ΚΗΡΥΓΜΑ π.ΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ - Β΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Πολλά χρόνια πρίν έλθει στην γη ο Κύριος μας για να μιλήσει και να διδάξει και πιο συγκεκριμένα εδώ που κατοικούμε εμείς σήμερα στον τόπο μας στην Ελλάδα οι πρόγονοι μας έθεσαν ως πρώτο κανόνα συνύπαρξης των ανθρώπων την ελευθερία του καθενός στην σκέψη στον λόγο και στην πράξη εφόσον αυτά δεν ενοχλούν τον άλλο άνθρωπο.

            Κρατείστε αυτό και ελάτε στα όσα ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο. Για εργαζόμενους στην αλιεία ακούσαμε και για την πρόσκληση κάποιου  να τον ακολουθήσουν με την προτροπή ότι από αλιείς ιχθύων θα τους κάνει αλιείς ανθρώπων. Και θα με ρωτήσετε τώρα είμαι σίγουρος. Μα πάτερ μου έτσι απρόσωπα πρέπει να το δούμε το σημερινό ευαγγέλιο σαν να μην ξέρουμε ούτε ποιός είναι ο καλών ούτε ποιοί είναι οι καλούμενοι?
            Δείτε τι έχω στο μυαλό μου. Άν σήμερα μας καλούσε καποιος κατά τον ίδιο τρόπο θα τον ακολουθούσαμε? Ασφαλώς όχι. Μάλλον θα τον αποφεύγαμε στην καλύτερη των περιπτώσεων ή θα τον καταχεριάζαμε στην χειρότερη. Και θα το καναμε αυτό
-        και γιατί δεν θα τον γνωρίζαμε
-        και γιατί δεν θα του είχαμε εμπιστοσύνη αλλά κυρίως
-        γιατί δεν θα είχαμε καμμιά διάθεση να διαθέσουμε το εγώ μας στην υπηρεσία ενός τέτοιου ανθρώπου. Νομίζω ότι επ’αυτών δεν θα διαφωνούσε κανείς μαζί μου.
           Και άν συμφωνείτε όντως να σας ρωτήσω και γω με την σειρά μου. Εκεί στην παραλία της Γαλιλαίας τι λέτε έγινε κάτι διαφορετικό?
-        Ο Σίμωνας ο Πέτρος και ο Ανδρέας ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης γνώριζαν αυτόν που τους καλούσε, τον Ιησού από την Ναζαρέτ?
-        Του είχαν εμπιστοσύνη?
-        Και εν πάση περιπτώσει για ποιόν εμφανή λόγο έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία του Ιησού ?
             Ποιές είναι οι τόσο ανυπέρβλητες διαφορές της περιπτώσεως του σήμερα με την περίπτωση του τότε? Το θεμελιώδες κριτήριο για να απαντήσουμε σε μια τέτοια ερώτηση είναι η παρουσία και η δράση του Παναγίου Πνεύματος. Αυτό είναι που διοίνηξε τους οφθαλμους προσέξτε της καρδίας και όχι της διανοίας ώστε οι απλοί αλιείς να αφήσουν τα δίχτυα τους και να ακολουθήσουν τον Ιησού και από αλιείς ιχθύων να κατασταθούν σε αλιείς ανθρώπων.
            Και θα μου πείτε τώρα δεν έφθανε και μόνο η παρουσία του ίδιου του Υιού και Λόγου του Θεού ώστε αυτή και μόνο να τους κάνει να τον ακολουθήσουν? Η απάντηση είναι εύκολη. Ασφαλώς και έφθανε αλλά σκεφθείτε σε ποιά χρονική στιγμή είμαστε? Στην αρχή της πορείας φανερώσεως του Κυρίου μας στον κόσμο του ποιός πραγματικά είναι. Τώρα ο Κύριος μας για τους ανθρώπους δεν είναι ο είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού-αυτό θα φανερωθεί σιγά σιγά- αλλά είναι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Άρα να γιατί η παρουσία του Αγίου Πνεύματος ήταν απαραίτητη στον φωτισμό τους.

            Και συνετέλεσε αυτός ο φωτισμός ώστε να τον ακολουθήσουν αυθόρμητα χωρίς σκέψη, χωρίς υπολογισμό, χωρίς ιδιοτέλεια και πάνω από όλα χωρίς μια ξεκάθαρη προοπτική. Τι θα μπορούσε να πεί στο μυαλό τους η φράση « ......ποιησω υμάς αλιείς ανθρώπων». Ποιός εχέφρων άνθρωπος θα έκανε ένα τέτοιο βήμα για μια τέτοια προοπτική? Και όμως αυτοί το τόλμησαν την έκαναν την υπέρβαση απαξιώνοντας το εγώ τους και θέτοντας το στην υπηρεσία ενός κατά πως φαινόταν διδασκάλου αλιέων ανθρώπων.
            Αλλά και πάλι μου είναι μη κατανοητή η εξίσωση του ανθρώπου με το ψάρι. Έχουν κάτι κοινό που μου διαφεύγει? Δεν νομίζω! Άρα νεο ερώτημα μου έρχεται στο μυαλό γιατί διάλεξε αλιείς, ψαράδες δηλαδή και όχι μαραγκούς, χτίστες, και γω δεν ξέρω τι άλλο βάλτε ότι επάγγελμα θέλετε με το μυαλό σας?
            Αυτή η αποστολή, αυτή η προοπτική του να γίνει κάποιος αλιεύς ανθρώπων αφορά κατά κύριο λόγο εκείνους τους ανθρώπους τους οποίους με μια λέξη θα χαρακτηρίζαμε πνευματικούς ανθρώπους. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε κάθε ευγενή ενασχόληση του ανθρώπου. Υπάρχουν στον πολιτισμό, στην παιδεία και ασφαλώς υπάρχουν κατά κύριο λόγο στην θρησκεία.
-        Και στον μεν πολιτισμό και την παιδεία η αλίευση των ανθρώπων αφορά στην προαγωγή του ανθρώπου και της κοινωνίας
-        στην δε θρησκεία η αλίευση ανθρώπων αφορά ασφαλώς στην προαγωγή του ανθρώπου και της κοινωνίας αλλά αφορά και σε κάτι άλλο που στις μέρες μας ιδιαίτερα ακούγεται κάπως παράδοξο. Αφορά στην δόξα του Θεού.
            Πού να βγείς σήμερα και σε ποιόν να μιλήσεις για την δόξα του Θεού σε μια καθυμαγμένη από τα πρόσκαιρα οικονομικά και άλλα προβλήματα κοινωνία. Σε ποιόν να απευθύνεις το « όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν αράτω τον σταυρό αυτού και ακολουθείτω μοι »? Ποιος θα ακολουθούσε σήμερα τον Κύριο αρνούμενος τον εαυτό του και την ενδεχόμενη ευδαιμονική του κατάσταση? Σίγουρα κάποιοι, πάντως το ίδιο σίγουρα όχι όλοι. Και γιατί δεν το κάνουμε αυτό? Γιατί έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό? Μα είναι απλό
-        γιατί ο καθένας μας έχει ταυτισθεί με τον εαυτό του αντί να ταυτισθεί με τον συνάνθρωπο του
-         γιατί ο καθένας μας ζει στην κοινωνία του μικρόκοσμου του αντί να ζει στην κοινωνία του Θεού.
          Τι προάγει λοιπόν αυτή σύγχρονη κοινωνία? Τι βλέπουμε γύρω μας?
Δεν βλέπουμε την προσπάθεια για πλούτο χωρίς κόπο?
Δεν βλέπουμε την αναζήτηση της απολαυστικής ηδονής αλλά χωρίς κανένα συναίσθημα?
Δεν βλέπουμε την αύξηση της γνώσης αλλά χωρίς χαρακτήρα?
Δεν βλέπουμε την εμπορική δραστηριότητα χωρίς ήθος?
Δεν βλέπουμε την την επιστημονική δράση χωρίς τον θεμέλιο λίθο της την ανθρωπιά?
Δεν βλέπουμε την αγαπητική μας στάση αλλά χωρίς καμμιά θυσιαστική διάθεση?
Δεν βλέπουμε την ενάσκηση της πολιτικής αλλά χωρίς αρχές?

            Δεν τα βλέπουμε όλα αυτά αλλά και πολλά άλλα? Να είμαστε ειλικρινείς αυτά δεν συμβαίνουν στην κοινωνία μας? Και συμβαίνουν όλα αυτά γιατί έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό, έχουμε απαξιώσει την εκκλησία και αντιθέτως έχουμε επιχρυσώσει ο καθένας για τους δικούς του λόγους τον προσωπικό του πολιτικό και κομματικό καθοδηγητή από τον οποίο και προσδοκά λύση σε όλα ανεξαιρέτως τα προβλήματα του. Και αυτός ο πολιτικός ηγέτης ή ηγετίσκος θα αναλάβει από την Δευτέρα να ενώσει και να συνθέσει 10000000 μικρόκοσμους για να δημιουργήσει έναν μακρόκοσμο ή αν προτιμάτε μια ιδανική κοινωνία. Και εγώ σας ρωτώ στα τόσα χρόνια ιστορικής διαδρομής της ανθρωπότητας πότε αυτό έγινε πράξη, πότε αυτό το ονειρικό διακύβευβμα έγινε πραγματικότητα? Μην κουράζεστε να σκεφτείτε γιατί δεν έγινε ποτέ εκτός από μια φορά. Μόνο ένας αλιέας, όχι ψήφων αλλά ψυχών, κατόρθωσε να κάνει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και τον μικρόκοσμο τους και να τον ακολουθήσουν εδώ και 20 και πλέον αιώνες σε μια πορεία που ξεπερνάει τον τόπο, ξεπερνάει τον χρόνο, ξεπερνάει κάθε ανθρώπινη κατάκτηση ξεπερνάει και αυτούς ακόμα τους ανθρώπους. Σε μια πορεία που την καθορίζουν δυο και μόνο ξύλα τεμνόμενα μεταξύ τους. Και που το ένα καθορίζει την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και την άνωθεν προς τον ουρανό καταληκτική  πορεία αυτής της σχέσης. Το άλλο δε την σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο του και πως πρέπει να είναι οικοδομημένη αυτή η σχέση.

            Πάνω σε αυτό το ξύλο πρέπει να οικοδομηθεί η κοινωνία των εθνών, η κοινωνία των λαών, η κοινωνία των ανθρώπων. Κάθε άλλη προσπάθεια όσο ηθική κι αν είναι όσο υγιή κίνητρα, σκοπούς και επιδιώξεις αν έχει, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Το περίφημο ρητό των αρχαίων μας προγόνων « πάντων μέτρο άνθρωπος » πρέπει να αλλάξει αν θέλουμε να φτιάξουμε μια ανθρώπινη κοινωνία στο « πάντων μέτρο Χριστός ». Αν αυτό δεν γίνει μην αναζητήσετε τον αλιέα Χριστό σε κάποια παραλία σαν αυτή της Γαλιλαίας. Δεν είναι ότι δεν θα έχει έρθει, ο Κύριος πάντα και παντού έρχεται. Απλά θα τον προσπεράσετε χωρίς να τον έχετε αντιληφθεί.