πρός τον Κύριο μπορούμε να πάμε όλοι μαζί συλλογικά πρός τον συνάνθρωπο. Κι άν κατορθώσουμε να πάμε πρός τα εκεί τον άλλο τον δίπλα μας που ενδεχομένως και να πάσχει ίσως τότε κάπου εκεί στον δρόμο πρός τον συνάνθρωπο μας συναντήσουμε κάπου και τον ίδιο τον Κύριο μας. Και τότε εκεί κοιτώντας τον μπορέσουμε να του πούμε. Κύριε μπορεί να μην καταφέραμε για τους δικούς του ο καθένας λόγους να γίνουμε Ζακχαίοι στη ζωή μας αλλά τουλάχιστον προσπαθήσαμε να μείνουμε συνάνθρωποι και να μην γίνουμε όπως στόχευαν κάποιοι παντελώς απάνθρωποι.